Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Moskała Sędziowie Sędzia WSA Maciej Guziński Sędzia WSA Jerzy Strzebińczyk (sprawozdawca) Protokolant Paulina Rosiak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 5 grudnia 2006 r. sprawy ze skargi G. G. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody D. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miejskiej w G. w sprawie ustalenia słownika nazw ulic i placów w G. oraz zasad tworzenia nazw ulic i placów w przyszłości uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.
W rozstrzygnięciu nadzorczym z dnia [...], Nr [...], Wojewoda D. - działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (jednolity tekst - Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.) - stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w G. Nr [...] z dnia [...] w sprawie ustalenia słownika nazw ulic i placów w G. oraz zasad tworzenia nazw ulic i placów w przyszłości.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru stwierdził, iż uchwała ta została podjęta bez podstawy prawnej oraz z istotnym naruszeniem art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym, a także art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W ocenie Wojewody D., art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy o samorządzie gminnym nie mógł stanowić podstawy normatywnej dla wydania zakwestionowanej uchwały. Przepis ten upoważnia bowiem radę gminy jedynie do podejmowania uchwał w sprawach herbu gminy, nazw ulic i placów będących drogami publicznymi lub nazw dróg wewnętrznych a także wznoszenia pomników. Zgodnie zaś z art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają w granicach i na podstawie prawa. Oznacza to, iż każda norma kompetencyjna musi być realizowana tak, aby działanie to nie naruszało innych przepisów ustawy.
Organ nadzoru podkreślił dalej, że - w świetle art. 94 Konstytucji RP - akty prawa miejscowego podejmowane są w oparciu o wyraźne upoważnienie ustawowe. Zakres upoważnienia musi być zawsze ustalany przez pryzmat zasad demokratycznego państwa prawnego, działania w granicach i na podstawie prawa oraz innych przepisów regulujących daną dziedzinę. Wojewoda wywodził w związku z tym, że realizując kompetencję, organ stanowiący musi ściśle uwzględniać wytyczne zawarte w upoważnieniu. Odstąpienie od tej zasady narusza związek formalny i materialny pomiędzy aktem wykonawczym a ustawą, co z reguły stanowi istotne naruszenie prawa.
Organ nadzoru zwrócił ponadto uwagę na pogląd ugruntowany w doktrynie i w orzecznictwie dotyczący dyrektyw wykładni norm o charakterze kompetencyjnym. Naczelną zasadą prawa administracyjnego jest zakaz domniemania kompetencji. Organ ten podkreślił ponadto, iż normy kompetencyjne powinny być interpretowane w sposób ścisły (literalny). Funkcjonuje bowiem zakaz dokonywania wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii.
Na poparcie słuszności przytoczonej argumentacji Wojewoda D. przytoczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. (K25/99, OTK 2000, Nr 5, poz. 141), w którym Trybunał - na kanwie art. 87 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji - nakazał stosowanie takich zasad przyjętych w polskim systemie prawnym jak: zakaz domniemania kompetencji prawodawczych, zakaz wykładni rozszerzającej kompetencje prawodawcze oraz zasadę głoszącą, że wyznaczenie jakiemuś organowi określonych zadań nie jest równoznaczne z udzieleniem mu kompetencji do ustanawiania aktów normatywnych służących realizowaniu tych zadań.
Zdaniem organu nadzoru, Rada Miejska G. wyszła poza wytyczne zawarte w upoważnieniu, skoro unormowała stany, których normować nie może. W konsekwencji przekroczyła swoje kompetencje, co musiało skutkować zastosowaniem środków nadzorczych.