Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Zalewski (sprawozdawca), Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita, Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Stażysta Marzena Gawron, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 21 września 2006 r. sprawy ze skargi J. D. na decyzję Wojewody z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.
Decyzją z dnia [...] znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r. Nr 87, poz. 960, ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania J. D. od decyzji Prezydenta Miasta z dnia [...], Nr [...], orzekającej o wymeldowaniu J. D. z pobytu stałego z lokalu przy ul. B. w L., Wojewoda zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
W uzasadnieniu organ wskazał, że organ I instancji orzekł o wymeldowaniu na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Od powyższej decyzji odwołanie wniósł skarżący, zarzucając, iż decyzja jest oparta na nieprawdziwych faktach, przedstawionych przez byłą żonę i wskazanego przez nią świadka.
Organ odwoławczy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie z następujących przyczyn:
Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych, na wniosek strony lub z urzędu, organ wydaje decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad dwa miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Przez opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu należy rozumieć fizyczne nieprzebywanie w lokalu i skoncentrowanie swoich spraw życiowych w innym miejscu, z jednoczesnym zerwaniem związków z dotychczasowym lokalem. Organy administracji w sprawie o wymeldowanie obowiązane są zatem do ustalenia czy występuje faktyczne opuszczenie lokalu.
Zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy, w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje, że odwołujący się w lokalu przy ul. B. w L. nie zamieszkuje od 2000 r. Powyższy fakt potwierdza sam skarżący, który w swoich zeznaniach do protokołu przesłuchania w dniu [...] 2004 r. oświadczył, że od czasu orzeczenia rozwodu i przyznania 1 pokoju do korzystania w przedmiotowym lokalu, zamieszkiwał w tym lokalu sporadycznie. Natomiast od dnia [...] 2003 r. w ogóle nie może korzystać z mieszkania i w nim zamieszkiwać, ponieważ zostały zmienione zamki do drzwi wejściowych, a kluczy była żona nie chce odwołującemu się udostępnić.
Fakt niezamieszkiwania przez skarżącego w spornym lokalu potwierdzają ustalenia I Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego, który prowadził sprawę o ochronę naruszonego posiadania przez K. D. (wyrok Sądu Rejonowego I Wydział Cywilny z dnia [...] 2005 r., sygn. [...] - oddalający powództwo). Z obszernego uzasadnienia wyżej powołanego wyroku jednoznacznie wynika, że mieszkanie przy ul. B. w L. nie stanowiło dla odwołującego się centrum życiowego, bowiem zostało przeniesione do mieszkania H. F. przy ul. T. w L.
Zarzuty podniesione przez skarżącego co do zaskarżonej decyzji, jak i kwestia zmuszenia go do opuszczenia spornego lokalu, są gołosłowne, nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym i pozostają w sprzeczności z ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu wyżej powołanego wyroku sądu, który w myśl art. 365 § 1 kodeksu postępowania cywilnego zobowiązuje organy administracji do jego respektowania.