Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Orłowska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak Protokolant Starszy sekretarz sądowy Hanna Tarnawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2014 r. sprawy ze skargi M. B. na decyzję [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego [...] z dnia 19 marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.
Decyzją z dnia 19 marca 2014 r. nr [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny na podstawie art. 138 § 1 pkt. 1 k.p.a. i art. 5 pkt 4a ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. 2011 Nr 212, poz. 1263 ze zm.) oraz § 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. 2013, poz.1367), po rozpatrzeniu odwołania M. B. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia 22 stycznia 2014 r. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - zespół wibracyjny - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.
Jak ustaliły organy, M. B. w okresach od 1 października 2007 r. do 12 maja 2008 r. i od 1 lipca 2008 r. do 17 sierpnia 2008 r. był zatrudniony w zakładzie A. w B., kolejno na stanowisku lakiernika (0,25 etatu) i mechanika - lakiernika (pełen etat). Następnie od 3 listopada 2008 r. do 4 kwietnia 2009 r. pracował w pełnym wymiarze godzin na stanowisku lakiernika w Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Usługowym B. w S., a w okresach od 2 grudnia 2009 r. do 18 czerwca 2010 r. i od 3 listopada 2010 r. do 31 grudnia 2011 r. był zatrudniony jako lakiernik samochodowy w firmie C. w S. Czynności zawodowe wykonywane przez M. B. w trakcie zatrudnienia polegały na montażu i demontażu wózków widłowych, pracach lakierniczych, malowaniu, szlifowaniu, szpachlowaniu, polerowaniu elementów laminatów i elementów karoserii samochodowej. Pomimo, że żaden z pracodawców wymienionych zakładów pracy nie odniósł się do narażenia na wibrację miejscową i nie dysponuje pomiarami tego czynnika na ww. stanowiskach pracy, przyjęto, że za wysoce prawdopodobną obecność tego czynnika w środowisku pracy pacjenta (jednak bez możliwości określenia szkodliwości działania wibracji miejscowej na organizm).
Wydane wobec M. B. decyzje, organy inspekcji sanitarnej oparły na orzeczeniach lekarskich o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, wystawionych przez Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy w G. (orzeczenie nr [...] z dnia 30 kwietnia 2013 r.) i Instytut Medycyny Pracy w Ł. (orzeczenie nr [...] z dnia 25 listopada 2013 r.) oraz karcie oceny narażenia zawodowego, sporządzonej w dniu 10 grudnia 2013 r.
Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny podkreślił, że pomimo braku dokumentacji świadczącej o nieprzekraczaniu dopuszczalnych najwyższych wskaźników narażeń na czynniki szkodliwe środowiska pracy, zarówno organ I instancji, jak i jednostki orzecznicze, zgodnie uznały za wysoce prawdopodobne narażenie M. B. na szkodliwy czynnik środowiska pracy - drgania mechaniczne. Jednak ani WOMP w G., ani IMP w Ł. nie znalazły podstaw medycznych do rozpoznania u M. B. choroby zawodowej w postaci zespołu wibracyjnego, w związku z brakiem rozpoznania klinicznych cech zespołu wibracyjnego u badanego. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do wydania decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego M. B. wniósł o uchylenie decyzji Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego.