Przywołany w decyzji z 5 marca 2007r. przepis art. 32 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia stanowi, że w przypadku stwierdzenia, że środek spożywczy, o którym mowa w art. 29 ust. 1, niespełniający wymagań określonych dla tego środka, znajduje się w obrocie, właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny podejmuje decyzję o czasowym wstrzymaniu wprowadzania tego środka spożywczego do obrotu lub wycofaniu z obrotu do czasu zakończenia postępowania, o którym mowa w art. 30 ust.1 ustawy. Według art.32 ust. 2 ustawy decyzja taka jest podejmowana również w przypadku stwierdzenia, że produkt objęty powiadomieniem posiada właściwości produktu leczniczego określonego przepisami prawa farmaceutycznego i powinien zostać zakwalifikowany jako produkt leczniczy.
Zatem art. 32 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia daje podstawę jedynie do czasowego wstrzymania wprowadzenia do obrotu określonych produktów. Nie upoważnia natomiast organów inspekcji sanitarnej do wydania definitywnego zakazu wprowadzenia do obrotu określonych środków.
Art. 27 ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej daje państwowemu inspektorowi sanitarnemu uprawnienie, by w razie stwierdzenia naruszenia wymagań higienicznych i zdrowotnych, nakazać w drodze decyzji, usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchybień, zaś zgodnie z ustępem 2 art. 27 jeżeli naruszenie wymagań, o których mowa w ust. 1, spowodowało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzi, państwowy inspektor sanitarny nakazuje ... wycofanie z obrotu środka spożywczego ... lub innego wyrobu mogącego mieć wpływ na zdrowie ludzi albo podjęcie lub zaprzestanie innych działań; decyzje w tych sprawach podlegają natychmiastowemu wykonaniu.
Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, że w uzasadnieniu decyzji z 5 marca 2007r. brak jest wzmianki o tym, by wprowadzenie do obrotu preparatu [...] powodowało bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzi. Ponadto należy wskazać także, że skoro przepisy rozdziału 8 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia zawierają szczegółowe uregulowanie dotyczące zakresu kompetencji organów administracji w związku z wprowadzeniem do obrotu po raz pierwszy suplementu diety - to uznać należy za niedopuszczalne w objętym tą regulacją zakresie stosowanie ogólnych przepisów kompetencyjnych zawartych w przepisach ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Powyższe okoliczności powinny zostać rozważone w ramach odrębnego postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 5 marca 2007r., które to postępowanie może zostać wszczęte z urzędu (art.157§2 k.p.a.). [...] Wojewódzki Inspektor Sanitarny [...] jest bowiem organem wyższego stopnia wobec [...] Inspektora Sanitarnego [...], właściwym do orzekania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji tego organu. Wynik tego postępowania, które doprowadzić powinno do wyjaśnienia, czy decyzja z 5 marca 2007r. nie jest dotknięta nieważnością z uwagi na rażące naruszenie prawa będzie miał natomiast charakter prejudycjalny dla postępowania prowadzonego na podstawie wniosku strony opartego na art. 154§1 k.p.a.
Konsekwencją takiej oceny prawnej dokonanej przez organ odwoławczy powinno być uchylenie decyzji organu I instancji na podstawie art. 138§2 k.p.a. wobec rozstrzygnięcia sprawy przez ten organ przed wyjaśnieniem zagadnienia wstępnego przez organ wyższego stopnia. Postępowanie to powinno zostać następnie zawieszone na podstawie art. 97§1 pkt 4 k.p.a. do czasu rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego - kwestii stwierdzenia, czy wady, jakimi obciążona jest decyzja z 5 marca 2007r. skutkują jej nieważnością.
Skoro natomiast postępowanie w sprawie zakończono decyzją odmawiającą uchylenia lub zmiany decyzji z 5 marca 2007r. na podstawie art. 154 k.p.a. bez wyjaśnienia tego, czy decyzja ta nie jest dotknięta rażącym naruszeniem prawa to uznać należało, że zaskarżona decyzja narusza przepis art. 138§2 k.p.a. , a zatem podlegała uchyleniu na podstawie art. 145§1 pkt 1 lit c. p.p.s.a.
Rozpoznając sprawę ponownie organ administracji powinien zastosować się do powyższych zaleceń w zakresie prowadzenia postępowania administracyjnego.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. wobec uwzględnienia skargi.