Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia NSA Henryk Dolecki, Protokolant Teresa Zauerman, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2012 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Szczecinie Barbary Rzuchowskiej w sprawie ze skargi A. B. na bezczynność Starosty w przedmiocie niezałatwienia sprawy w terminie oddala skargę
U z a s a d n i e n i e n i e
A. B., reprezentowany przez pełnomocnika, adwokata A. G. wniósł skargę na bezczynność Starosty polegającą na niezałatwieniu w terminie sprawy administracyjnej, której przedmiotem jest wydanie orzeczenia w trybie postępowania administracyjnego w sprawie wyrażenia zgody na włączenie się przez A. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą [...] do sieci kanalizacji deszczowej, zlokalizowanej na działce nr [...] w O., Gmina C.
Staroście zarzucił naruszenie:
1. przepisu art. 35 K.p.a. w zw. z art. 12 K.p.a. poprzez nie załatwienie sprawy bez zbędnej zwłoki i nie wydanie decyzji zgodnej z wnioskiem strony w terminie miesiąca od dnia wszczęcia postępowania,
2. przepisu art. 36 K.p.a. poprzez nie powiadomienie strony o niezałatwieniu sprawy w terminie, nie podanie przyczyny zwłoki i nowego terminu załatwienia sprawy,
1. art. 104 K.p.a. poprzez nie wydanie w sprawie decyzji administracyjnej i bezpodstawne uznanie, iż sprawa nie jest rozstrzygana w trybie administracyjnym,
2. art. 133 K.p.a. poprzez nie wykonanie obowiązku polegającego na przesłaniu odwołania strony wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania odwołania i nie nadanie sprawie dalszego biegu,
3. ewentualnie, w razie stwierdzenia przez organ swojej niewłaściwości - naruszenie art. 65 K.p.a. w zw. z art. 19 K.p.a. poprzez nie przekazanie sprawy organowi rzekomo właściwemu do rozpoznania sprawy w przypadku uznania swojej niewłaściwości w sprawie.
W świetle powyższych zarzutów wniósł o zobowiązanie Starosty do wydania orzeczenia w trybie postępowania administracyjnego w przedmiocie wyrażenia zgody na włączenie się przez stronę, A. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P. do sieci kanalizacji deszczowej, zlokalizowanej na działce nr [...] w O., Gmina w terminie 1 miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku wydanego w sprawie.
W uzasadnieniu skargi podniósł, że w [...] r. złożył wniosek o wyrażenie zgody na włączenie się do sieci kanalizacji deszczowej, zlokalizowanej na działce nr [...] w O., Gmina . Od tego czasu organ prowadzący postępowanie, tj. Starosta do dnia dzisiejszego nie wydał stosownej decyzji w sprawie. Nie powiadomił również strony o konieczności przedłużenia terminu do załatwienia sprawy w trybie art. 36 K.p.a., ani o przyczynach zwłoki, nie wskazał również terminu, w którym postępowanie zostanie zakończone.
Dalej skarżący podniósł, że powyższa sprawa jest sprawą administracyjną, dotyczy bowiem wykonania obowiązków administracyjnych organu w zakresie odprowadzania ścieków, a wynikających z ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Ustalenie przez organ, iż sprawa nie jest sprawą administracyjną jest całkowicie nieuzasadnione, a ponadto zmierza do obejścia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Na skutek takiego działania organ bowiem zmierza do uniemożliwienia stronie włączenia się do istniejącej sieci kanalizacji deszczowej, a co więcej, poprzez swoje działanie uniemożliwia stronie zaskarżenie arbitralnej, nieuzasadnionej decyzji. Skarżący wskazał, że organ nie uzasadnił swojego oświadczenia o nie wyrażeniu zgody na włączenie do istniejącej sieci, oświadczył jedynie w sposób arbitralny, iż nie wyraża zgody na włączenie. Oświadczenie takie zostało złożone przez organ wielokrotnie, przy czym zostało ono złożone nawet w sytuacji, gdy organ nie był dysponentem sieci, a oświadczenie złożył "na wypadek", jako ewentualny dysponent sieci, co jest niedopuszczalne, a wręcz kuriozalne i świadczy o arbitralnym, władczym podejściu do sprawy przez organ. Oświadczenie woli organu administracji publicznej musi posiadać pewną formę zewnętrzną, aby mogło wywołać skutki prawne. W odróżnieniu od oświadczeń woli w rozumieniu prawa cywilnego, gdzie wola osoby dokonywającej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (art. 60 k.c.), wola organu administracji publicznej w sferze praw i obowiązków jednostki musi być wyrażona w formie aktu administracyjnego (rozumianego tu jako formalny przejaw tej woli), o ile przepisy prawa nie przewidują innej formy.