Zwrócenie się strony do organu naczelnego z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy /art. 127 par. 3 Kpa/ zobowiązuje ten organ do wydania decyzji.
Decyzją dewizową Nr 92/94 z 4 sierpnia 1994 r. Narodowy Bank Polski, Oddział Okręgowy w K. zezwolił Spółce M. w K. na włączenie do finansowania poprzez rachunek bankowy w DEM, w Commerzbank AG - Bad Vilbel - wydatków miejscowych związanych z realizacją kontraktów eksportowych, zgodnie z załącznikiem. Jednocześnie NBP nie zezwolił na włączenie do finansowania poprzez wymieniony rachunek tych części kontraktów nr 3500016117/94-0070, 0073, które były realizowane do dnia 7 czerwca 1994 r. bez zezwolenia NBP. Powyższa decyzja wydana została na podstawie art. 155 Kpa oraz art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./. W uzasadnieniu NBP podkreślił, że odmowa dotyczy odmowy wydania zezwolenia ex post na czynności obrotu dewizowego, które miały miejsce przed złożeniem wniosku dewizowego w NBP o wydanie zezwolenia.
W dniu 29 sierpnia 1994 r. Przedsiębiorstwo M. skierowało do Prezesa NBP wniosek alternatywny o ponowne rozpatrzenie sprawy lub o potraktowanie wniosku jako odwołania. W uzasadnieniu skarżący zarzucił decyzji NBP brak powołania się na właściwą podstawę prawną, brak prawnego i faktycznego uzasadnienia oraz naruszenie art. 15 Kpa /zasady dwuinstancyjności/. Skarżący uważa, że powołany w zaskarżonej decyzji zarzut ubiegania się o zezwolenie ex post jest chybiony. Przedmiotowe kontrakty były w momencie złożenia wniosku /i są nadal/ w trakcie realizacji, ponadto do chwili złożenia wniosku realizacja wpływów z kontraktów nie przekroczyła w każdym przypadku kwoty stanowiącej równowartość 100.000 DEM, korzystały przeto z ogólnego zezwolenia dewizowego na mocy par. 36 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 18 czerwca 1993 r. w sprawie ogólnego zezwolenia dewizowego /M.P. nr 32 poz. 331/. Wnioski na uzyskanie zezwolenia dewizowego na finansowanie ww. kontraktów zostały złożone w pierwszej fazie ich realizacji, a nie po zakończeniu /co byłoby - zdaniem Przedsiębiorstwa -działaniem ex post/. Skarżący zwraca też uwagę, że Prezes NBP nie zrealizował dotychczas dyspozycji art. 21 ust. 2 ustawy - Prawo dewizowe, nie określając zasad udzielania zezwoleń dewizowych. Wewnętrzne wytyczne NBP nie mogą być wiążące wobec osób trzecich. Dlatego tym bardziej niejasna jest zaskarżona decyzja, gdyż w dotychczasowej praktyce organa NBP rozumiały i stosowały inaczej formułę udzielania zezwoleń dewizowych ex post, wydając te zezwolenia w zakresie realizacji trwających już kontraktów zagranicznych. Stwierdzono, że taka praktyka miała miejsce także w zakresie zezwoleń wydawanych wcześniej skarżącemu. Przedsiębiorstwo podkreśliło ponadto, że konsekwencją odmowy uzyskania zezwolenia dewizowego byłaby konieczność przekazania do kraju całej kwoty należności dewizowych uzyskanych od kontrahentów zagranicznych, co praktycznie jest niemożliwe, gdyż zainkasowane kwoty zostały już wydane na koszty bieżące obsługi kontrahentów.
Powyższy wniosek został przesłany przez Departament Dewizowy NBP do Oddziału Okręgowego NBP w K. "do załatwienia według kompetencji", o czym powiadomiono skarżącego.