W ocenie organu nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 154 k.p.a. uzasadniające uchylenie decyzji z dnia 5 marca 2007 r.
W odwołaniu M. K. zarzuciła zaskarżonej decyzji rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 154 § 1 i 2 k.p.a. w zw. z art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a., polegające na nie zebraniu i nie rozważeniu całego materiału dowodowego. W uzasadnieniu podniosła, że organ próbuje "rozszerzyć" podstawy wydania własnej decyzji z dnia 5 marca 2007 r. o elementy dotyczące niespełnienia wymagań zdrowotnych przez środek "[...]", powołując się na treść art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Stanowisko Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 22 stycznia 2007 r. nie jest decyzją administracyjną, a zatem w procedurze wydawania decyzji dotyczącej zakazania wprowadzania do obrotu organ pierwszej instancji nie jest tym stanowiskiem bezwzględnie związany. W ocenie strony organ powinien we własnym zakresie dążyć do wyjaśnienia stanu faktycznego, wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego - stosownie do treści art. 7 i 77 k.p.a. Ponadto M. K. ponowiła argumentację - tożsamą z tą, jaką zawarła we wniosku z dnia 26 lipca 2007 r. o uchylenie decyzji z dnia 5 marca 2007 r.
W konkluzji wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uchylenie decyzji [...] Inspektora Sanitarnego [...] z dnia 5 marca 2007 r.
Decyzją z dnia 24 października 2007 r. nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny [...], powołując się na treść art. 138 § 1 ust. 1 k.p.a. oraz przepisy ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu organ wskazał, że M. K. powiadomiła zgodnie z przepisami ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia Głównego Inspektora Sanitarnego o pierwszym wprowadzeniu do obrotu preparatu "[...]". Główny Inspektor Sanitarny w piśmie z dnia 22 stycznia 2007 r. w ramach prowadzonego postępowania wyjaśniającego przekazał stanowisko stronie, że przedmiotowy preparat nie może być wprowadzony do obrotu jako suplement diety ze względu na obecność miłorzębu japońskiego powołując się na stanowisko eksperckie z dnia 17 stycznia 2007 r. Komisji ds. Kwalifikacji Produktów z Pogranicza wyrażone w uchwale nr [...]. Z kolei Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, który ustawowo jest powołany do wydawania opinii - czy środek spożywczy objęty powiadomieniem nie spełnia wymagań produktu leczniczego, w piśmie z dnia 10 września 2007 r. skierowanym do Głównego Inspektora Sanitarnego poinformował, że opinie Urzędu są zgodne z Uchwałami Komisji ds. Produktów z Pogranicza. Oznacza to pełne uznanie stanowisk eksperckich wyrażonych w uchwałach pomimo, że Komisja ta została rozwiązana. Następnie organ odwoławczy wskazał, że przepisy prawa żywnościowego stawiają przed producentem obowiązek przedstawienia wiarygodnych danych, które jasno wykażą, że preparat "[...]" może być stosowany jako suplement diety i jest bezpieczny dla zdrowia konsumenta. Strona nie dostarczyła jednak żadnych opinii naukowych, które wyeliminowałyby wątpliwości organu urzędowej kontroli żywności dotyczące bezpieczeństwa stosowania tego produktu, zwłaszcza, że miłorząb japoński występuje w wielu preparatach leczniczych. Wprawdzie w piśmie z dnia 28 marca 2007 r. strona podała, że w innych krajach Unii Europejskiej zostały dopuszczone do obrotu suplementy diety zawierające miłorząb japoński, a w niektórych krajach istnieją ograniczenia dotyczące maksymalnej zawartości na przykład w odniesieniu do glikozydów flawonoidowych lub/i laktonów terpenowych ginkgolidów i bilobalidu, to jednakże nie przedstawiła wiarygodnych dokumentów np. kopii powiadomienia lub zezwolenia wydanego przez właściwy organ w innym kraju członkowskim potwierdzającej dopuszczenie preparatu "[...]" do obrotu. Organ odwoławczy podniósł, że w Unii Europejskiej nie ma jednolitego, powszechnie obowiązującego rozporządzenia, które regulowałoby skład jakościowy i ilościowy składników roślinnych stosowanych w suplementach diety. Jedynym aktem prawnym w zakresie składu suplementów diety jest dyrektywa 2002/46/EWG, zawierająca wykaz dopuszczonych witamin i składników mineralnych oraz ich form chemicznych, która została wdrożona do ustawodawstwa krajowego w postaci Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie suplementów diety z dnia 19 grudnia 2002 r. Z art. 27 ust 2 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia wynika, że suplementy diety spełniają wymagania zdrowotne jeśli maksymalny poziom zawartości witamin i składników mineralnych oraz innych substancji w suplementach diety zapewnia, że zwykłe stosowanie suplementu diety zgodnie z informacją zamieszczoną w oznakowaniu będzie bezpieczne dla zdrowia i życia człowieka. W ocenie organu drugiej instancji - w kontekście uchwały nr [...] oraz zgromadzonego materiału preparat "[...]" nie spełnia wymagań zdrowotnych suplementu diety.