W orzecznictwie sądowym przyjmuje się zgodnie, że kwestia długości czasu prowadzenia postępowania stanowi jedną z podstawowych okoliczności oceny, czy w danej sprawie postępowanie było przewlekle prowadzone (wyrok NSA z 8 grudnia 2017 r. sygn. akt II OSK 2822/17, opub. w LEX nr 2426853; wyrok NSA z 13 grudnia 2017 r. sygn. akt II FSK 3000/17, opub. w LEX nr 2426192).
Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, przewlekłość postępowania we wskazanym wyżej rozumieniu ma w niniejszej sprawie niewątpliwie miejsce i ma ona charakter rażący. Tak samo ocenić należy stwierdzony przez Sąd stan bezczynności. Rażące naruszenie prawa, o jakim mowa w art. 149 § 1a p.p.s.a., jest bowiem postacią kwalifikowaną naruszenia prawa. Sąd stwierdza rażące naruszenie prawa, gdy wystąpią szczególne okoliczności uzasadniające przyjęcie takiego stanowiska. Zgodnie ze słownikowym znaczeniem tego sformułowania za działanie "rażące" należałoby uznać działanie bezspornie ponad miarę, niewątpliwe, wyraźne oraz oczywiste. Przewlekłość będzie zatem miała charakter rażący, jeżeli poważne opóźnienia w podejmowanych przez organ czynnościach pozbawione są jakiegokolwiek racjonalnego usprawiedliwienia.
W rozpoznawanej sprawie o kwalifikowanym naruszeniu prawa świadczy fakt podjęcia pierwszej czynności procesowej dopiero po upływie czterech miesięcy po zwrocie akt przez organ odwoławczy (po wydaniu decyzji kasacyjnej), a kolejnej po upływie następnych pięciu miesięcy. Nie wykazano przy tym racjonalnego i obiektywnego uzasadnienia dla takiej zwłoki. Nagannie ocenić należy także okoliczność nie respektowania przez organ terminów załatwienia sprawy wyznaczonych w prawomocnym wyroku Sądu oraz w postanowieniu organu wyższego stopnia. W ocenianym przez Sąd okresie (tj. po [...] marca 2017 r.) postępowanie trwało ponad dwa lata zanim zakończyło się decyzją administracyjną. Jak zostało wcześnie wykazane, przed wydaniem tej decyzji organ nie podejmował szczególnie skomplikowanych czynności procesowych. W badanym okresie przekroczenie przez Wojewodę ustawowych obowiązków związanych z terminowym załatwieniem sprawy uznać należy za znaczne i pozbawione uzasadnienia. Z tych też względów w oparciu o art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd orzekł jak w punkcie II sentencji wyroku.
Wobec przedstawionych wyżej okoliczności sprawy - mając na uwadze wielokrotnie przekraczane terminy załatwienia sprawy (zarówno ustawowe jak i wyznaczonych przez właściwe organy) Sąd uznał, że dla pełnego osiągnięcia celu wniesionej w niniejszej sprawie skargi istnieje potrzeba zastosowania wobec organu środka o charakterze dyscyplinującym i prewencyjnym jakim jest grzywna - pkt III sentencji wyroku. Celem skargi na bezczynność lub przewlekłość postępowania jest bowiem nie tylko zwalczenie bezczynności i doprowadzenie do zakończenia postępowania, a także zapobieganie bezczynności lub przewlekłemu prowadzeniu postępowania. Dyscyplinowanie organu postrzegać trzeba w takim kontekście.
Zgodnie z art. 149 § 2 p.p.s.a. sąd może orzec z urzędu lub na wniosek o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 przywołanej ustawy. Przepis ten stanowi, że grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów. Grzywna wymierzona w niniejszej sprawie oscyluje zatem w dolnej granicy możliwości jej wymierzenia. Wymierzając grzywnę w kwocie 3000 zł. Sąd miarkował jej wysokość, uwzględniając stwierdzone okresy przewlekłości postępowania oraz stopień naruszenia prawa powstałego w związku z przewlekłością i bezczynnością.
Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art.149 § 1, § 1 a oraz § 2 p.p.s.a orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postanowiono zgodnie z art. 200 ww. ustawy.