W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku A. T. powtórzył argumenty odwołania wskazując na różnice w treści orzeczeń lekarskich jednostek I i II stopnia. Decyzja odmowna jest dla skarżącego krzywdząca, bowiem od szeregu lat pracuje w ponadnormatywnym hałasie.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:
Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) rozstrzygając w granicach danej sprawy, sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi.
Skarga nie jest uzasadniona, ponieważ zaskarżona decyzja pozostaje w zgodności z prawem.
Oceniając przeprowadzone przez organy postępowanie administracyjne Sąd uznał, że jest ono zgodne z przepisami prawa zawartymi w Kodeksie postępowania administracyjnego, jak również z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz. U. nr 132, poz. 1115, dalej jako rozporządzenie).
Zgodnie z § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia chorobą zawodową jest choroba, która spełnia łącznie dwie przesłanki:
1) jest ujęta w wykazie chorób zawodowych, stanowiącym załącznik do wyżej wymienionego rozporządzenia,
2) choroba ta została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy.
Właściwymi do orzekania o rozpoznaniu choroby zawodowej lub o braku podstaw do jej rozpoznania są jednostki orzecznicze wymienione w § 5 rozporządzenia. Zgodnie z § 8 rozporządzenia rozstrzygnięcie organów winno być poprzedzone sporządzeniem karty oceny narażenia zawodowego oraz orzeczeniami uprawnionych jednostek badawczych.
W orzecznictwie zgodnie się przyjmuje, iż bez orzeczenia lekarskiego (opinii) bądź sprzecznie z nim organ nie może dokonać rozpoznania choroby. Tym samym oznacza to, iż ustalenie jednego z ważnych elementów zaliczenia schorzenia do choroby zawodowej uzależnione jest od treści specjalistycznego orzeczenia lekarskiego poprzedzającego merytoryczne rozstrzygnięcie i wydawanego w świetle § 6 ust. 1 cytowanego rozporządzenia na podstawie wyników przeprowadzonych badań lekarskich i pomocniczych, dokumentacji medycznej pracownika, dokumentacji przebiegu zatrudnienia oraz oceny narażenia zawodowego. Takie stanowisko zostało przedstawione m.in. w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2002 r. (OPS 3/02, publ. ONSA 2003/1/4). Wykaz chorób zawodowych, stanowiący załącznik do w/w rozporządzenia określa w pełni zamknięty katalog chorób zawodowych, co oznacza, że za chorobę zawodową może zostać uznana wyłącznie choroba wymieniona w wykazie, jeżeli została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy. Tym samym konsekwentnie należałoby przyjąć, iż zachorowanie na chorobę, nawet w wyniku wykonywania pracy w warunkach szkodliwych dla zdrowia, która nie została ujęta w obowiązującym wykazie, nie daje podstaw do wydania przez właściwego inspektora decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej.