Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć Sędziowie Sędzia WSA Dorota Fleszer Asesor WSA Piotr Pyszny (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 marca 2022 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Gminy Rudziniec z dnia 24 czerwca 2021 r. nr LI/316/2021 w przedmiocie wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
W skardze do tutejszego Sądu Wojewoda Śląski (dalej również jako Wojewoda, skarżący), działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U z 2022 r., poz. 559 - dalej jako usg) wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Nr LI/316/2021 Rady Gminy Rudziniec (dalej również jako Rada Gmina) z 24 czerwca 2021 r. w sprawie zmiany w wieloletnim programie gospodarowania mieszkaniowym zasobem Gminy Rudziniec na lata 2018-2022 (dalej również jako uchwała nowelizująca), w całości, jako sprzecznej z art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 611 - dalej jako ustawa o ochronie praw lokatorów) w zw. z art. 17 i art. 23 pkt 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych, ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 756 - dalej jako ustawa nowelizująca) i art. 7 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r., nr 78, poz. 483 - dalej jako Konstytucja RP).
W uzasadnieniu skargi Wojewoda wskazał, że zgodnie z art. 17 ustawy nowelizującej uchwały, o których mowa w art. 21 ustawy zmienianej w art. 2 w brzmieniu dotychczasowym (ustawy o ochronie praw lokatorów - przypis Sądu), podjęte przed dniem wejścia w życie art. 2 niniejszej ustawy (nowelizującej), zachowują ważność i mogą być zmieniane, jednakże nie dłużej niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie art. 2 niniejszej ustawy. Zgodnie zaś z art. 23 ustawy nowelizującej, ustawa weszła w życie z dniem 1 maja 2018 r., z wyjątkiem:
1). art. 1 pkt 15 w zakresie art. 12 ust. 2, oraz pkt 16 i 19, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2019 r.;
2). art. 2-4 i art. 6, które weszły w życie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Ustawa nowelizująca została ogłoszona 20 kwietnia 2018 r. Przepis art. 2 tej ustawy wszedł w życie z dniem 21 kwietnia 2019 r., co oznacza, że wszelkie uchwały o których mowa w art. 21 usg, podjęte przed 21 kwietnia 2019 r., zachowały swą ważność do dnia 21 kwietnia 2021 r. Po upływie tego terminu - zdaniem Wojewody - uchwały utraciły swą moc obowiązującą i nie mogły być przedmiotem zmian.
W niniejszej sprawie uchwała nowelizowana została podjęta w 2017 r., a więc pozostawała objęta dyspozycją art. 17 ustawy nowelizującej. Utraciła zatem swą moc obowiązującą 21 kwietnia 2021 r. A skoro tak, to uchwała nowelizowana nie mogła być przedmiotem zmian. Jedynym prawidłowym zabiegiem legislacyjnym było podjęcie nowej uchwały w oparciu o przepis at. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 usg.
W odpowiedzi na skargę Gmina wniosła o umorzenie postępowania oraz odstąpienie od obciążania jej kosztami postępowania.
Uzasadniając odpowiedź wskazała, że skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ argumenty Wojewody są słuszne i zasadne. Podała, że w zakresie własnych kompetencji dokona uchylenia zaskarżonej uchwały i podejmie nową w zakresie zgodnym z przepisami aktualnie obowiązującego prawa. Skoro zaś uchwała zostanie podjęta na najbliższej sesji Rady, postępowanie staje się bezprzedmiotowe i winno ulec umorzeniu.