Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Góra-Błaszczykowska, Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lipca 2010 r. sprawy ze skargi A. P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji drogi 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych stanowiącą 22 % podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Decyzją z dnia [...] grudnia 2008 roku, Nr [...] Wojewoda [...] ustalił lokalizację i zatwierdził projekt modernizacji ul. [...] na odcinku od [...] do granic W. wraz z dostosowaniem skrzyżowania z ul. [...] do przyszłościowego dwupoziomowego skrzyżowania.
Decyzją z dnia [...] maja 2009 roku, Nr [...] Minister Infrastruktury po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez B. S.A., E. K., A. P., M. B., B. S. i J. S. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2008 roku.
Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył A. P. podnosząc zarzut, iż nie miał możliwości wzięcia udziału w postępowaniu, gdyż o wydaniu decyzji dowiedział się dopiero z pisma informacyjnego. W związku z tym skarżący wniósł o wystąpienie przez Sąd z pytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego o zgodność z Konstytucją art. 5 ust. 5 oraz art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.
Skarżący stwierdził, iż zdaje sobie sprawę z tego, że wobec rozpoczęcia inwestycji nie jest możliwe uchylenie decyzji i dlatego konieczne jest jego zdaniem, wystąpienie przez Sąd z pytaniem do Trybunału Konstytucyjnego, czy art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych jest zgodny z Konstytucją.
Skarżący podniósł także zarzut naruszenia art. 7 k.p.a. poprzez niewzięcie pod uwagę przy wydawaniu decyzji jego interesu. Nadto stwierdził, iż organ odwoławczy nie ustosunkował się do podniesionego przez niego zarzutu nieracjonalności wyznaczenia pasa zieleni w miejscu, gdzie stoi jego dom.
W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Za niezasadny uznać należy zarzut, iż decyzja pozbawia skarżącego prawa własności z naruszeniem Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Konstytucja chroni
Sygn. akt IV SA/Wa 1326/09 prawo własności, jednakże prawo to nie jest prawem absolutnym. W pewnych przypadkach może być ono ograniczane, a w pewnych przypadkach właściciel może być tego prawa pozbawiony.
Z art. 21 Konstytucji wynika, że wywłaszczenie dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.
Budowa drogi, z której korzystać będą mogli wszyscy obywatele jest celem publicznym i pozbawienie skarżącego prawa własności, by droga ta mogła być wybudowana było konieczne. Obywatel ma nie tylko prawa, ale również obowiązki wobec Państwa i społeczeństwa. Człowiek, który żyje w społeczeństwie musi mieć na względzie nie tylko własny interes i potrzeby, ale także interes i potrzeby ogółu obywateli. Konieczność uwzględnienia interesu ogółu obywateli powoduje, że ograniczeniu podlega nie tylko prawo własności, ale także inne prawa obywatelskie.
W ocenie Sądu brak jest podstaw do występowanie do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym o zgodność z Konstytucją art. 5 ust. 5 i art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 roku o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 roku, Nr 193, poz. 1194 - tekst jednolity ze zm.).