Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Asesor WSA Jerzy Drwal,, Sędzia NSA Maria Wieczorek (sprawozdawca), Protokolant Referent Monika Kutarska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 26 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi A.S. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [..] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie choroby zawodowej 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. określa, ze zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości.
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2008 r. [...] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w L. działając na podstawie art. 138 § 2 pkt 2 kpa w związku z art. 37 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 z późn.zm.) - po rozpatrzeniu odwołania A. S. z dnia 27 lutego 2008 r. od decyzji Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w L. z dnia 18 lutego 2008 r. o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ II instancji wskazał, że sprawę chorób zawodowych regulują przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych, szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłoszenia podejrzenia, rozpoznawania i stwierdzenia chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach (Dz.U. Nr 132, poz. 1115).
Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że A. S. na stanowisku nauczycielki w pełnym wymiarze godzin pracowała 31 lat , od 1 września 2006 r. pracuje w wymiarze tygodniowym 1,5 godziny. W czasie pracy narażana była na nadmierny wysiłek głosowy.
W jednostce orzeczniczej I stopnia - Poradni Chorób Zawodowych WOMP w L. nie rozpoznano choroby zawodowej. Rozpoznano "przewlekły, prosty nieżyt gardła i krtani", a więc schorzenie, które nie jest wymienione w wykazie chorób zawodowych stanowiących załącznik do rozporządzenia. Choroby zawodowej nie rozpoznał również Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu i potwierdził rozpoznanie ustalone w WOMP w L., tj. prosty nieżyt błony śluzowej gardła i krtani.
Organ wskazał ponadto, że prof. G. N. nie jest zatrudniona w jednostce orzeczniczej I stopnia, a tym samym nie jest upoważniona do orzekania o rozpoznaniu choroby zawodowej.
Z uwagi na powyższe, organ II instancji utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w L.
Skargę na powyższą decyzję wniosła A. S. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji jako sprzecznej z prawem. Wskazała, iż chorobę zawodową rozpoznała prof. G. N., a także dr A. G. z Poradni Foniatrycznej w L.
W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o oddalenie skargi podtrzymując argumentację zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Dokonując oceny zaskarżonej decyzji w zakresie pozostawania w zgodności z przepisami prawa do czego z mocy art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i przepisów rozdziału pierwszego ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 170 - do czego Sąd ten jest uprawniony stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja narusza prawo.
Stosownie do przepisu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r. w sprawie wykazu chorób zawodowych szczegółowych zasad postępowania w sprawach zgłaszania podejrzenia, rozpoznania i stwierdzania chorób zawodowych oraz podmiotów właściwych w tych sprawach, za chorobę zawodowa uważa się choroby ujęte w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. uchwala składu 7 sędziów z 20 maja 2002 r.), przyjmowany jest pogląd o związaniu organów inspekcji sanitarnej rozpoznaniem choroby w orzeczeniu lekarskim. Jest oczywiste, że rozpoznanie choroby wymaga wiedzy medycznej, a wobec tego organ administracji nie może we własnym zakresie dokonać rozpoznania innej choroby. W tym znaczeniu, ocena medyczna jest wiążąca dla organu administracji. Nie może to jednak oznaczać, że organ rozpoznający sprawę nie może odnieść się do orzeczenia lekarskiego tak jak każdego dowodu. Na podkreślenie zasługuje fakt, że skarżąca w toku postępowania wskazywała na zaświadczenia lekarskie i dokumentację lekarską prof. G. N., dr A. G. Stwierdzenie, że prof. G. N. nie jest zatrudniona w jednostce orzeczniczej i jej stanowisko w przedmiocie jednostki chorobowej skarżącej nie może być brane pod uwagę, nie może stanowić konstruktywnego ustosunkowania się do orzeczenia lekarskiego, który w istocie swojej traktowany być winien jako dowód z opinii biegłych.
Dokumentacja lekarska, którą przedstawiała skarżąca winna znaleźć odzwierciedlenie w orzeczeniach lekarskich I i II stopnia i tam winno znaleźć się stanowisko lekarzy orzeczników, co do złożonych zaświadczeń lekarskich i innych dokumentów.
W tym stanie dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej legalności stwierdzić należy, że decyzje organów administracji sanitarnej wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego art. 7, 8, art. 77 §1, art. 80, art. 107 § 3 w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.
W tym stanie, organy orzekające uzupełnią postępowanie poprzez uzyskanie opinii lekarskiej jednostki uprawnionej do rozpoznawania chorób zawodowych. W opiniach tych winno znaleźć się precyzyjne odniesienie do składanej i będącej w posiadaniu skarżącej dokumentacji lekarskiej z odniesieniem się do ustalonego stanu faktycznego.
Dopiero na podstawie tak zebranych dowodów organ administracji wyda stosowną decyzję.
Z tych względów, uznając skargę za zasadną, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ) Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.