Natomiast art. 192 do 200 WKC określają tryb postępowania w przypadku zabezpieczenia należności celnych.
Ponadto art. 33 ust. 7 u.p.t.u. stanowi, że organ celny zabezpiecza kwotę podatku, jeżeli podatek ten nie został uiszczony, w przypadkach i trybie stosowanych przy zabezpieczeniu należności celnych na podstawie przepisów celnych. Z treści art. 33 ust. 7 u.p.t.u nie wynika, iż tylko w przypadku zabezpieczenia należności celnych, zabezpiecza się należności z tytułu podatku VAT. Nawet fakt, iż należności celne nie zostały zabezpieczone, nie ma związku z obowiązkiem zabezpieczenia należności podatkowych.
Podstawą opodatkowania w imporcie towarów, zgodnie z art. 29 ust. 13 u.p.t.u., jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy.
Zgodnie z art. 199 ust. 1 WKC "Zabezpieczenie nie może zostać zwolnione dopóki dług celny, na pokrycie którego zostało złożone, nie wygaśnie lub nie będzie mógł już powstać. Jeżeli dług celny wygaśnie lub nie może już powstać, zabezpieczenie zostaje niezwłocznie zwolnione". Natomiast art. 199 ust. 2 WKC stwierdza "Jeżeli dług celny wygaśnie częściowo lub nie będzie mógł już powstać dla części zabezpieczonej kwoty, złożone zabezpieczenie może zostać częściowo zwolnione na wniosek osoby zainteresowanej chyba, że kwota, o którą chodzi nie uzasadnia takiej czynności".
Organ celny nie jest zatem uprawniony do zwolnienia zabezpieczenia dopóty, dopóki nie wystąpią wskazane w przytoczonym przepisie okoliczności. Wygaśnięcie długu celnego czy też wystąpienie okoliczności powodującej, że dług celny już nie może powstać skutkuje natomiast obowiązkiem zwolnienia zabezpieczenia przez organ celny.
Zgodnie z art. 221 ust. 3 WKC: Powiadomienie dłużnika nie może nastąpić po upływie trzech lat, licząc od dnia powstania długu celnego. Bieg tego terminu zostaje zawieszony z chwilą złożenia odwołania w rozumieniu art. 243 na czas trwania procedury odwoławczej.
Dług celny w przywozie powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 201 ust. 2 WKC). Zgodnie z art. 19 ust. 7. u.p.t.u.: Obowiązek podatkowy w imporcie towarów powstaje z chwilą powstania długu celnego, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9.
Dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy (art. 68 § 3 O.p.).
W związku z powyższym, mając na uwadze art. 199 ust. 1 WKC oraz art. 248 ust. 1 RWKC zasadnie organ stwierdził że, nie upłynął termin po którym dług celny nie będzie mógł już powstać (art. 221 ust. 3 WKC) oraz nie upłynął termin do wydania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe (art. 68 § 3 O.p.), a ponadto prowadzona weryfikacja faktury handlowej, może doprowadzić do ustalenia kwoty należności celnych przywozowych i podatkowych wyższych od kwot ustalonych na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu celnym, w związku z powyższym nie zachodzą żadne z przesłanek skutkujących zwrotem zabezpieczenia.
W sprawie do takiej sytuacji może dojść w przypadku przedawnienia zobowiązania podatkowego. W myśl §1 art. 70 O.p. zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.
W sprawie, zgłoszenia celne zostały złożone w dniu [...] 2011 r., a więc zobowiązanie podatkowe przedawni się (w przypadku nie wystąpienia przesłanek o których mowa w § 2 ww. przepisu) w dniu 31.12.2016 r. Zatem na podstawie ww. przepisów zabezpieczenie, które złożono w dniu 26.03.2011 r. nie może zostać zwolnione.
Trafnie, zatem organ II instancji w zaskarżonych rozstrzygnięciach podzielił stanowisko organu I instancji, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki do zwolnienia zabezpieczenia.
Sąd nie stwierdził naruszenia prawa, a tylko taka okoliczność mogłaby stanowić podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji, zgodnie z art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270). Organy nie naruszyły przepisów ani tych dotyczących zasad prowadzenia postępowania, ani przepisów prawa materialnego skutkujących wadliwością rozstrzygnięć. Skoro zaskarżone decyzje są zgodne z prawem, Sąd działając na podstawie art. 151 w/w ustawy, orzekł jak w sentencji.