Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Zygmunt Wiśniewski /sprawozdawca/ Sędzia WSA - Ireneusz Dukiel Sędzia NSA - Halina Kremis Protokolant starszy sekretarz sądowy - Magda Minkisiewicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi J.K. na przewlekłość postępowania Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej I. stwierdza przewlekłość postępowania, która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; II. zobowiązuje Wojewodę D. do załatwienia wniosku strony w terminie dwóch miesięcy od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; III. wymierza Wojewodzie D. grzywnę w kwocie 4.000 /cztery tysiące/ złotych; IV. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżącego kwotę 100 /sto/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W dniu 9 stycznia 2013 r. J.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Postanowieniem z dnia 7 marca 2013 r. (sygn. akt II SAB/Wr 14/13) skarga ta został odrzucona. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd wskazał, że - zgodnie z oświadczeniem skarżącego - przed wniesieniem skargi do sądu nie złożył on za pośrednictwem Wojewody D. zażalenia do organu wyższego stopnia (w niniejszej sprawie był to Minister Skarbu Państwa - art. 9 ustawy z dnia z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, Dz. U. Nr 169, poz. 1418 ze zm.) na niezałatwienie sprawy w terminie, co spowodowała, że skarga do sądu administracyjnego na obecnym etapie jest niedopuszczalna. Zażalenie takie skarżący sporządził dopiero w dniu 22 lutego 2013 r., a więc już po wniesieniu skargi do sądu. Zatem Sąd uznał, że strona nie wyczerpała środków zaskarżenia, co jest warunkiem sine qua non wniesienia skargi do sądu. Wobec powyższego Sąd, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 u.p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia. W końcowej treści Sąd wskazał również, że rozstrzygnięcie to nie zamyka skarżącemu drogi do ponownej skargi na bezczynność, jeżeli organ właściwy do załatwienia sprawy pozostaje w zwłoce, oczywiście po wyczerpaniu drogi zażaleniowej, o której mowa w art. 37 k.p.a..
Postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] Minister Skarbu Państwa uwzględnił zażalenie skarżącego na bezczynność Wojewody D. i wyznaczył temu organowi 6-miesięczny termin do wydania rozstrzygnięcia w sprawie.
Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r. (15 kwietnia 2014 r. - data wpływu do D. Urzędu Wojewódzkiego) J.K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na przewlekłe prowadzenie przez Wojewodę D. postępowania w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Uzupełniając negatywną ocenę pozorowanych czynności i trudności w/w D. Urzędu Wojewódzkiego, skarżący zwrócił uwagę, że zlekceważono jego pisma z dnia 10 września 2008 r. i zawarte w nim informacje odnośnie ostatniego miejsca pobytu dziadka J.K.. W odpowiedzi z dnia 31 grudnia 2008 r. biuro Wojewody D. nie podało, gdzie skarżący miałby wystąpić o poprawienie zapisu i kto jest tego właściwym organem. Według pisma biura Wojewody M. z dnia 26 sierpnia 2008 r. w dossier wniosku skarżącego jest odnotowane miejsce (tymczasowego) pobytu dziadka J.K. w województwie w.. Dlaczego zatem w/w Urząd ponownie domagał się tej samej informacji? Niniejszą sprawę, rozpatrywaną od jej początku w T., mimo protestów skarżącego przekazano do W.. Pomimo, że J.K. nigdy w województwie w. nie mieszkał, lecz tam zmarł w trakcie krótkiej rodzinnej wizyty.
Ponadto, nieprawdą jest - zdaniem skarżącego - stwierdzenie M.J. w piśmie Urzędu z dnia 23 maja 2013 r. o konieczności rozpatrywania wniosków chronologicznie - według dat ich wpływu. Otóż odpowiedni wniosek w sprawie skarżącego wpłynął już w 1990 r., a więc znacznie wcześniej od wielu załatwionych już dawno spraw.