Otóż, Minister po otrzymaniu od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego MSWiA informacji, że skarżący posiada ustalone prawo do emerytury, dopiero po trzech miesiącach podjął kolejne czynności w sprawie (zwrócił się do IPN oraz Policji o informacje dotyczące przebiegu służby skarżącego). Z akt sprawy wynika, że po uzyskaniu od Policji i IPN informacji, dotyczących przebiegu służby skarżącego, organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, a nawet nie poinformował strony co do dalszego przebiegu postępowania.
Zdaniem Sądu, charakter i okoliczności sprawy nie uzasadniają opieszałości organu w podejmowaniu czynności w tej sprawie. Organ posiadał kompletne akta personalne skarżącego już na samym początku postępowania. Kilka miesięcy czekał na wysłanie pisma do Komendanta Głównego Policji i IPN w celu zdobycia informacji potwierdzających dane z akt. Mimo otrzymania informacji nie wydał rozstrzygnięcia w sprawie.
Jak już powiedziano, przesłanką uznania przez Sąd przewlekłości postępowania jest sposób zachowania się organu w trakcie toczącego się postępowania, prowadzący w rezultacie do niezałatwienia sprawy w wymaganym terminie.
Z przedstawionych wyżej powodów Sąd stwierdził, że przewlekłość w postępowaniu była nie tylko niewątpliwa, ale miała charakter rażący.
W doktrynie i w orzecznictwie przyjmuje się, że przy ocenie charakteru przewlekłości kluczowa jest długość okresu opieszałości organu (zob. W. Chróścielewski, glosa do wyroku NSA z 24 kwietnia 2015 r., I FSK 1881/14, Orzecznictwo Sądów Polskich z 2015, nr 12, poz. 116). Zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego pojęcia, "rażące" to "ponad miarę", "niewątpliwe", "wyraźne", "oczywiste".
Należy podkreślić, że charakter sprawy (konieczność dokonania kwerendy akt), ich kumulacja, niedostateczna liczba pracowników "nie uzasadniają" opieszałego działania organów administracji publicznej.
Zapatrywanie organu, wyrażone w odpowiedzi na skargę, że wydanie decyzji administracyjnej na podstawie art. 8a ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym wymaga zbadania określonego materiału dowodowego i jego wnikliwej oceny, sąd w pełni podziela. Tym niemniej, czasu opóźnienia w niniejszej sprawie nie można usprawiedliwić.
Mając na uwadze potrzebę zadośćuczynienia skarżącemu za oczekiwanie na rozpoznanie i zakończenie jego sprawy, Sąd orzekł o przyznaniu skarżącemu sumy pieniężnej w wysokości 3.000 zł. Suma ta jest uzasadniona wysokim stopniem zawinienia organu i jego przewlekłości, ponieważ czynności podejmował z kilkumiesięczną zwłoką. Na wysokość sumy ma również wpływ charakter sprawy. Jest oczywistym, że wobec drastycznego zmniejszenia się jego świadczeń emerytalnych skarżący chciałby, aby jego sprawa była jak najszybciej rozpoznana. Należy mieć również na względzie, że D.R. zakończył służbę na stanowisku oficerskim. W tradycji polskiej istnieje szacunek dla korpusu oficerów, jako osób, które pełniły szczególną służbę dla Państwa Polskiego. Takie nieuzasadnione przewlekłe prowadzenie postępowania, a więc bardzo złe potraktowanie oficera, który poświęcił swoje życie w służbie dla Polski, świadczy o braku szacunku dla polskiego munduru i honoru polskiego oficera ze strony organu, co winno się spotkać ze szczególnym napiętnowaniem, jako sprzeczne z polską tradycją i kulturą.
Z przedstawionych powodów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżącego w terminie określonym w pkt 1 wyroku. Na podstawie art. 149 § 1a ustawy Sąd stwierdził, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa. O przyznaniu skarżącemu sumy pieniężnej Sąd orzekł na podstawie art. 149 § 2 tej ustawy, natomiast o kosztach postępowania, na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 ustawy.