Ustalenie zatem charakteru Bractwa ma zasadnicze znaczenie przy ocenie jaki podmiot jest legitymowany do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji dotyczącej rozwiązania tego Bractwa. W wypadku bowiem uznania, że Bractwo ma charakter organizacji katolickiej wywód przeprowadzony w zaskarżonej decyzji, że jedynie jego członkowie jako członkowie stowarzyszenia mają interes prawny w kwestionowaniu decyzji rozwiązującej to stowarzyszenie - należy uznać za prawidłowy.
W ocenie Sądu z faktu, że brak jest aktu erygowania oraz statutu nie można wywodzić, że Bractwo nie było osobą kościelną. Nie są to - w ocenie Sądu - jedyne dowody, które mogłyby potwierdzać charakter Bractwa. Przy czym strona skarżąca twierdzi, że wszystkie dokumenty dotyczące Bractwa zostały zniszczone. Nie można tego wykluczyć, nie mniej jednak nie zwalnia to organu od obowiązku przeprowadzenia pełnego i wyczerpującego postępowania wyjaśniającego. Dotyczy to zgromadzenia wszelkich możliwych dokumentów archiwalnych, w oparciu o które możliwe byłoby ustalenie - w świetle zwłaszcza przepisów prawa kanonicznego - charakteru tego zrzeszenia.
Jeżeli natomiast próba uzupełnienia materiału dowodowego nie przyniesie zamierzonego skutku - ze względu na charakter tej sprawy, bardziej adekwatny dla zadań historyków i archiwistów, należy przyjąć, że w chwili powstania Bractwa nie odróżniano organizacji kościelnych od katolickich. Wszystkie Bractwa działały z racji powołania przez władze kościelne, nie zaś przez osoby prywatne i były zależne od hierarchów kościelnych. Analiza cech charakterystycznych dla osób kościelnych w świetle przepisów prawa kanonicznego oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego ogłoszonego powagą papieża Jana
Pawła II dnia 25 stycznia 1983r. dekretem Sacra disciplinae leges oraz prawa państwowego przeprowadzona w opinii prawno-kanonicznej przez Ks. A. D. - jeżeli nie pojawią się nowe dokumenty - w ocenie Sądu jest prawidłowa i wskazuje, że Bractwo na przestrzeni dziejów od powstania było organizacją o charakterze kościelnym.
W takim wypadku należy przyjąć, że organ nadzoru, który powołał Bractwo będzie uprawniony do występowania w jego imieniu w sytuacji, gdy zostało ono rozwiązane decyzją organu władzy państwowej. Ów nadzór sprawowany jest w zależności od zasięgu terytorialnego danego podmiotu przez Stolicę Świętą, Konferencję Episkopatu i biskupa diecezjalnego na terenie właściwości której działa dane zrzeszenie.
Przepisy prawa kanonicznego w wypadku publicznych stowarzyszeń nadają szczególną władzę organowi, który je erygował, co widoczne jest choćby w regulacjach kan. 315, 317, 318, 319. Tak ścisły charakter nadzoru władzy kościelnej nad tego rodzaju stowarzyszeniami, powoduje, że organ nadzoru będzie miał interes prawny, aby występować w sprawie dotyczącej takiego stowarzyszenia.
Z tych względów Sąd uchylił zaskarżoną decyzję, jak i poprzedzającą ją decyzję ze względu na naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 7, 77, 80 i 107 § 3 K.p.a. Organ bowiem nie ustalił i nie wyjaśnił w uzasadnieniu decyzji istotnych dla sprawy okoliczności, które w konsekwencji decydują o treści rozstrzygnięcia.
Mając powyższe na uwadze Sąd na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 c) i 135 P.p.s.a. orzekł jak na wstępie. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a.