Nie ma racji organ odwoławczy, że decyzja nie zawierała rozstrzygnięcia. Nie ma wątpliwości, że organ administracji wydając przedmiotową decyzję stwierdził fakt przejścia z mocy prawa na własność Skarbu Państwa nieruchomości stanowiącej własność skarżącej.
Stosownie do treści art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (Dz.U. z 1969 r., nr 22, poz. 159) nieruchomości stanowiące zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b) dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87 z późniejszymi zmianami) własność osób, którym wobec uzyskania przez nie stwierdzenia narodowości [...] służyło obywatelstwo [...], przechodzą z samego prawa na własność Państwa, jeżeli osoby te w związku z wyjazdem z kraju utraciły lub utracą obywatelstwo [...]. Osoby te tracą prawo rozporządzania nieruchomością z dniem, w którym złożyły właściwym organom polski dowód osobisty i otrzymały dokument uprawniający do wyjazdu za granicę. Organ wydający decyzję ten właśnie przepis ustawy wskazał jako podstawę prawną wydanej decyzji w zw. z art. 97 k.p.a. z którego wynikała zasada załatwiania sprawy przez organ wydaniem decyzji. Zawarte w wydanej decyzji rozstrzygnięcie polegało na stwierdzeniu przejścia nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa bez odszkodowania, a tym samym na potwierdzeniu, że zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 38 ust. 3 ww. ustawy.
Sąd nie podziela również stanowiska organu odwoławczego co do tego, że wydana przez organ decyzja z [...] kwietnia 1978 r. nie została skierowana do żadnej strony, co organ uzasadnił tym, że z rozdzielnika decyzji nie wynika zamiar doręczenia jej dotychczasowej właścicielce nieruchomości. Kwestia niedoręczenia decyzji właścicielce nieruchomości nie wpływa na ocenę tego czy decyzja została skierowana do stron postępowania. W ocenie sądu nie ma wątpliwości co do tego, że w decyzji określono strony postępowania, co wynika z osnowy decyzji, nie zaś z jej rozdzielnika. Organ określił, że odebranie nieruchomości dotyczy jej dotychczasowej właścicielki H. S. i następuje na rzecz Skarbu Państwa, a zatem wskazał strony postępowania.
Niedoręczenie decyzji dotychczasowej właścicielce nieruchomości wiązało się z pozbawieniem jej czynnego udziału w postępowaniu na tym jego etapie i mogło stanowić podstawę do wzruszenia decyzji w trybie wznowieniowym.
Decyzja zawiera wzmiankę o prawomocności, co oznacza, że została doręczona drugiej stronie postępowania i tym samym weszła do obrotu prawnego.
Tak więc w przedmiotowej sprawie nie było przeszkód do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji wydanej [...] kwietnia 1978 r. przez Naczelnika Gminy w [...], co uzasadniało wyeliminowanie z obrotu wydanej przez organ odwoławczy decyzji. Mimo, że skarżąca wnosiła o uchylenie decyzji w części obejmującej umorzenie postępowania, sąd uznał, że zarówno skarga, jak też żądanie obejmowało całą decyzję, ponieważ umorzenie postępowania jest integralną częścią decyzji wydanej na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Organ nie może tylko uchylić decyzji organu I instancji.
Ponieważ organ odwoławczy nie dokonywał oceny czy kontrolowana decyzja dotknięta jest wadą wynikającą z art. 156 § 1 k.p.a. sąd nie odniósł się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego. Z uwagi na to, że także organ I instancji nie dokonał w sprawie wystarczających ustaleń faktycznych do wydania rozstrzygnięcia, poprzestając na stwierdzeniu, że wydana decyzja w istocie stanowiła zaświadczenie, konieczne stało się uchylenie także decyzji organu I instancji w celu zagwarantowania stronie prawa do dwuinstancyjności postępowania.
Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 145 § 1pkt 1 lit c w zw. z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie art. 200 i 205 ww. ustawy.