Jako wzorzec kontroli decyzji organów administracji publicznej nie powinien być stosowany przepis ustawowy, który został uznany za niekonstytucyjny orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, opublikowanym wprawdzie po wydaniu tej decyzji, ale przed rozpoznaniem skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2002 r. sprawy ze skargi Ewy P.-J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 14 września 1999 roku w przedmiocie dodatku mieszkaniowego, na skutek rewizji nadzwyczajnej Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego we Wrocławiu z dnia 15 lutego 2001 r. (...) - uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał NSA OZ we Wrocławiu do ponownego rozpoznania.
Ewa P.-J. w dniu 14 maja 1999 r. złożyła wniosek o przyznanie dodatku mieszkaniowego, powołując się na to, że prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, a jej wyłączny dochód stanowią alimenty w wysokości 150 zł miesięcznie. Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. decyzją z dnia 13 sierpnia 1999 r. odmówił spełnienia wniosku, podając w uzasadnieniu, że kwota nadwyżki dochodu uzyskiwanego przez wnioskodawczynię przekracza wysokość przedmiotowego dodatku mieszkaniowego. Od decyzji tej Ewa P.-J. wniosła odwołanie, w którym twierdziła, że zawiesiła działalność gospodarczą podczas gdy jej dochód został nieprawidłowo ustalony jak wobec osoby nadal prowadzącej taką działalność. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. w dniu 14 września 1999 r. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Zdaniem organu odwoławczego nie ulega wątpliwości, że wnioskodawczyni pozostaje wpisana do ewidencji działalności gospodarczej jako przedsiębiorca. Zaniechanie /zawieszenie/ prowadzenia działalności gospodarczej bez wykreślenia z ewidencji nie oznacza bowiem zaprzestania jej wykonywania, a osobę wpisaną do takiej ewidencji należy przy ustalaniu wysokości dochodu nadal uznawać za podmiot prowadzący działalność gospodarczą.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 15 lutego 2001 r. (...) oddalił skargę wniesioną przez Ewę P.-J. W motywach tego rozstrzygnięcia wskazano, że jego materialnoprawną podstawę stanowią przepisy ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych /t.j. Dz.U. 1998 nr 120 poz. 787 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zaskarżonej decyzji. Przyznanie dodatku mieszkaniowego jest w świetle tej ustawy uzależnione od łącznego spełnienia dwóch przesłanek, tj. posiadania tytułu prawnego do danego lokalu oraz osiągania określonego dochodu na jednego członka gospodarstwa domowego w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku. W deklaracji o dochodach skarżąca oświadczyła, iż jedynym źródłem jej dochodu są alimenty, gdyż żadnego dochodu nie uzyskuje z formalnie zarejestrowanej, lecz faktycznie zawieszonej działalności gospodarczej. Wyciąg z ewidencji działalności gospodarczej wskazuje jednak, że w dniu 29 lutego 1990 r. zarejestrowano działalność gospodarczą skarżącej z datą jej rozpoczęcia określoną na 5 marca 1990 r. i od tego czasu nie stwierdzono w tym wpisie żadnych zmian. NSA uznał więc, iż dochód skarżącej został w niniejszej sprawie ustalony na kwotę 937,73 zł miesięcznie zgodnie z art. 39a ust. 2 powołanej ustawy. Przepis ten stanowi bowiem, że za dochód osoby prowadzącej działalność gospodarczą przyjmuje się kwotę podaną w deklaracji o dochodach, nie niższą jednak niż zadeklarowana przez tę osobę kwota dochodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, a jeżeli osoba nie podlega ubezpieczeniu społecznemu - nie niższą od kwoty najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne obowiązujących osoby ubezpieczone na podstawie odrębnych przepisów.