Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski (sprawozdawca), Sędziowie: WSA Ewa Ibrom,, NSA Marek Zalewski, Protokolant Asystent sędziego Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 r. sprawy ze skargi L. i R. M. na akt Starosty L. z dnia [..] nr [..] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt; II. uznaje obowiązek Starosty L. dokonania na rzecz L. i R. M. zwrotu 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych), stanowiącej część opłat uiszczonych za wydanie kart pojazdów: seria i numer [..] dotyczącej samochodu osobowego A. o numerze rejestracyjnym [..] oraz [..] dotyczącej samochodu osobowego marki V. o numerze rejestracyjnym [..]; III. zasądza od Starosty L. na rzecz L. i R. M. kwotę 914 zł (dziewięćset czternaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego.
W dniu [...] listopada 2004 r. L. M. i R. M. uiścili opłatę w wysokości 500 zł na rzecz Starostwa Powiatowego w L. za wydanie karty pojazdu nr AAA[...] dotyczącej pojazdu marki Audi 80, numer rejestracyjny [...].
W dniu [...] czerwca 2005 r. L. M. i R. M. uiścili opłatę w wysokości 500 zł na rzecz Starostwa Powiatowego w L. za wydanie karty pojazdu nr AAA[...] dotyczącej pojazdu marki Volkswagen Golf, numer rejestracyjny [...].
W piśmie z dnia [...] maja 2014 r. L. M. i R. M. zwrócili się do Starosty L. o zwrot części opłaty za wydanie wyżej wymienionych kart pojazdu - tj. po 425 zł za wydanie każdej z wyżej wymienionych kart pojazdu.
W odpowiedzi na powyższy wniosek Starosta L. w piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r., nr [...] odmówił skarżącym zwrotu części opłaty za wydanie kart pojazdu. Organ wyjaśnił, że Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku, w którym stwierdził niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę pobierania opłat za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu; Dz. U. Nr 137, poz. 1310), określił jednocześnie termin utraty mocy obowiązującej tego przepisu na dzień 1 maja 2006 r. Skoro Trybunał, biorąc pod uwagę wszystkie chronione wartości zdecydował się na utrzymanie w mocy przepisu sprzecznego z ustawą, umową międzynarodową lub Konstytucją, oznacza to, że tak długo jak on obowiązuje, żadnemu zachowaniu, do którego ten przepis się odnosi, nie można przypisać cech bezprawności. W związku z tym opłata została pobrana na podstawie ówcześnie obowiązujących przepisów i nie ma podstaw do jej zwrotu.
W piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r. skarżący wezwali Starostę L. do usunięcia naruszenia prawa polegającego na odmowie stwierdzenia uprawnienia wnioskodawców do otrzymania zwrotu części opłaty pobranej za wydanie w/w kart pojazdu w łącznej kwocie 850 zł.
W skardze sądowej L. M. i R. M. wnieśli o uchylenie aktu Staroty L. z dnia [...] czerwca 2014 r. i uznanie obowiązku Starosty dokonania zwrotu na rzecz skarżących części opłaty za wydanie w/w kart pojazdu w wysokości po 425 zł za każdą kartę pojazdu oraz zasądzenie kosztów postępowania.
Skarżący zarzucili naruszenie przepisów:
- art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), dalej: k.p.a.;
- § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu w sytuacji niezgodności tej regulacji z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.), dalej: Prawo o ruchu drogowym oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP;
- art. 90 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (aktualnie art. 110 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), który sprzeciwia się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynika, że organ krajowy stosujący prawo jest obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową.