Dnia 20 lutego 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Szymon Widłak Sędziowie WSA Walentyna Długaszewska (spr.) WSA Małgorzata Górecka Protokolant: St. sekr. sąd. Sławomir Rajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2019 roku przy udziale sprawy ze skargi X na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu należności celnych oddala skargę
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał w mocy swoją uprzednią decyzję z dnia [...] r. nr [...] odmawiającą X zwrotu kwoty wynikającej z długu celnego, określonej decyzją Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...]r.
W uzasadnieniu organ wskazał na następujące ustalenia faktyczne:
Na podstawie wskazanej wyżej decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] r. stwierdzono powstanie długu celnego wobec samochodu [...]. Za moment powstania długu celnego uznano datę rejestracji przedmiotowego pojazdu ([...] r.), a za osoby zobowiązane do zapłaty kwoty wynikającej z długu celnego uznano Y i X. Decyzja została doręczna w dniu [...] r.
X wnioskiem z [...]r. zażądał wznowienia postępowania w zakresie uznania go za dłużnika celnego, powołując się na toczące się postępowanie karne przez Sądem Rejonowym i wnosząc o przeprowadzenie dowodu z akt karnych, w których, w ocenie strony, znajdowały się nowe dowody w postaci wyjaśnień Y, świadczących o tym, ze X nie miał nic wspólnego z powstaniem długu celnego od samochodu marki [...].
Naczelnik Urzędu Celnego postanowieniem z dnia [...]r. wznowił postępowanie zakończone ostateczna decyzja naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...]r. i następnie decyzją z dnia [...]r. umorzył postępowanie ze względu na upływ 3 letniego terminu do wznowienia postępowania, wskazanego w art. 2652 pkt. 2 Kodeksu celnego.
Po rozpoznaniu odwołania wniesionego od wskazanej decyzji, Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...]r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Pismem z dnia [...] r. X wystąpił z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego o zwrot pobranych należności celnych z odsetkami, które zostały wyegzekwowane, w jego ocenie, jako bezpodstawnie pobrane.
W uzasadnieniu wniosku oraz w piśmie uzupełniającym z dnia [...]r., wskazał na wyrok Sądu Rejonowego z dnia [...]r., wydany w sprawie o syg. akt[...], którym został uniewinniony od zarzutu oszustwa polegającego na sprzedaży samochodu [...]jako[...], co tym samym, zdaniem wnioskodawcy, wskazuje na całkowity brak podstaw do uznania X za dłużnika celnego, a tym samym brak podstaw do prowadzenia przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzją z dnia [...]r. nr [...]odmówił X zwrotu kwoty wynikającej z długu celnego, określonej decyzją Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...]r.
Po rozpatrzeniu odwołania strony Dyrektor Izby Administracji Skarbowej decyzją z dnia [...]r. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...]r.
Odmawiając zwrotu należności celnych, organ w pierwszej kolejności wskazał na decyzję Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...]r., którą stwierdzono powstanie długu celnego wobec samochodu[...], które to rozstrzygnięcie pozostaje w obrocie prawnym, a zatem kwota określonego stronie długu celnego, jest kwotą prawnie należną.
Dalej organ powołał się na art. 246 § 2 Kodeksu celnego, zgodnie z którym należności celne są zwracane, jeżeli w chwili uiszczenia kwota tych należności nie była prawnie należna lub gdy kwota ta została zarejestrowana pomimo zaistnienia wypadków określonych w art. 229 § 3. Należności celne są zwracane lub umarzane na wniosek dłużnika złożony przed upływem 3 lat, licząc od dnia jego powiadomienia o tych należnościach ( art. 246 § 4). Organ celny dokona zwrotu lub umorzenia z urzędu, gdy stwierdzi przed upływem 3 lat od powiadomienia dłużnika, że zachodzą okoliczności uzasadniające zwrot lub umorzenie ( art. 246 § 5 ). Jak wskazał organ, X wniosek o zwrot należności celnych złożył ·z przekroczeniem terminu o którym mowa w § 4 powołanego przepisu. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że powiadomienie dłużnika o wysokości należności wynikających z długu celnego nastąpiło wraz z doręczeniem decyzji z dnia [...]r., tj. [...]r. Zatem od tego dnia zaczął biec 3 letni termin na złożenie wniosku o zwrot należności celnych. Upłynął on ostatecznie z dniu [...] r. Wniosek o zwrot należności celnych złożony został pismem z dnia[...] r.,a zatem z przekroczeniem 3 letniego terminu. Jednocześnie, organ podzielił dokonaną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...]r., wydanego w sprawie o syg akt[...], wykładnię przepisu art. 246 § 2, z której wynika, że art. 246 § 2 Kodeksu celnego należy interpretować łącznie z art. 246 § 4 wskazanej ustawy, co w konsekwencji prowadzić musiało do konieczności uznania, że złożenie przez skarżącego wniosku o zwrot należności celnych po upływie trzech lat od dnia powiadomienia go o tych należnościach nie pozwala na dokonanie zwrotu.