Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Orzepowska- Kyć, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.), Sędzia WSA Beata Kozicka, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 5 września 2019 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. w S. na przewlekłość postępowania Wojewody Śląskiego w przedmiocie zatrudniania cudzoziemców 1) stwierdza, że organ dopuścił się przewlekłego prowadzenia postępowania, które nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2) umarza postępowanie w zakresie dotyczącym zobowiązania organu do załatwienia sprawy; 3) oddala skargę w pozostałym zakresie; 4) zasądza od Wojewody Śląskiego na rzecz strony skarżącej kwotę 357 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Pismem z 8 kwietnia 2019 r. (data wpływu 10.09.2019 r.) [...] Sp. z o.o. w S. wniosła, na podstawie art. 3 § 2 pkt 8, art. 50 § 1 oraz art. 52 § 2, art. 54 § 1 i art. 149 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. dalej: ppsa) skargę na przewlekłość postępowania prowadzonego przez Wojewodę Śląskiego w sprawie wydania zezwolenia na pracę typu A dla A.;, obywatela Bengladeszu. Zarzuciła organowi naruszenie art. art. 8, 12, 35 § 1 i 36 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096, w skrócie kpa) przez rażące przekroczenie terminów do załatwienia sprawy w postępowaniu administracyjnym. W konsekwencji spółka wniosła o:
1. zobowiązanie organu do wydania odpowiedniego aktu administracyjnego w terminie czterech dni od daty doręczenia akt organowi;
2. orzeczenie, czy bezczynność lub przewlekłość miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa nawet w przypadku wydania aktu;
3. przyznania skarżącej na podstawie art. 149 § 2 ppsa od organu sumy pieniężnej w wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ppsa ewentualnie wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 ppsa w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 ppsa;
4. zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu skargi spółka podniosła, że 14 lutego 2019 r. złożyła wniosek o wydanie zezwolenia na pracę typ A dla cudzoziemca. Pomimo upływu ponad 30 dni od dnia złożenia wniosku decyzja nie została wydana ani wnioskodawczyni nie została poinformowana o przyczynach zwłoki i o nowym terminie załatwienia sprawy co uchybia wymogom z art. 36 kpa. Wystąpiła zatem przewlekłość postępowania, gdyż podejmowane przez organ czynności procesowe miały charakter czynności pozornych, nieistotnych dla załatwienia sprawy. Organ nie dochował należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania, aby było możliwe jego zakończenie w rozsądnym terminie.
Nadto spółka stwierdziła, że przyczyny przewlekłości leżały wyłącznie po stronie organu, a termin załatwienia sprawy został przekroczony wielokrotnie, co wskazuje, że przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Potwierdza powyższe stopień zaniedbań organu, naruszenie terminów, sposób zachowania strony i okoliczności materialnoprawne.
Wniosek o zasądzenie sumy pieniężnej uzasadniła tym, że skarżąca oczekując na załatwienie sprawy od kilkunastu miesięcy traci dochody w związku z brakiem możliwości zatrudnienia pracownika, nadto w związku z długim oczekiwaniem na wydanie zezwolenia istnieje zagrożenie, że kandydat do zatrudnienia zrezygnuje z zatrudnienia. Nie usprawiedliwiają przewlekłości postępowania organu braki kadrowe i zmiany organizacyjne.
Wniesienie skargi poprzedził następujący ciąg zdarzeń:
14 lutego 2019 r. do organu wpłynął wniosek spółki o wydanie zezwolenia na pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatela Bengladeszu - A..
Następnie 28 lutego 2019 r. pełnomocnik strony skarżącej złożył w organie uzupełnienie wniosku a 8 marca 2019 r. pismo zapowiadające wniesienie ponaglenia na niezałatwienie sprawy w terminie, zgodnie z art. 35 § 1 kpa. Samo ponaglenie na bezczynność i przewlekłe prowadzenie sprawy wpłynęło 3 kwietnia 2019 r., które pismem z 8 kwietna 2019 r. przekazano do organu II instancji, tj. Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej.