Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że T. C., u którego stwierdzono chorobę zawodową (miedzybłoniaka opłucnej) w latach aktywności zawodowej - zważywszy na charakter, rodzaj i warunki wykonywanej pracy - był narażony na szkodliwe działanie występującego w środowisku pracy azbestu, a w toku postępowania nie zostały przedstawione jakiekolwiek dowody wskazujące (co najmniej z wysokim prawdopodobieństwem), że stwierdzone u ww. pracownika schorzenie posiada inne pochodzenie aniżeli związane z charakterem wykonywanej przez lata pracy i wynikającym z jej specyfiki narażeniem na oddziaływanie w tym zakresie czynników chorobotwórczych (pyły azbestowe).
W tym stanie rzeczy zarzuty skarżącej nie mogły zostać uwzględnione, ponieważ organy administracji nie dopuściły się naruszenia wskazanych w skardze przepisów rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych, w szczególności poprzez brak zbadania ewentualnych pozazawodowych czynników mogących mieć wpływ na powstanie choroby. Zwrócić należy uwagę, że możliwe jest uznanie choroby za zawodową, gdy równocześnie obok zatrudnienia w warunkach narażających na powstanie choroby występują inne czynniki chorobotwórcze.
W ocenie Sądu - wbrew twierdzeniom skarżącej - dokumentacja zgromadzona w aktach administracyjnych rozpoznawanej sprawy wskazuje, że postępowanie wyjaśniające, poprzedzające wydanie zaskarżonej decyzji, zostało przeprowadzone zgodnie z regułami wynikającymi z przepisów rozporządzenia w sprawie chorób zawodowych. Wszelkie informacje dotyczące rodzaju, stopnia i czasu narażenia oraz rodzaju wykonywania pracy zostały zawarte w kartach oceny narażenia zawodowego przeprowadzonej w poszczególnych zakładach pracy, w których pracownik był zatrudniony. Zdaniem Sądu organy sanitarne nie naruszyły ponadto reguł prowadzenia postępowania dowodowego określonych w art. 7 i art. 77 k.p.a. i prawidłowo ustaliły istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktyczne, zaś wniosek tych organów wyprowadzony z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykracza poza swobodną ocenę dowodów (art. 80 k.p.a.).
Mając powyższe na uwadze kontrola legalności zaskarżonej decyzji nie pozwoliła na stwierdzenie naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które miałoby istotny wpływ na wynik sprawy. Decyzja ta zapadła na skutek dostatecznego wyjaśnienia sprawy, to jest zgromadzenia potrzebnych do jej rozstrzygnięcia dowodów, właściwej ich oceny, prawidłowych rozważań faktycznych i prawnych. Została też wystarczająco poprawnie uzasadniona, a w konsekwencji jest zgodna z prawem.
Uznawszy w reasumpcji zarzuty podniesione w skardze za niezasadne jak i nie znajdując podstaw do stwierdzenia z urzędu, że wydane w sprawie decyzje naruszają prawo (zob.: art. 134 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] oddalił wniesioną skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a., o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.