Odszkodowanie, o którym mowa w art. 101[2] ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy /Dz.U. 1998 nr21 poz. 94 ze zm./ wolne było od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 2000 nr 14 poz. 176 ze zm./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2004 r. sprawy ze skargi Mieczysława S. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 25.03.2002 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000 r. - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
Mieczysław S. wystąpił do Urzędu Skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego za 2000 rok w kwocie 31.166,40 PLN, pobranej od odszkodowania za nie podejmowanie działalności konkurencyjnej i wypłaconego po rozwiązaniu umowy o pracę z firmą Bank Polska Kasa Opieki S.A.
Zaskarżoną decyzją Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W.-W. odmawiającą stwierdzenia nadpłaty.
Organy podatkowe odwołały się do zasad powszechności opodatkowania oraz obowiązku ścisłego interpretowania przepisów regulujących ulgi podatkowe wywiodły, że jak wynika z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od tego podatku są wyłącznie odszkodowania otrzymywane na mocy obowiązujących przepisów prawa i to przepisów rzędu ustawowego. Z uregulowania, o którym mowa wynika wprost, iż chodzi o odszkodowania otrzymane "na podstawie przepisów prawa administracyjnego, prawa cywilnego i na podstawie innych ustaw".
Użycie słów "inne ustawy" wskazuje jednoznacznie, że i przepisy prawa tworzące umocowanie dla wypłaty odszkodowania muszą mieć rangę ustawową.
Z wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej wynika, że zwolnienie tam określone nie obejmuje odszkodowania z umów o zakazie konkurencji, a także żadnego innego odszkodowania umownego, bowiem odszkodowania tego rodzaju nie wynikają bezpośrednio z ustawy, a jest to konieczną przesłanką zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy podatkowej. Niezasadne jest zatem twierdzenie Skarżącego, że odszkodowania wynikające z art. 101[2] Kodeksu pracy stanowią odszkodowania ustawowe. Przepis powyższy nie wprowadza bowiem samoistnego obowiązku ich wypłaty, lecz uzależnia ich wypłatę od zawarcia przez strony stosownej umowy. Bezsprzeczne zatem jest, że przyczyną i podstawą prawną do wypłaty odszkodowania w przypadku Skarżącego jest umowa, nie zaś ustawa.
W rozpatrywanej sprawie podstawą wypłaty odszkodowania było postanowienie umowne zawarte w aneksie z dnia 20 maja 1998 r. do umowy o pracę, a więc nie może mieć w tym przypadku zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłata odszkodowania na podstawie aneksu do umowy o pracę zawartego pomiędzy pracodawcą a Skarżącym nie wykazuje cech odszkodowania rozumianego jako pokrycie poniesionych strat. Analizowany bowiem przepis art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan, jaki podatnik posiadał przed ich uzyskaniem. Ustanowione treścią aneksu dobrowolne i dodatkowe świadczenie podlega więc opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Wypłacane przez pracodawcę świadczenie pieniężne stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bez względu na fakt literalnego nazwania go odszkodowaniem.
Na decyzję Izby Skarbowej Mieczysław S. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W swojej skardze domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji.