Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Jyż, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik (spr.), Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Spadek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2011 r. przy udziale - sprawy ze skargi ,,A.’’ S.A. w C. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymiaru należności celnych oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w K., po rozpatrzeniu odwołania Spółki "A" SA w C. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie odmowy zwrotu wnioskowanych należności celnych - utrzymał w mocy decyzję I instancji.
Jako podstawę prawną tego rozstrzygnięcia powołano m. in.: art. 236 ust. 2 Rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiają-cego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE, L. 92.302.1 ze zm.; zwany dalej WKC).
W uzasadnieniu organ przedstawił okoliczności faktyczne sprawy wskazując, że "A" S.A. w C. złożyła w dniu [...] r. wniosek o zwrot należności celnej określonej w zgłoszeniu celnym z dnia [...] r. nr SAD [...] w wysokości [...] zł w związku z importowanym z Tajwanu towarem w postaci kurtek męskich i damskich 100% nylon oraz spodni męskich i damskich 100% nylon, dla których Spółka zadeklarowała odpowiednie kody Taric oraz stawkę erga omnes 12%. Swe żądanie strona uzasadniła treścią art. 236 WKC, zgodnie z którym należności celne przywozowe lub wywozowe podlegają zwrotowi, gdy okaże się, że w chwili uiszczenia kwota tych należności nie była prawnie należna lub też została zaksięgowana niezgodnie z art. 220 ust. 2 WKC. Zaś w sytuacji, której dotyczy wniosek należności celne nie były prawnie należne, albowiem w momencie dokonania zgłoszenia celnego nie obowiązywały akty prawne stanowiące podstawę nałożenia należności celnych. Wynika to z faktu, że w tym momencie WKC nie był ogłoszony w języku polskim. Na poparcie swoich poglądów przytoczono wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-161/06 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi sygn. akt III SA/Łd 107/08.
Naczelnik Urzędu Celnego w K. decyzją z dnia [...] r. nr [...] odmówił zwrotu wnioskowanych należności celnych. Powołał się w tym zakresie na art. 236 ust. 2 WKC, zgodnie z którym należności celne przywozowe lub wywozowe są zwracane lub umarzane po złożeniu wniosku przed upływem trzech lat licząc od dnia powiadomienia o nich dłużnika. Skoro zgłoszenia celnego towaru wnioskodawca dokonał w dniu [...] r. a z wnioskiem zwrot wystąpił [...] r. a więc po upływie wskazanych trzech lat, zatem zwrot nie należy się. Ponadto organ celny nie podzielił interpretacji wyroku z dnia 11 grudnia 2007 r. przedstawionej przez stronę, uznając że ma on zastosowanie wyłącznie do spraw, w których nie nastąpiło pierwotne zaksięgowanie prawne należności celnych, tzn. gdy zgłaszający nie zadeklarował ich w zgłoszeniu celnym złożonym przed datą prawidłowej publikacji przepisów, z których wynikał taki obowiązek. Skoro strona należności celne zdeklarowała, to nie może skorzystać z instytucji określonej w art. 236 ust. 1 WKC
Kwestionując powyższe rozstrzygnięcie strona złożyła odwołanie od tej decyzji wnosząc o jej uchylenie w całości i zarzucając naruszenie art. 236 WKC przez jego niewłaściwe zastosowanie, art. 254 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską z 25 marca 1957 r. (Dz. Urz. UE.C 1992 nr 224, str. 1) w zw. z art. 58 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej i in. oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej z 16 kwietnia 2003 r. (Dz. Urz. UE.L 2003 nr 236, str. 33) poprzez ich niezastosowanie a także art. 32 Konstytucji RP, 120 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 7 Konstytucji RP, 210 § 1 pkt 6 i § 4 Ordynacji podatkowej i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej. W uzasadnieniu swego stanowiska powtórzyła pogląd, że brak publikacji aktu prawa wspólnotowego w języku urzędowym kraju członkowskiego wyklucza jego zastosowanie w stosunku do obywateli tego kraju nawet w sytuacji, gdy dysponują wiedzą o tym akcie z innych źródeł. W odniesieniu do podniesionej przez organ kwestii przekroczenia terminu z art. 236 ust. 2 WKC strona powołała się na nieprzewidziane okoliczności, w wyniku których informacje na temat braku właściwego ogłoszenia powzięte zostały przez nią później, głównie w wyniku ogłoszenia orzeczenia z [...] r. W ocenie strony przyjęcie założenia, że uiszczenie z ostrożności należności celnych wiąże się z niemożnością ich zwrotu, podczas gdy możliwość taka istnieje w sytuacji gdy były one określone decyzją administracyjną, narusza zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów oraz równości wobec prawa. Ponadto zaskarżona decyzja nie zawiera wymaganego przepisami Ordynacji podatkowej uzasadnienia.