Sprawa ze skargi K. R. na akt Starosty w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca),, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Protokolant Asystent sędziego Dorota Winiarczyk-Ożóg, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi K. R. na akt Starosty z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu I. uchyla zaskarżony akt; II. uznaje obowiązek Starosty dokonania na rzecz K. R. zwrotu kwoty 425 zł (czterysta dwadzieścia pięć złotych), stanowiącej część opłaty uiszczonej za wydanie karty pojazdu seria i numer [...] dotyczącej samochodu marki Mazda 626 o numerze rejestracyjnym [...]; III. zasądza od Starosty na rzecz K. R. 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta
Uzasadnienie strona 1/5

W dniu [...] sierpnia 2004 r. K. R. uiścił opłatę w wysokości 500 zł na rzecz Starostwa Powiatowego w L. za wydanie karty pojazdu nr [...] dotyczącej pojazdu marki Mazda 626, numer rejestracyjny [...].

W piśmie z dnia [...] maja 2014 r. K. R. zwrócił się do Starosty L. o zwrot części opłaty za wydanie karty pojazdu - tj. 425 zł.

W odpowiedzi na powyższy wniosek organ w piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r., znak: [...] odmówił K. R. zwrotu części opłaty za wydanie karty pojazdu. Organ wyjaśnił, że Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku, w którym stwierdził niekonstytucyjność przepisów stanowiących podstawę pobierania opłat za wydanie karty pojazdu w wysokości 500 zł (§ 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu; Dz. U. Nr 137, poz. 1310), określił jednocześnie termin utraty mocy obowiązującej tego przepisu na dzień 1 maja 2006 r. Skoro Trybunał, biorąc pod uwagę wszystkie chronione wartości zdecydował się na utrzymanie w mocy przepisu sprzecznego z ustawą, umową międzynarodową lub Konstytucją, oznacza to, że tak długo jak on obowiązuje, żadnemu zachowaniu, do którego ten przepis się odnosi, nie można przypisać cech bezprawności. W związku z tym opłata została pobrana na podstawie ówcześnie obowiązujących przepisów i nie ma podstaw do jej zwrotu.

W piśmie z dnia [...] czerwca 2014 r. skarżący wezwał Starostę L. do usunięcia naruszenia prawa polegającego na odmowie stwierdzenia uprawnienia wnioskodawcy do otrzymania zwrotu części opłaty w kwocie 425 zł pobranej za wydanie wyżej wymienionej karty pojazdu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie K. R. wniósł o uchylenie zaskarżonego aktu i uznanie obowiązku Starosty dokonania zwrotu na rzecz skarżącego części opłaty za wydanie karty pojazdu w wysokości 425 zł oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił naruszenie przepisów:

- art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm.), dalej: k.p.a.;

- § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie karty pojazdu w sytuacji niezgodności tej regulacji z art. 77 ust. 4 pkt 2 i ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.), dalej: Prawo o ruchu drogowym oraz z art. 92 ust. 1 i art. 217 Konstytucji RP;

- art. 90 akapit pierwszy Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (aktualnie art. 110 akapit pierwszy Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), który sprzeciwia się opłacie związanej z wydaniem pierwszej karty pojazdu sprowadzonego z innego państwa członkowskiego. Skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego, z której wynika, że organ krajowy stosujący prawo jest obowiązany pominąć normę krajową w zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową.

W uzasadnieniu skargi skarżący powołał orzecznictwo potwierdzające, że pomimo odroczenia terminu utraty mocy obowiązującej stanowiący podstawę pobierania zawyżonej kwoty opłaty przepis rozporządzenia z 2003 r. był niekonstytucyjny i sprzeczny z ustawą od samego początku jego obowiązywania.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
6032 Inne z zakresu prawa o ruchu drogowym
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Starosta