Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki Sędziowie WSA Maria Zawadzka WSA Tadeusz Wołek (spr.) Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2014 r. sprawy ze skargi J. O. na postanowienie Okręgowego Inspektora Pracy z dnia 19 lipca 2013 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia skargę oddala
Inspektor Pracy postanowieniem z dnia [...] 2013 r. nr [...] nałożył na "A" J. O. z siedzibą w K - grzywnę w kwocie 6 000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym nr [...] z dnia 21.06.2013 r. wystawionym przez Inspektora Pracy. Jako podstawę prawną postanowienia organ wskazał art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj.: Dz.U. z 2005 r., nr 229, poz. 1954 ze zm.; obecnie Dz.U. z 2012 r. poz. 1015 ze zm.), dalej "u.p.e.a.".
W uzasadnieniu decyzji organ podniósł, że w wyniku kontroli inspektora pracy - protokół z dnia 27.12.2012 r. nr rej. [...] - inspektor pracy w dniu 28.12.2012 r. wydał nakaz płatniczy nr rej. [...], zawierający 8 decyzji nakazujących wypłatę pracownikom wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń ze stosunku pracy.
Kontrola sprawdzająca nr rej. [...] zakończona podpisaniem protokołu w dniu 15.03.2013 r. wykazała, że pracodawca nie wykonał w pełni decyzji nakazowych. Zostało, więc wydane upomnienie z dnia 18.03.2013 r. nr [...] przypominające o konieczności wykonania obowiązku określonego w decyzjach nakazowych. Kolejna kontrola nr rej. [...] zakończona w dniu 7.06.2013 r. wykazała, że pracodawca nadal nie wykonał w pełni decyzji z nakazu [...].
Do szczególnych obowiązków pracodawcy wynikających z art. 94 pkt 5 Kodeksu pracy, należy terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia. Jeżeli pracodawca nie wywiązuje się ze swoich podstawowych obowiązków wobec pracowników, w tym dotyczących wypłaty należności - przepisy przewidują mechanizmy prawne, których celem jest przymuszenie go do wykonania obowiązków, w drodze egzekucji administracyjnej. Temu służy grzywna w celu przymuszenia. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, jednorazowa grzywna nie może przekroczyć kwoty 10 000 zł i może być ponawiana do wysokości 50 000 zł.
Ustalając wysokość grzywny w wysokości 6 000 zł organ wziął pod uwagę, że pracodawca wypłacił częściowo należności pracownicze. Wskazał, że w razie dalszego niewywiązywania się z obowiązku grzywna będzie ponawiana w tej samej lub w wyższej kwocie.
J. O. wniósł na powyższe postanowienie zażalenie, zarzucając mu naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 119 § 1 u.p.e.a. przez nałożenie grzywny w celu przymuszenia do wypłaty zaległych wynagrodzeń za pracę oraz innych świadczeń ze stosunku pracy, w sytuacji, gdy brak ich zapłaty nie wynika ze złej woli skarżącego, a jedynie z kryzysu w branży budowlanej, przez co grzywna ta jest bezcelowa.
Podniósł, że z pracownikami wymienionymi w decyzjach nakazujących wypłatę zaległego wynagrodzenia oraz innych świadczeń ze stosunku pracy zawierane są ugody, zgodnie z którymi wypłata należnych świadczeń pieniężnych będzie następować w miesięcznych ratach. Konieczność zawierania z pracownikami takich porozumień wynika z tego, iż sytuacja w branży budowlanej stała się kryzysowa. W tych warunkach skarżący stracił płynność finansową i nie jest w stanie ponieść jednorazowego wydatku na wypłatę zaległych świadczeń pracowniczych. Wypłaty następują, zatem sukcesywnie w ratach zgodnie z treścią zawartych z pracownikami ugód. Podkreślił, że podejmuje starania mające na celu odzyskanie płynności finansowej, co pozwoli mu uregulować wszelkie istniejące zobowiązania względem pracowników. Nałożenie w zaistniałej sytuacji grzywny jest niecelowe gdyż brak wypłaty zaległych wynagrodzeń nie wynika z ukrywania środków finansowych. Wymierzona, zatem grzywna nie będzie spełniać swojego ustawowego celu, jakim jest przymuszenie do wykonania obowiązku przez zobowiązanego.