Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Celnej w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie wymiaru opłaty manipulacyjnej dodatkowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zdzisław Sadurski (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Marcinowski,, Sędzia NSA Maria Wieczorek, Protokolant Asystent sędziego Adam Traczyk, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 7 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi A. K. i R. K. prowadzących działalność gospodarczą jako "[...]" spółka cywilna z siedzibą w M. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji w sprawie wymiaru opłaty manipulacyjnej dodatkowej oddala skargę.

Od powyższej decyzji strona złożyła odwołanie zaś Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją nr [...] z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Pismem z dnia [...] pełnomocnik strony wniósł na powyższą decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2003 r. sygn. akt I SA/Lu 670/02 sąd oddalił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi i jednocześnie skargę odrzucił.

Pismem z dnia [...] 2002 r. pełnomocnik strony J. C. złożył do Dyrektora Izby Celnej organu właściwego - zgodnie z ustawą z dnia 20 marca 2002 r. o przekształceniach w administracji celnej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. 41 poz. 365) - wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa Głównego Urzędu Ceł nr [...]. Dyrektor Izby Celnej odmówił stwierdzenia nieważności decyzji objętej wnioskiem.

Pismem z dnia [...] strona złożyła do Ministra Finansów wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej decyzją Prezesa Głównego Urzędu Ceł nr [...] z dnia [...]. Wniosek został przekazany zgodnie z właściwością do Dyrektora Izby Celnej. We wniosku o wznowienie postępowania strona zarzuciła powołanej wyżej decyzji naruszenie art. 120, art. 122, art. 187 § 1, art. 201 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 276 § 2 Kodeksu celnego, polegające na przyjęciu, że rzecz pochodząca z przestępstwa jest towarem w rozumieniu powyższych przepisów. Ponadto pełnomocnik strony powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lipca 2003 r. sygn. akt [...] uchylający decyzję Dyrektora Izby Celnej nr [...] z dnia [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na korzystanie z procedury TIR wyjaśniając, że z treści uzasadnienia powołanego wyroku wynika, że przewoźnik nie naruszył przepisów celnych, w tym przepisów Konwencji TIR. W ocenie skarżących stwierdzenie takie poddaje w wątpliwość zasadność zastosowania w stosunku do nich przepisu art. 276 § 2 Kodeksu celnego i wymierzeniu opłaty manipulacyjnej dodatkowej. Dodatkowo wskazano, że jeżeli jeden organ stwierdza, że normy prawne nie zostały naruszone i przewoźnik może pod osłoną karnetu TIR świadczyć usługi przewozowe, to inny organ nie ma prawa wskazywać, że w tym samym zakresie doszło do naruszenia przepisów. Powyższe uzasadnia stwierdzenie, że w sprawie objętej wnioskiem doszło do naruszenia art. 240 Ordynacji podatkowej.

Strona 1/9