Dnia 27 stycznia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Kosewska (spr.) Sędziowie WSA Szymon Widłak WSA Marek Sachajko Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2015 roku przy udziale sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w X. na uchwałę Rady Gminy K. z dnia ... grudnia 2004 r. nr ... w przedmiocie ustalenia wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego oddala skargę
Prokurator Rejonowy w S. wniósł skargę na uchwałę Rady Gminy w W. nr ... z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego, w części obejmującej przepis § 3 pkt 2.
Powyższej uchwale Prokurator zarzucił istotne naruszenie prawa - art. 7, art. 94 w zw. z art. 32 Konstytucji RP oraz w zw. z art. 40 ust. 9 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 260; dalej: u.d.p.), polegające na przekroczeniu w § 3 pkt 2 uchwały upoważnienia ustawowego do jej wydania, zawartego w art. 40 ust. 9 u.d.p., poprzez wskazanie w § 3 pkt 2 uchwały stawki opłaty za zajęcie pasa drogowego przez rzut poziomy umieszczonego urządzenia, w przypadku gdy urządzenie umieszczone w pasie drogowym dotyczy infrastruktury technicznej związanej z siecią wodociągową, kanalizacyjną - w sposób sprzeczny z art. 40 ust. 9 u.d.p.
W oparciu o powyższe Prokurator wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały Rady Gminy W. w sprawie ustalenia wysokości stawek opłat za zajęcie pasa drogowego, w części obejmującej § 3 pkt 2.
W uzasadnieniu skargi wskazano, że Rada Gminy W. w § 3 ust. 2 zaskarżonej uchwały, ustalając, że stawki opłat za zajęcie pasa drogowego pomniejsza się o 80% ich wysokości w przypadku, gdy urządzenie umieszczone w pasie drogowym dotyczy infrastruktury technicznej związanej z siecią wodociągową, kanalizacyjną - nieprawidłowo wykonała ustawowe upoważnienie w tym zakresie zawarte w art. 40 ust. 9 u.d.p. Prokurator podkreślił, że ustawa o drogach publicznych nie przewiduje możliwości udzielania jakichkolwiek bonifikat przy ustalaniu wysokości opłat. Zastosowanie zaś przez Radę Gminy W. bonifikaty wyłącznie dla urządzeń infrastruktury wodociągowej i kanalizacyjnej, stanowi naruszenie art. 32 Konstytucji RP, czyli zasady równości, w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
W odpowiedzi na skargę Rada Gminy W. wniosła o jej oddalenie. Organ administracyjny stwierdził, że przepis art. 40 ust. 9 u.d.p. pozwala radzie gminy na ustalenie opłat w różnej wysokości, pod warunkiem, że różnicowanie opłat będzie odbywać się wyłącznie o kryteria wymienione w tym przepisie, wobec czego ustalenie przez radę gminy opłaty dla urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych w niższej wysokości nastąpiło w ramach delegacji ustawowej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.
W kontrolowanej sprawie podstawę do wydania zaskarżonej uchwały stanowił art. 40 ust. 8 u.d.p., w myśl którego organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m kw. pasa drogowego, z tym że wytyczne co do zakresu uregulowania omawianą uchwałą znajdowały się także w ust. 2, 3, 5 i 9 art. 40 u.d.p.
Przepis art. 40 ust. 2 u.d.p. określa przypadki, w których zajęcie pasa drogowego wymaga zezwolenia zarządcy drogi, jak: cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg (w tym umieszczanie w pasie drogowym urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego - pkt 2).