Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Apollo, Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.), Sędzia WSA Beata Kozicka, Protokolant Specjalista Agnieszka Górecka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi J. K. na czynność Prezydenta Miasta G. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy dowozu dziecka do szkoły 1) stwierdza bezskuteczność zaskarżonej czynności, 2) zasądza od Prezydenta Miasta G. na rzecz skarżącej zwrot kosztów postępowania w wysokości 200 zł (słownie: dwieście złotych).
Zaskarżonym pismem z [...] r. nr [...] działający w imieniu Gminy - Prezydenta Miasta G. - Naczelnik Wydziału Edukacji negatywnie rozpatrzył wniosek J. K. (dalej skarżąca, wnioskodawczyni) o zapewnienie bezpłatnego dowozu jej niepełnosprawnego syna K. do "A" w Z. w roku szkolnym 2018/2019, a konkretnie od 15 marca do 30 czerwca 2019 r.
Rozstrzygniecie zapadło w poniższym stanie faktycznym i prawnym.
Wnioskiem z [...] r. skarżąca wystąpiła do Gminy G. o zapewnienie dowozu jej synowi do wskazanego wyżej Ośrodka. Do wniosku załączyła orzeczenie o niepełnosprawności syna z [...] r. oraz orzeczenie o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych z [...] r.
Zajmując negatywne stanowisko Gmina wyjaśniła, że zgodnie z art. 39 ust. 4 pkt 2 ustawy z 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (dz. U. z 2017 r., poz.59 i 949) obowiązkiem gminy jest (...) zapewnienie dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu głębokim w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych, organizowanych zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (art. 36 ust. 17) a także dzieciom i młodzieży z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończą: 24. rok życia - w przypadku uczniów z niepełnosprawnościami sprzężonymi, z których jedną z niepełnosprawności jest niepełnosprawność intelektualna; 25. rok życia - w przypadku uczestników zajęć rewalidacyjno-wychowawczych (art. 39 ust 2).
Prawo oświatowe nie określiło jednak kryterium wyboru ośrodka, do którego gmina ma obowiązek zapewnić dzieciom bezpłatny dowóz i dlatego uważa, że skoro "B" w G. zapewnia realizacje potrzeb syna wnioskodawczyni (gdzie dotychczas uczęszczał), to nie ma uzasadnienia dowożenie go do ośrodka na terenie Z.. Podkreślono, że rodzic ma prawo wyboru ośrodka najlepszego dla jego dziecka, ale kwestia bezpłatnego dowozu stanowi odrębne zagadnienie. Miasto gwarantuje bezpłatny dowóz do ośrodka w G. i nie znajduje uzasadnienia dla organizacji bezpłatnego dowozu do tożsamego ośrodka do Z.
Nie zgadzając się ze stanowiskiem Gminy wnioskodawczyni złożyła [...] r. do sądu administracyjnego skargę na czynność Prezydenta Miasta G. z [...] r. Wnosząc o uznanie bezskuteczności tej czynności i zorganizowanie jej synowi bezpłatnego dowozu do ośrodka w Z.. Zarzuciła organowi naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 39 ust. 4 pkt 2 ustawy Prawo oświatowe i podkreśliła, że jest to obowiązek gminy określony we wskazanym przepisie ustawy, potwierdzony uchwałą Sądu Najwyższego z 17 lutego 2011 r. sygn. akt III CZP 133/10, w której wyrażono pogląd, że wybór ośrodka nie stanowi uprawnienia gminy, lecz osób, do których należy podejmowanie decyzji w imieniu ucznia w wykonywaniu konstytucyjnie gwarantowanego prawa do nauki i wyboru szkoły (art. 70 ust. 1 i 3 Konstytucji). Wyrok ten dotyczy poprzedniego stanu prawnego ale aktualna regulacja jest z nią tożsama i brak kryteriów wprowadzonych przez ustawodawcę potwierdza zasadność takiej wykładni.