Pojęcie "przedsiębiorstwo maklerskie" w rozumieniu ustawy z dnia 22 marca 1991 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych /Dz.U. nr 35 poz. 155/ stało się też pojęciem prawa podatkowego.
oddala skargę.
W dniu 15.9.1992 r. Przedsiębiorstwo "P." Sp. z o.o., jako kupujący, oraz Kopalnia "M." Sp. z o.o., jako sprzedający, zawarły umowę przyrzeczenia kupna-sprzedaży obligacji emitowanych przez Sp. z o.o. "W.".
Na podstawie tej umowy Spółka "P." zobowiązała się zakupić od Kopalni wymienione obligacje w terminach i cenach określonych w par. 2 umowy. Urząd Skarbowy decyzjami z 14.6.1995 r. wymierzył stronom transakcji opłaty skarbowe w kwocie 93.008 zł.
W uzasadnieniu rozstrzygnięć podano, iż par. 63 pkt 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 czerwca 1992 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 53 poz. 253/ zwalnia od opłaty skarbowej sprzedaż papierów wartościowych podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwa maklerskie, ale stosownie do art. 18 par. 2 ustawy z dnia 22 marca 1991 r. - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych /Dz.U. nr 35 poz. 155/ prowadzenie przedsiębiorstwa maklerskiego wymaga zezwolenia Komisji Papierów Wartościowych, którego Spółka "P." nie przedłożyła.
Ponadto powołano się na treść par. 6 art. 18 powołanej ustawy, który wyklucza prowadzenie przez przedsiębiorstwo maklerskie działalności w innym zakresie i powołano się na szeroki zakres działalności Spółki "P."
W uzasadnieniu decyzji powołano się także na art. 4 ust. 2 ustawy o opłacie skarbowej, nakładający obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej solidarnie na strony czynności cywilnoprawnej.
W tym miejscu należy wspomnieć, że przed wydaniem decyzji strony umowy zostały wezwane do złożenia wyjaśnienia. W wyjaśnieniach, które nadesłała Spółka "P.", m.in. wyrażono pogląd, iż przepis par. 63 pkt 13 rozporządzenia w sprawie opłaty skarbowej obejmuje nie tylko przedsiębiorstwo maklerskie, działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 marca 1991 r., lecz także inne podmioty wykonujące działalność gospodarczą będące przedsiębiorstwem maklerskim, których przedmiotem działalności jest obrót papierami wartościowymi nie dopuszczonymi do publicznego obrotu /taki charakter miały obligacje emitowane przez "W."/, co do których nie stosuje się restrykcji formalnoprawnych przewidzianych w powołanej ustawie.
Pogląd swój Spółka wywodziła z tego, iż pojęcie "przedsiębiorstwo maklerskie" nie jest pojęciem normatywnym, a więc należy jego treść oceniać w płaszczyźnie językowej. Powołano się także na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące sposobu dokonywania wykładni przepisów podatkowych /niestosowania wykładni rozszerzającej/. W odwołaniach /jednobrzmiących/ obie Spółki zarzuciły naruszenie art. 7, art. 10, art. 77, art. 80 i art. 107 Kpa oraz par. 58 ust. 1 i par. 63 pkt 13 rozporządzenia w sprawie opłaty skarbowej.
W uzasadnieniach odwołań w znacznym stopniu powołano treść omawianych powyżej wyjaśnień Spółki "P.", podkreślając, iż zawężenie pojęcia "makler" w ustawie z 22.3.1991 r. nastąpiło jedynie w zakresie obrotu publicznego i w tej sytuacji nie jest do przyjęcia twierdzenie, że pojęcie makler czy też przedsiębiorstwo maklerskie zastosowane jest wyłącznie do podmiotów wykonujących czynności w ramach tej ustawy. Podano także, że za stosowaniem zwolnienia przemawia także wykładnia celowościowa i systemowa, ponieważ papiery wartościowe zarówno w obrocie publicznym, jak i niepublicznym były traktowane równorzędnie i w obowiązującym systemie prawa, o czym świadczy zwolnienie w podatku dochodowym dochodów uzyskiwanych z ich sprzedaży. Powołano się także na klasyfikację usług dokonaną przez Główny Urząd Statystyczny, zarzucono, iż podstawową wadą decyzji jest brak prawidłowego uzasadnienia, odwołując się w tym zakresie do orzecznictwa sądowego.