Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka (spr.), sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant sekr. sąd. Julia Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2015 r. sprawy ze skargi L. B. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...]sierpnia 2014 r. nr [...], [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] maja 2014 r. nr [...] [...] 2. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz skarżącego L. B. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Zaskarżoną do Sądu decyzją z [...] sierpnia 2014 r. Minister Infrastruktury i Rozwoju, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. z 2013 r. nr 267 ze zm.), dalej "k.p.a.", utrzymał w mocy własną decyzję z [...] maja 2014 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z [...] marca 1997 r. ustalającej linię brzegu morza.
Powyższa decyzja zapadła w następującym stanie sprawy.
Wojewoda [...], na wniosek Urzędu Morskiego w G., decyzją z [...] marca 1997 r. ustalił linię brzegu morza na odcinkach:
1. Port [...]. (wyłącznie) - W., km 89,4 -122,9 (gminy: m. G., K. i m. P.),
2. Półwysep [...], km 0-71,5 (gminy: m. W., m. J. i m. H.),
3. W.- K., km 124,3-175,35 (gminy: m. W., K., C.).
L. B. pismem z 17 grudnia 2013 r. zwrócił się do Ministra Infrastruktury i Rozwoju o stwierdzenie nieważności ww. decyzji o ustaleniu linii brzegu morza.
Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z [...] maja 2014 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji.
Na skutek wniosku L. B. o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Infrastruktury i Rozwoju Wsi decyzją z [...] sierpnia 2014 r. utrzymał w mocy własną decyzję.
Organ wskazał, że wbrew twierdzeniom strony, Dyrektor Urzędu Morskiego w G. w świetle zadań wskazanych w ustawie Prawo wodne, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydanie decyzji był zainteresowany ustaleniem linii brzegu morza. Dyrektor Urzędu Morskiego miał kompetencje do regulacji i utrzymania wód wewnętrznych oraz brzegu morskiego, polegającej w szczególności na budowie, utrzymaniu i ochronie umocnień brzegowych, wydm nadmorskich i zalesień ochronnych w obrębie pasa nadbrzeżnego. Ponadto w świetle przepisów ówcześnie obowiązującej ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 89, poz. 415 ze zm.) miał kompetencje do wydawania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w stosunku do morskich wód wewnętrznych i morza terytorialnego oraz uzgadniania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w odniesieniu do obszarów pasa technicznego, ochronnego, morskich portów i przystani.
Tym samym, w ocenie organu, Dyrektor Urzędu Morskiego w chwili wydania decyzji posiadał interes prawny, mógł być zainteresowanym zakładem w rozumieniu przepisów ustawy Prawo wodne i w konsekwencji miał przymiot strony zgodnie z art. 28 k.p.a. Nie powinno budzić wątpliwości, że fakt ustalenia linii brzegowej miał istotne znaczenie dla planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz w kwestiach związanych z pasem nadbrzeżnym oraz gospodarowaniem obszarami morskimi.
Dalej organ wskazał, że legitymacja Dyrektora Urzędu Morskiego do złożenia wniosku o wszczęcie postępowania w sprawie ustalenia linii brzegu morza wynikała także z treści § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 14 czerwca 1993 r. w sprawie określenia granic oraz szerokości pasa technicznego i pasa ochronnego (Dz. U. nr 50, poz. 228), dalej również "rozporządzenie z 14 czerwca 1993 r. w sprawie granic". Określone w tym akcie prawnym kompetencje dyrektora urzędu morskiego do wytyczenia granic pasa technicznego stanowiły o tym, że był on zainteresowanym zakładem, a w konsekwencji z uwagi na interes prawny mógł żądać wszczęcia postępowania w sprawie ustalenia linii brzegu morza. Organ nie podzielił stanowiska L. B., że przepis ten nie mógł mieć zastosowania z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 listopada 1999 r. (U 8/98, OTK 1999/7/157), w którym przepis § 3 pkt 3 rozporządzenia z 14 czerwca 1993 r. w sprawie granic uznano za niezgodny z art. 36 ust. 4 ustawy oraz art. 92 ust. 2 Konstytucji RP przez to, że przekazuje on kompetencje Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia granic i szerokości pasa ochronnego innym organom. Zdaniem organu nie oznacza to jednak, że wyrok odnosi się również do § 3 pkt 1 przedmiotowego rozporządzenia, w którym usankcjonowano analogiczną kompetencję dotyczącą pasa technicznego.