Powyższe przepisy wyznaczają zatem organowi administracji publicznej standardy obowiązujące przy załatwianiu spraw. Jak jednolicie przyjmuje się w orzecznictwie na gruncie analogicznego przepisu art. 35 ust. 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.) do czynności, o jakich mowa w ust. 8 art. 35 tej ustawy nie można zaliczyć zwykłych czynności procesowych, takich jak powiadomienie stron o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 k.p.a.), czy też zawiadomienie tych stron o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym sprawy, jak też uczestniczenia w przeprowadzeniu dowodu (art. 77 § 4 k.p.a., art. 79 § 2 k.p.a., art. 81 k.p.a.), ani też czynności związanych z ustaleniem stron postępowania. Są to bowiem czynności konieczne do spełnienia w każdym postępowaniu administracyjnym i mieszczą się one w maksymalnym czasie postępowania o wydalenie pozwolenia budowlanego wyznaczonym na 65 dni. Natomiast do okresów opóźnień wskazanych w art. 35 ust. 8 powołanej ustawy należą, jak stanowi ta norma prawna, opóźnienia spowodowane z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu (vide wyroki: wyrok NSA z dnia 3 lutego 2009 r. sygn. akt II OSK 87/08, wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 2007 r., sygn. akt II OSK 973/06, wyrok NSA z dnia 3 lipca 2008 r., sygn. akt II OSK 767/07, wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2011 r. sygn. akt II OSK 1765/10).
Karę wymierza się organowi, który pozostaje w zwłoce. Pojęcie zwłoki zakłada istnienie przyczyn związanych z zaniedbaniami organu, które wywołały zaniechanie przez organ rozpatrywania wniosku w terminie bez usprawiedliwienia. Zwłoka będzie zatem opóźnieniem, które powstało z winy organu bądź z przyczyn od niego zależnych (tak NSA w wyroku z 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 1765/10).
Powyższe rozważania należy odnieść do postępowania prowadzonego w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przyjęcie analogicznej wykładni przepisu art. 51 ust. 2 i ust. 2c do wskazanych przepisów ustawy Prawo budowlane, jest możliwe ze względu na zbieżność ratio legis w przypadku obu tych regulacji. Intencją racjonalnego ustawodawcy było zapewnienie szybkości postępowania w obu typach postępowania (pozwolenie na budowę i lokalizacji inwestycji celu publicznego). Negatywnie należałoby ocenić sytuację, w której w orzecznictwie wyprowadzano by odmienne normy prawne z jednobrzmiących przepisów prawa.
Zdaniem Sądu, podniesione przez skarżącego okoliczności nie stanowią usprawiedliwienia dla przekroczenia terminu 65 dni do wydania decyzji. Jak słusznie wskazał organ odwoławczy w zaskarżonym postanowieniu, do terminów o których mowa w ust. 2 art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu, nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu. Do powyższych terminów, usprawiedliwiających opóźnienie w wydaniu decyzji przez organ nie można zaliczyć 7- dniowego okresu wyznaczonego przez organ stronie na zapoznanie się z aktami. Jak wynika bowiem z ugruntowanego orzecznictwa (zob. np. wyrok NSA z dnia 3 lipca 2008 r., sygn. akt II OSK 767/07), podzielanego również przez skład orzekający w niniejszej sprawie do okresu usprawiedliwionych opóźnień nie można zaliczyć zwykłych działań organu składających się na to postępowanie i nie wymagających dodatkowych nadzwyczajnych działań. A właśnie do takich działań zaliczyć należy wyznaczenie stronie 7-dniowego terminu na zapoznanie się z aktami.
Do usprawiedliwionych opóźnień w wydaniu decyzji nie można również zaliczyć okoliczność, że w 2010 r. Wójt Gminy [...] wydał aż 187 decyzji o warunkach zabudowy oraz faktu, że przez pół roku był on pozbawiony doświadczonego pracownika merytorycznego odpowiedzialnego za postępowania lokalizacyjne. Fakty te, będące wewnętrzną sprawą skarżącego, w żadnym razie nie mogą stanowić okoliczności usprawiedliwiających przekroczenie 65-dniowego terminu w wydaniu decyzji lokalizacyjnej.
W ocenie tutejszego Sądu odliczenie wskazanych przez skarżącego terminów przeczy zasadzie szybkości postępowania. Proponowana przez skarżącego wykładnia przepisu art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu niweczyłaby zamysł ustawodawcy, by zmusić organy do skrócenia postępowania przy pomocy sankcji administracyjnej. Przyjmując tok rozumowania skarżącego, należałoby uznać, że 65- dniowy termin obejmie wyłącznie czynności pracowników organu związane z prowadzonym postępowaniem, a odliczyć należy każdy okres, zaliczany do czasu trwania postępowania, ale wiążący się z koniecznością podjęcia czynności "zewnętrznych" - zawiadomienia, obwieszczenia itd. Jednak jak słusznie zauważył organ odwoławczy, z art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu nie wynika, że do terminu 65-dniowego wliczane są tylko dni powszednie (robocze).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ppsa należało orzec, jak w sentencji.