Ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych /Dz.U. nr 41 poz. 325 ze zm./ dotyczy zwolnienia dochodów podmiotów z udziałem zagranicznym od opodatkowania i nie zawiera zwolnienia tych podmiotów od wypełniania wszystkich innych obowiązków ciążących na nich z mocy prawa podatkowego, a więc także od wypełniania obowiązków płatnika.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził i zważył, co następuje:
Skarga na uwzględnienie nie zasługuje.
Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ obowiązek podatkowy określają ustawy.
Opodatkowanie dochodów osób prawnych reguluje ustawa z dnia 10 marca 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./. Jej art. 3 ust. 2 stanowi, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terenie RP. Taką osobą prawną - podatnikiem, w rozpoznawanej sprawie była szwedzka spółka "F.", która z tytułu najmu - do Polski - maszyn do produkcji mebli i elementów mebli osiągnęła w Polsce, od Spółki "H.", przychód w postaci czynszu najmu. Podnoszony przez stronę skarżącą fakt ujęcia tego przychodu w księgach przez firmę szwedzką jest oczywisty. Z przedstawionych Sądowi akt nie wynika aby organy podatkowe zamierzały kwestionować rzetelność "F." w tym zakresie.
Przychody z najmu osiągane przez podmiot zagraniczny podlegają w Polsce /podlegały w 1993 r./ zryczałtowanemu podatnikowi dochodowemu wynoszącemu 20 procent przychodu, chyba że umowa w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu zawarta z krajem będącym siedzibą podatnika stanowi inaczej /art. 21 ustawy z dnia 10 marca 1992 r./.
Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Królestwa Szwecji z dnia 5 czerwca 1975 r. w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie dochodów i majątku /Dz.U. 1977 nr 13 poz. 51/, w art. 12 ust. 2, stanowi o tyle inaczej, że ogranicza wysokość podatku do 10 procent należności wypłacanych w Polsce osobie mającej siedzibę w Szwecji, do czego organy podatkowe się zastosowały.
W wypadkach kiedy przychody wypłacane w jednym z umawiających się państw /Polsce lub Szwecji/ mogą być opodatkowane w obu umawiających się państwach unikanie podwójnego opodatkowania odbywa się w sposób wskazany w art. 22 umowy, co prawidłowo zauważyła Izba Skarbowa. Do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego obowiązane są /były w 1993 r./ jako płatnicy osoby prawne dokonujące wypłat należności z tytułów w art. 21. Płatnik winien pobrać należny podatek w dniu wypłaty i przekazać go na rachunek urzędowi skarbowemu właściwego w sprawach opodatkowania osób zagranicznych do dnia 7-go miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek.
W tym samym terminie płatnik jest /był również w 1993 r./ zobowiązany przesłać urzędowi skarbowemu deklarację, a podatnikowi - informację o pobranym podatku, sporządzone według ustalonych wzorów /art. 26 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych/.
Płatnikiem podatku dochodowego, tj. osobą obowiązaną do obliczenia, pobrania i przekazania podatku organowi podatkowemu, w odniesieniu do 1.000.000 koron szwedzkich wypłaconych "F." 14.03.1993 r. była Sp. z o.o. "H." mająca siedzibę w RP - najemca maszyn. Spółka "H." obowiązku ciążącego na niej jako na płatniku nie dopełniła.
Art. 14 powołanej już ustawy o zobowiązaniach podatkowych stanowi, że płatnik odpowiada całym swoim majątkiem za podatek nie pobrany od podatnika lub pobrany w kwocie niższej od należnej.
W razie niedopełnienia przez płatnika obowiązków określonych w ustawie organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość podatku nie pobranego przez tego płatnika /art. 15 ustawy o zobowiązaniach podatkowych/.
Taką właśnie decyzję, w stosunku do "H." - zasadnie wydał Urząd Skarbowy.
Zwolnienie podmiotowe skarżącej Sp. "H." od podatku dochodowego, wynikającego z art. 28 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych dotyczy, jak to prawidłowo napisano w skardze, jej dochodów.
Powołana ustawa nie zawiera zwolnienia podmiotów z udziałem zagranicznym od wypełniania wszystkich innych obowiązków ciążących na tych podmiotach z mocy prawa podatkowego, a więc także od wypełniania obowiązków płatnika.
Podatek, którego sprawa dotyczy - jak to już wyżej wskazano - odnosi się do "F.".
Ustawa z dnia 23 grudnia 1988 r. do tej Spółki nie ma zastosowania.
Sp. "H." ponosi ciężar podatku należnego od "F." jako płatnik, który we właściwym czasie nie dopełnił swojego obowiązku.
Zarzucane w skardze naruszenie przez Urząd Skarbowy przepisów prawa procesowego jest oczywiste, a zajęte przez Izbę Skarbową stanowisko w tej sprawie /w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji/ całkowicie niezrozumiałe.