Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 września 2019 r. sprawy ze skargi M. K. na przewlekłość postępowania Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach w przedmiocie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych za granicą 1) stwierdza przewlekłość postępowania organu, 2) stwierdza, że przewlekłość ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3) umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydania decyzji, 4) zasądza od Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach na rzecz strony skarżącej sumę pieniężną w kwocie 500 zł (słownie: pięćset złotych), 5) zasądza od Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 257 zł (słownie: dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z 27 marca 2019, sygn. akt II GSK 247/19 uchylił postanowienie tut. Sądu z 15 listopada 2018 r., sygn. akt IV SAB/GL 187/18 o odrzuceniu skargi na przewlekłość postępowania administracyjnego Dyrektora Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Katowicach (dalej ŚOWNFZ) w przedmiocie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów leczenia za granicą wniesionego przez M. K. (skarżący, wnioskodawca). Jak wynika z uzasadnienia powyższego orzeczenia przedmiotem sporu był charakter pisma skarżącego reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika (adwokata) z 16 lutego 2018 r. skierowanego do Prezesa NFZ, w którym żalił się on na bezczynność Dyrektora ŚOWNFZ w Katowicach w zakresie rozpoznania wniosku o zwrot kosztów leczenia - świadczenia opieki zdrowotnej z zakresu stomatologii udzielonego na terytorium Republiki Czeskiej. Pismo było zatytułowane "zażalenie" ale zawierało wszystkie przesłanki przewidziane dla ponaglenia. Sąd I instancji uznał, że samo wadliwe oznaczenie pisma procesowego nie zmienia jego charakteru, gdyż istotne znaczenie ma jego treść- zawartość merytoryczna, która jednoznacznie wskazuje na bezczynność organu w załatwieniu przedmiotowej sprawy. Nie pada w nim ani razu słowo "przewlekłość" a oba wskazane instrumenty ochrony prawnej są ujmowane odrębnie i nie mogą być utożsamiane. W przypadku przewlekłości mowa jest o postępowaniu prowadzonym dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy a w przypadku bezczynności sprawa nie została załatwiona w terminie określonym w art. 35 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2017 r., poz. 1257, dalej kpa) lub przepisach szczególnych ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 kpa. Trudno zatem uznać, aby profesjonalny pełnomocnik mógł utożsamiać te dwa instrumenty skoro w sposób pełni świadomy w piśmie z 16 lutego 2018 r. podniósł zarzuty odnoszące się tylko do bezczynności organu, o której mowa w art. 37 § 1 pkt 1 kpa. Tym samym nie można pisma tego odmiennie interpretować, przyjmując że dotyczy przewlekłości postępowania wskazanej w art. 37 § 1 pkt 2 kpa. W konsekwencji Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącego nie wniósł ponaglenia do organu wyższego stopnia w zakresie przewlekłości postępowania, co powoduje wniesienie skargi bez wyczerpania przysługujących środków prawnych i czyni ją niedopuszczalną.
Jak wskazano wyżej Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił zarzuty skargi kasacyjnej skarżącego i uchylił powyższe postanowienie z 15 listopada 2018 r. oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Gliwicach. Nie podzielił stanowiska sądu I instancji podkreślając, że sporne pismo zostało zatytułowane "Zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie", a strona podnosi w nim argumenty dotyczące zarówno bezczynności, jak i przewlekłości postępowania. Wskazuje wprost, że postępowanie organu prowadzi do przewlekłości postępowania. NSA uznał tym samym, że sporne pismo należało uznać za ponaglenie w rozumieniu art. 37 § 1 pkt 2 kpa i skargę rozpoznać. Odrzucenie skargi stanowiło naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej ppsa).