Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków (...) na decyzję Wojewody Białostockiego (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie (...)od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z dnia 10 lipca 1997 r. SA/Bk 833/96
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę NSA OZ w Białymstoku do ponownego rozpoznania.
Obowiązek uzyskania zezwolenia, wymaganego art. 27 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48 ze zm./ należy odnieść do wszystkich czynności, robót oraz dokonywania innych zmian, które mogłyby naruszyć ustawowe cele ochrony dóbr kultury. Podział nieruchomości poddanej ochronie przewidzianej w ustawie o ochronie dóbr kultury jest działaniem mogącym naruszyć ustawowe cele ochrony dóbr kultury. Stwarza on możliwość pogorszenia warunków ochrony układu i kompozycji terenu, zmiany jego roślinności z przeznaczeniem na cele bytowe i zniszczenia kompozycji zabytkowego zespołu pałacu i parku dworskiego.
Naruszenie decyzjami o podziale nieruchomości sposobu użytkowania określonego w planie miejscowym kompleksu gruntów podlegających ich ochronie stanowi rażące naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./.
Podział nieruchomości w postępowaniu administracyjnym, podczas którego toczyło się postępowanie o jej wpis do rejestru zabytków, a następnie objętej tym wpisem przez wydanie decyzji ostatecznej organu odwoławczego bez uprzedniego uzyskania decyzji właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków zezwalającej na podział tej nieruchomości, rażąco narusza art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa w związku z art. 27 ustawy o ochronie dóbr kultury i muzeach.