Sąd nie podzielił jednak poglądu organu odwoławczego, że w stanie sprawy istniały przesłanki do umorzenia postępowania.
Prawną podstawą działania organu odwoławczego, był, jak wynika z osnowy decyzji, art. 138 § 1 pkt. 2 kpa. Przepis ten stanowi, że organ odwoławczy wydaje decyzję, w której uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji.
Umorzenie postępowania administracyjnego, czy to przed I czy II instancją, nastąpić może w przypadkach ściśle określonych przepisami kpa. W niniejszej sprawie organ odwoławczy miał prawdopodobnie na myśli umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego, chociaż konkretnie w decyzji nie wskazano, z jakich przyczyn umorzenie następuje. Jednak bezprzedmiotowość postępowania występuje jedynie w sytuacjach, o jakich mowa w art. 105 § 1 kpa. W stanie sprawy pogląd o bezprzedmiotowości postępowania jest, na obecnym etapie, nieuzasadniony.
Skarżąca domagała się przecież od organu I instancji interwencji i mimo, iż nie wskazywała, o jaką interwencję chodzi, zainteresowana jest podjęciem merytorycznego rozstrzygnięcia o jej wniosku. Ponadto organ I instancji stwierdził w trakcie kontroli sanitarnej że na cmentarzu w B. brakuje śmietnika i dostępu do bieżącej wody, kwalifikując to jako naruszenie wymagań sanitarnych i zdrowotnych.
Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ ten będzie zobligowany do rozważenia, kierując się również wytycznymi Sądu, czy istotnie te uwagi można odnieść do cmentarza w B. i zająć stanowisko w tej kwestii.
Dlatego tez Sąd w składzie orzekającym, a to z uwagi na treść przepisów art. 138 § 1 pkt. 2 w zw. z art. 105 § 1 kpa i - stan sprawy, nie podzielił poglądu organu II instancji, że postępowanie w sprawie należało umorzyć.
Pozostaje do omówienia kwestia, czy uchylenie również decyzji organu I instancji w spawie niniejszej nie pozostaje w kolizji z normą wynikającą z przytoczonego wyżej art. 134 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W literaturze o orzecznictwie NSA wskazuje się, że "ustalenie treści zakazu reformationis In peius w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest złożone /.../, a ustalenie w konkretnym przypadku, co dla strony jest więcej lub mniej korzystne może być wykluczone" (cyt. za komentarzem do prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi B. Dauter i In., str.320 i n., cyt. tam literatura i orzeczenia).
W sprawie niniejszej skład orzekający Sądu uznał, że skoro w obrocie prawnym pozostaje decyzja organu II instancji z dnia [...] wskazująca właściwy kierunek postępowania, w wyniku czego sprawa z wniosku A. M. wróci bezpośrednio do organu I instancji, który w myśl wskazówek organu odwoławczego i Sądu uzupełni postępowanie, to orzeczenie, jak w sentencji wyroku, nie narusza zakazu z cyt. art. 134 § 2 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sąd zwraca również uwagę na fakt, że treść żądania A. M. nie zmierzała do uzyskania zakazu dokonywania pochówków na cmentarzu w B.
Rozstrzygając ponownie sprawę z wniosku A. M. organ I instancji rozważy również i to, że historia cywilizacji uczy, iż prawo do pochowania ciała zmarłego w danym miejscu jest co najmniej równoważne prawu do zamieszkiwania w wybranym domu.
Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( publ. jw.), uchylił decyzje organów obu instancji. Sąd nie orzekał o kosztach postępowania wobec braku wniosku przewidzianego w art. 210 cyt. ustawy. Z uwagi na treść decyzji zaskarżonej (umorzenie postępowania) zbędne było orzekania o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu ( art. 152 omawianej ustawy).