Dnia 17 czerwca 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Teresa Rutkowska Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant asystent sędziego Anna Łuczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2011 roku sprawy ze skargi M. G. na uchwałę Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy [...] 1) stwierdza nieważność § 7 ust. 4 pkt 2 uchwały nr [...] Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy [...]; 2) oddala skargę w pozostałej części; 3) orzeka, że zaskarżona uchwała w części określonej w punkcie 1 nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku; 4) przyznaje radcy prawnemu Z. N. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego [...] w Ł. przy ul. [...] kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych wraz z podatkiem od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu i nakazuje wypłacić powyższą kwotę radcy prawnemu Z. N. z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.
W dniu 6 marca 2002 r. Rada Miejska w Łodzi podjęła uchwałę nr LXXV/1765/02 w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy Łódź. Jako podstawę prawną uchwały wskazano przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.
W przepisie § 7 ust. 4 uchwały z dnia 6 marca 2002 r. określono, że prawo do lokalu socjalnego nie przysługuje osobom, które: 1. zbyły lub przekazały lokalu lub budynek mieszkalny, 2. wymeldowały się dobrowolnie z dotychczasowego lokalu, 3. opuściły dotychczas zajmowany lokal komunalny nie dokonując rozliczenia z zarządcą z zobowiązań wynikających z umowy najmu.
W dniu 26 listopada 2010 r. do Rady Miejskiej w Ł. wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa dokonanego uchwałą z dnia 6 marca 2002 r. poprzez uchylenie § 7 ust. 4 tej uchwały sporządzone przez M. G. W uzasadnieniu żądania skarżący podał, że § 7 ust. 4 jest sprzeczny z art. 32 Konstytucji, gdyż dyskryminuje osoby, które nie łamiąc prawa wymeldowały się dobrowolnie z dotychczasowego lokalu. W ocenie skarżącego osoby te traktuje się tak samo jako osoby, która złamały prawo nie regulując zobowiązań wynikających z ostatniej umowy najmu. M. G. wskazał, że pozbawienie prawa do lokalu nie zostało ograniczone w czasie, bowiem sankcja ta nie ulega przedawnieniu. Zdanie skarżącego jest to tym bardziej niesprawiedliwe, że § 7 ust. 3 umożliwia staranie się o lokal socjalny osobom, które zamieszkują na terenie Miasta Ł. ponad 5 lat, niezależnie od tego czy przed 5 laty wymeldowały się dobrowolnie z lokalu na ternie innej gminy, czy też nie. Skarżący wskazał także na wątpliwą zgodność tego rozwiązania z art. 2 Konstytucji.
Uchwałą z dnia [...], nr [...] Rada Miejska w Ł., na podstawie art. 18 ust. 2 pkt. 15 ustawy o samorządzie gminnym, uznała powyższe wezwanie do usunięcia prawa za niezasadne. W uzasadnieniu podkreślono, że zasady wynajmu lokali komunalnych w myśl ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. uchwala rada gminy biorąc pod uwagę swoje możliwości w tym zakresie. Na [...] rynku jedynie 20% lokali stanowi zasób gminy. Dlatego też tworząc prawo miejscowe Rada Miejska w Ł. ograniczyła krąg osób, wobec których miałaby zobowiązanie wynajęcia lokalu socjalnego. Osoby te łączy wspólna cecha tj. z własnej woli zrezygnowały z dotychczas zajmowanego lokalu. W dniu 17 stycznia 2011r. M. G. otrzymał odpowiedź Przewodniczącego Rady Miejskiej w Ł. na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wraz z uchwałą Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...].
W skardze z dnia 8 lutego 2011 r. M. G. wniósł o stwierdzenie nieważności § 7 ust. 4 uchwały Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 6 marca 2002 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład zasobu mieszkaniowego Gminy Łódź zarzucając naruszenie art. 32 i art. 2 Konstytucji oraz zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że jest osobą bezdomną i bezrobotną bez prawa do zasiłku, pozostającą bez możliwości zameldowania się na pobyt stały, co powoduje jego wykluczenie społeczne wynikające z faktycznej niemożności podjęcia stałej pracy. Podniósł, że ewentualny pracodawca nie zaufa osobie bez stałego miejsca zameldowania na pobyt stały. Brak ciągłości pracy powoduje, że nie jest w stanie uzyskać aktualnych uprawnień zawodowych. M. G. wyjaśnił, że w dniu 25 kwietnia 2006 r. wymeldował się dobrowolnie z lokalu przy ul. A. 34/18, co spowodowane był rozwodem i nie było wskazane, aby byli małżonkowi wspólnie zajmowali lokal mieszkalny. W kwietniu 2010 r. wystąpił do Gminy Ł. o wynajem lokalu socjalnego. W oparciu o uchwałę z dnia 6 marca 2002 r. jego wniosek został rozpatrzony negatywnie, a w dniu 6 września 2010 r. negatywnie zaopiniowany przez Komisję Gospodarki Mieszkaniowej i Komunalnej Rady Miejskiej w Ł. Skarżący podał, iż regulacja § 7 ust. 4 pkt.2 uchwały jest sprzeczna z zawartą w art. 32 Konstytucji zasadą równości, gdyż dyskryminuje osoby, które dobrowolnie się wymeldowały dotychczas zajmowanego lokalu, zrównując je z osobami, które złamały prawo. Skarżący powołał się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 czerwca 2004 r. P 20/2002. W jego ocenie § 7 ust. 4 pkt.2 uchwały zrównuje sankcje dla osób, które dobrowolnie się wymeldowały z sankcjami dla osób, które nie rozliczyły się z zaległych zobowiązań, a brak różnicowania sankcji należy uznać za sprzeczny z art. 3 i art. 32 Konstytucji. Skarżący podniósł również, że sankcja ta jest nieograniczona w czasie.