Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Czaja (sprawozdawca ), Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Fita, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Ewa Lachowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2005 r. sprawy ze skargi E. S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie kary dyscyplinarnej upomnienia oddala skargę.
Zaskarżonym orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia [...] nr [...] Dyrektor Izby Celnej, po rozpatrzeniu sprawy dyscyplinarnej młodszego dyspozytora celnego E. S. - inspektora celnego Izby Celnej, na podstawie przepisu art. 437 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.), w związku z art. 79 ustawy z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (Dz. U. z 2004 r., Nr 156, poz. 1641 ze zm.), utrzymał w mocy orzeczenie dyscyplinarne I instancji z dnia [...] 2005 r. nr [...], wydane przez Zastępcę Naczelnika Urzędu Celnego.
W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia organ odwoławczy podniósł, że orzeczeniem dyscyplinarnym z dnia [...] 2005 r. E. S. został uznany winnym tego, że w trakcie pełnienia służby w dniu 6 lutego 2005 r. w Oddziale Celnym w K. zachował się nieetycznie, kontaktując się z dyspozytorem celnym J. J., pełniącym służbę w Oddziale Celnym Drogowym w T., po odprawie celnej A. S., przekraczającej granicę z Białorusi do Polski samochodem osobowym marki Renault 19, o numerze rejestracyjnym [...], co stanowiło naruszenie obowiązków służbowych, określonych w przepisie art. 63 ust.1 pkt 1 ustawy o Służbie Celnej i za to została mu wymierzona kara upomnienia.
W odwołaniu od tego orzeczenia skarżący podniósł, że Naczelnik Urzędu Celnego popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający na uznaniu, że rozmowa telefoniczna przeprowadzona przez skarżącego miała na celu zmianę trybu kontroli celnej i stanowiła nieetyczne zachowanie. Zdaniem skarżącego analiza materiału dowodowego prowadzi do odmiennych wniosków.
W ocenie organu administracji, nie można zgodzić się z tezą skarżącego, iż w postępowaniu doszło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, gdyż materiał dowodowy w sposób jednoznaczny pozwala na stwierdzenie, że w sprawie doszło do naruszenia przez ukaranego obowiązku służbowego, określonego w przepisie art. 32 ust. 1 pkt. 5 ustawy o Służbie Celnej. Dyrektor Izby celnej podniósł, że zgodnie z kodeksem etyki zawodowej funkcjonariusz celny wykonuje obowiązki służbowy w sposób profesjonalny, rzetelny i bezstronny, postępuje w sposób zgodny z prawem, a podstawową wartością Służby Celnej jest uczciwość. Ponadto funkcjonariusz celny wszystkich traktuje w sposób równy, pamiętając o poszanowaniu ich prawa do prywatności i godności. Relacje służbowe funkcjonariusza celnego powinny być oparte na współodpowiedzialności, współpracy, równoprawności, koleżeńskości, wzajemnym szacunku, a podczas służby funkcjonariusz ma postępować w sposób nie godzący w prestiż Służby Celnej i w dobre imię funkcjonariusza celnego. Zdaniem Dyrektora Izby Celnej działanie skarżącego odbiegało od zachowania przewidzianego w kodeksie etyki zawodowej, co wynika z materiału sprawy.
W ocenie organu administracji trudno jest stwierdzić, czy działanie skarżącego nosiło cechy groźby, gdyż zeznania jedynego świadka są sprzeczne z wyjaśnieniami E. S. Natomiast zdaniem Dyrektora Izby Celnej wina skarżącego wynika z jego nieprawidłowego zachowania, w postaci interweniowania u J. J. w sprawie żony A. S.