- naruszenie § 14 ust. 1 Regulaminu poprzez żądanie od skarżącej bez podstawy prawnej zaświadczeń od pracodawcy M. P. o wysokości osiągniętego przez niego dochodu za lata 2016-17, to jest dokumentów niebędących dokumentami przewidzianymi w § 14 ust. 1 Regulaminu jako dokumenty, na podstawie których ma być ustalana wysokość dochodów wnioskodawców, a więc także poprzez ustalenie dochodów małżonka skarżącej na postawie dokumentów niebędących dokumentami przewidzianymi w § 14 ust. 1 Regulaminu jako dokumenty stanowiące postawę ustalania wysokości dochodu wnioskodawców i członków ich rodzin.
Skarżąca zaznaczyła przy tym, że w razie uznania przez sąd, że przepis art. 3 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych został jednak zastosowany względem męża skarżącej, zaskarżonemu aktowi zarzuca również:
- naruszenie art. 3 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że norma prawna zrekonstruowana z tego przepisu nie nakazuje odjęcia od wszystkich przychodów osiągniętych przez męża skarżącej kosztów ich uzyskania, w sytuacji gdy przepis ten explicite wskazuje, iż w celu ustalenia dochodu w rozumieniu ustawy o dodatkach mieszkaniowych od wszelkich przychodów uzyskanych przez daną osobę należy odjąć koszy ich uzyskania, a także składki na ubezpieczenia społeczne;
- naruszenie § 14 ust. 1 pkt 2 zdanie drugie Regulaminu poprzez zignorowanie (pominięcie) dołączonych do wniosku zgodnie z Regulaminem dokumentów w postaci rozliczeń rocznych o dochodach za lata podatkowe 2016 i 2017 osiąganych poza krajem wraz z przekładem wykonanym przez tłumacza przysięgłego i nieuwzględnienie wynikających z tych dokumentów kosztów uzyskania przychodów męża skarżącej.
W skardze przedstawiono szczegółowej wyliczenia, w których od kwoty przychodów, poza składkami na ubezpieczenie społeczne, odjęto - w odróżnieniu od wyliczeń dokonanych przez organ - kwoty "Minstefradrag" w wysokości 91.450 koron norweskich za 2016 r. oraz w wysokości 94.750 koron za 2017 r. Skarżąca zaznaczyła, że z tłumaczeń dokumentów podatkowych wynika, że wskazane kwoty należy traktować jako koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 3 ust. 3 ustawy o dodatkach mieszkaniowych.
B. P. wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu, nakazanie organowi przez sąd obliczenia dochodu skarżącej według przedstawionych w skardze wyliczeń oraz zabezpieczenie roszczenia objętego skargą poprzez nakazanie Prezydentowi Miasta S. zawieszenia procedury przyznawania lokali komunalnych.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta S. wniósł o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do uwzględnienia ww. zarzutów i przyjęcia innego wyliczenia dochodu. Organ podkreślił w szczególności, że nie widzi podstaw aby dla wyliczenia dochodu brać pod uwagę kwoty preferencyjnych odliczeń podatkowych, które nie są znane polskiemu systemowi prawnemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
W świetle art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r., poz. 2107 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Według art.1 § 2 powołanej wyżej ustawy, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.