Sprawa ze skargi na postanowienie SKO w W. w przedmiocie nałożenia kary porządkowej za niedopełnienie obowiązku osobistego stawienia się na wezwanie organu
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anna Wesołowska (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Krystyna Kleiber, sędzia WSA Dariusz Zalewski, Protokolant referent stażysta Katarzyna Smaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2013 r. sprawy ze skargi A. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary porządkowej za niedopełnienie obowiązku osobistego stawienia się na wezwanie organu 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) stwierdza, że uchylone postanowienie nie może być wykonane w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz A. K. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Kara administracyjna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Uzasadnienie strona 1/7

Tutejszy Sąd wyrokiem z 23 sierpnia 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 236/10 uchylił postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. (SKO) z [...] listopada 2009 r. utrzymujące w mocy postanowienie Prezydenta miasta L. (Prezydent) z [...] października 2009 r. o nałożeniu kary porządkowej w kwocie 2500 złotych na Skarżącego, Pana A. K. za niedopełnienie obowiązku osobistego stawienia się na wezwanie organu.

W motywach uzasadnienia Sąd wskazał, że sprawa była już rozpatrywana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który wyrokiem z 24 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3251/08 uchylił postanowienie SKO z [...] września 2008r. utrzymujące w mocy postanowienie Prezydenta z [...] maja 2008r. w przedmiocie nałożenia na Skarżącego, kary porządkowej w kwocie 2.500 zł. za niedopełnienie obowiązku osobistego stawienia się na wezwanie organu, stwierdzając, że SKO nie uzasadniło zastosowania maksymalnego wymiaru kary. W uzasadnieniu wyroku y 24 kwietnia 2009 r. podkreślono, że karę należy miarkować, tj. dostosować ją do sytuacji faktycznej z uwzględnieniem treści art. 262 § 1 O.p. Zalecił organowi wyjaśnienie co sprawiło, że nałożono na Skarżącego najwyższą karę porządkową, tak by strona nie nabierała przekonania, że kara ta jest nieadekwatna do przewinień i stanowi niczym nieuzasadnioną represję.

W ocenie Sądu organy podatkowe nie wywiązały się z obowiązku nałożonego wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3251/08. Przede wszystkim pominęły stanowisko Sądu co do miarkowania kary, uzasadniły jedynie zasadność nałożenia kary, ale nie zasadność zastosowania maksymalnego jej wymiaru, jak również powołały się na przesłanki nałożenia kary porządkowej niewystępujące w art. 262 § 1 O.p. Sąd podkreślił, że z uwagi na treść art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), wskazania zawarte w wyroku z 24 kwietnia 2009 r. wiążą zarówno sąd jak i organ administracji rozpatrujący sprawę.

W motywach uzasadnienia Sąd wskazał, że argumentacja organów podatkowych wskazuje, że kara porządkowa została nałożona za "całokształt" zachowań Skarżącego i stosownie do tej oceny wymierzono ją w najwyższej wysokości. W ocenie Sądu organy nie zauważyły, że określony art. 262 par. 1 O.p. katalog czynów zagrożonych karami porządkowymi ma charakter zamkniętym co oznacza, że nie można ich stosować do innych czynów niż tam określone, nawet gdyby ich zajście miało utrudniać prowadzenia postępowania lub hamowało jego tok.

Sąd podkreślił, że o ile organy umotywowały należycie zasadność nałożenia kary, o tyle w żadnej mierze nie wykazały, że jej wysokość jest adekwatna do popełnionego czynu. Jak już to wyjaśniono w wyroku z dnia 24 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3251/08, rolą kary porządkowej jest skuteczne dyscyplinowanie uczestników postępowania. Nie jest więc owa kara formą represji, lecz narzędziem do wyegzekwowania od podatników wykonania czynności, które są niezbędne dla prawidłowości, efektywności postępowania podatkowego. Organy podatkowe nie wykazały, że tylko kara w wysokości 2.500 zł zapewni stawiennictwo Skarżącego na wezwanie organu, zaś podniesione przez nie argumenty świadczą raczej o represyjności kary. Stwierdzić zatem trzeba, że wbrew dyspozycji art. 153 p.p.s.a. organy nie uwzględniły oceny i zaleceń Sądu zawartych w ww. wyroku, nie wykazały bowiem dlaczego zastosowały karę w maksymalnej wysokości.

Strona 1/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Inne orzeczenia z hasłem:
Kara administracyjna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze