Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie stanowi bezczynność i przewlekłość Starosty w przedmiocie załatwienia sprawy dotyczącej wniosku skarżącego o przyznanie wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...].
Odnosząc się do zarzutu bezczynności podkreślić należy, że jak wynika z akt sprawy, Starosta po wniesieniu skargi, postanowieniem z dnia [...] r. orzekł o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie przyznania Z. S. wynagrodzenia za dozór ww. pojazdu za okres od [...] r., a zatem załatwił sprawę w przewidzianej prawem formie.
W tej sytuacji stwierdzając, że na dzień wyrokowania niedopuszczalne jest merytoryczne rozpoznanie sprawy, gdyż odpadła podstawa do zobowiązania organu do podejmowania jakichkolwiek działań w rozumieniu art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd umorzył w pkt I wyroku postępowanie sądowe w zakresie bezczynności jako bezprzedmiotowe, działając w oparciu o art. 161 § 1 pkt 3 ww. ustawy.
Rozstrzygnięcie sprawy przez organ nie zwalnia Sądu z obowiązku zbadania, czy w sprawie doszło do przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego.
Przechodząc do oceny tej kwestii, podkreślenia wymaga, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się pismo skarżącego z dnia [...] r. skierowane do Starosty, które zawiera żądanie zwrotu kosztów dozoru pojazdu marki [...] nr rej. [...] na zasadzie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w zw. z art. 130a ust. 10f ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Dozorca, w trybie art. 102 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, może wnosić o zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz o przyznanie wynagrodzenia za dozór. Natomiast jeżeli organ miał jakiekolwiek wątpliwości co do treści żądania zawartego ww. piśmie, to nic nie stało na przeszkodzie, aby wezwał stronę o sprecyzowanie złożonego przez nią wniosku.
Wprawdzie skarżący w skardze oraz w zażaleniu złożonym na podstawie art. 37 K.p.a. nawiązywał do wniosku z dnia [...] r., w którym zwrócił się do organu o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie przyznania wynagrodzenia za dozór pojazdu marki [...] nr rej. [...], tym nie mniej akta administracyjne sprawy potwierdzają, że już co najmniej od [...] r. skarżący podejmował działania celem uzyskania zwrotu kosztów dozoru tego pojazdu.
Samo porównanie dat złożenia ww. wniosków i postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania wskazuje na opieszałość organu. Ponadto w tym okresie, pomimo oczywistemu obowiązkowi załatwienia sprawy w jednej z prawnych form działania administracji publicznej, organ udzielając odpowiedzi na wniosek strony uczynił to pismem informującym o braku swojej właściwości.
Powyższe okoliczności dają podstawę do przyjęcia, że postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się w sposób przewlekły, o czym orzeczono jak w pkt II wyroku, stosownie do art. 149 P.p.s.a.
Zdaniem Sądu, stwierdzona przewlekłość i bezczynność nie miały miejsca z rażącym naruszeniem prawa, albowiem organowi nie sposób przypisać cech lekceważącego traktowania skarżącego i obowiązków nałożonych ustawą i to z dwóch powodów.
Po pierwsze, skarżący po wystąpieniu do organu pismem z dnia [...] r. zawierającym żądanie przyznania kosztów dozoru nie kontynuował dochodzenia przed organem swoich praw w tym zakresie, lecz podjął działania zmierzające do przejęcia wskazanego w sprawie pojazdu na rzecz Skarbu Państwa. Kolejne starania skarżący podjął dopiero po upływie dwóch lat, zaś składając zażalenie i skargę akcentował, że wnioskiem inicjującym postępowanie w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu stanowiło pismo z dnia [...] r.
Po drugie, zmiana ustawy Prawo o ruchu drogowym, która miała miejsce w 2010 r., przyczyniła się do powstania wątpliwości interpretacyjnych. W orzecznictwie sądów administracyjnych brak jest jednolitego stanowiska co do kwestii, czy przyznanie wynagrodzenia za dozór pojazdu ma charakter cywilnoprawny, czy może administracyjnoprawny.
Z tych względów Sąd orzekł, na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym, jak w pkt III wyroku.
Mając na uwadze, że nie znajduje potwierdzenia w tej sprawie stan kwalifikowanego naruszenia prawa wynikający z bezczynności i przewlekłości postępowania, oddalono w pkt IV wyroku wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny, na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. O zwrocie kosztów postępowania (pkt V wyroku) rozstrzygnięto w oparciu o treść art. 200 P.p.s.a.