Sprawa ze skargi na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Beata Sobocha, Sędziowie sędzia WSA Paweł Groński (spr.), sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2014 r. sprawy ze skargi Wójta Gminy O. na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę

Uzasadnienie strona 1/7

Postanowieniem z dnia [...] maja 2014 r., znak: [...], Minister Infrastruktury i Rozwoju, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego -tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 (dalej kpa) po rozpatrzeniu zażalenia Wójta Gminy O. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2014 r., znak: [...], o nałożeniu na Wójta Gminy O. kary w wysokości 29 500 zł. (słownie złotych: dwadzieścia dziewięć tysięcy pięćset) za 59 dni zwłoki w wydaniu decyzji z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie linii kablowej elektroenergetycznej nn 0,4 kV wraz ze złączami kablowo-pomiarowymi do zasilenia budynku mieszkalnego jednorodzinnego, przewidzianej do realizacji na działkach nr [...] i [...], położonych w miejscowości B., gmina O., utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że Wojewoda [...] postanowieniem z dnia [...] stycznia 2014 r., znak: [...], nałożył na Wójta Gminy O. karę w wysokości 29 500 zł (słownie złotych: dwadzieścia dziewięć tysięcy pięćset) za wydanie decyzji z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie linii kablowej elektroenergetycznej nn 0,4 kV wraz ze złączami kablowo-pomiarowymi do zasilenia budynku mieszkalnego jednorodzinnego, przewidzianej do realizacji na działkach nr [...] i [...], położonych w miejscowości B., gmina O., z naruszeniem terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz, 647 z późn. zm.).

Pismem z dnia 22 stycznia 2014 r. Wójt Gminy O. wniósł zażalenie na ww. postanowienie Wojewody [...], zarzucając zaskarżonemu postanowieniu:

- naruszenie art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez jego niezastosowanie w sprawie, tj. przyjęcie czasu trwania postępowania w przedmiocie ustalenia lokalizacji ww. inwestycji celu publicznego bez wyłączenia terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności oraz okresów opóźnień powstałych z winy strony i przyczyn niezależnych od organów;

- naruszenie przepisu art. 7 Kpa oraz art. 77 Kpa, wskutek braku wszechstronnego rozważenia i uwzględnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, które należycie rozpatrzone przemawiają za odstąpieniem od nałożenia kary.

W uzasadnieniu zażalenia Wójt Gminy O. podniósł, że postępowanie o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, którego dotyczy nałożona kara, zostało zainicjowane wnioskiem złożonym w dniu [...] listopada 2010 r., a więc w okresie bezpośrednio następującym po wejściu w życie znowelizowanego przepisu art. 51 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wprowadzającego nakładanie kar za przekroczenie terminu załatwienia sprawy. Nowelizacja dokonana ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz, U. z 2010 r. nr 106, poz. 675 z póżń. zm.), zaczęła obowiązywać od dnia 17 lipca 2010 r. i stanowiła nowość w procedurze wydawania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, charakteryzującej się dużym stopniem złożoności, często wydłużającym czas wydania decyzji. W ocenie Wójta Gminy O. stosunkowo krótki bo jedynie 30- dniowy okres vacatio legis przedmiotowej regulacji spowodował, że w początkowym okresie jej obowiązywania, zachowanie wyznaczonego 65-dniowego terminu załatwienia sprawy przekraczało możliwości organizacyjne organu. Poza tym podniósł, że łączna liczba decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego oraz decyzji o warunkach zabudowy wydanych przez Wójta Gminy O. w 2010 roku wyniosła 187 sztuk, co biorąc pod uwagę specyfikę gminy O., jest czasochłonne i wymaga znacznego zaangażowania organizacyjnego. Zdaniem Skarżącego, w kontekście powyższego, ewentualne przekroczenie 65-dniowego, ustawowego terminu prowadzenia postępowania, zwłaszcza w początkowym okresie obowiązywania przepisu, nie powinno być kwalifikowane jako zwłoka w wydaniu decyzji, gdyż ze wskazanych wyżej względów, nosi znamiona opóźnienia powstałego z przyczyn niezależnych od organu, co winno skutkować odstąpieniem przez organ pierwszej instancji od nałożenia kary.

Strona 1/7