Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rząsa (spr.), Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, asesor WSA Agnieszka Wąsikowska, Protokolant st. sekr. sąd. Robert Dudek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi W. G. na decyzję Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] października 2019 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej oraz umorzenia postępowania odwoławczego oddala skargę
I. Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest decyzja Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju (dalej: "Minister" lub "organ") z [...] października 2019 r., znak: [...] (dalej: "zaskarżona decyzja"). Decyzją ta Minister, po rozpatrzeniu odwołań H. H. i J. H., B. M. i P. M. oraz W. N. od decyzji Wojewody [...] z [...] stycznia 2019 r. (znak: [...]) ustalającej lokalizację strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej pn.: "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]" w ramach zadania inwestycyjnego pn. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]", na działkach ewidencyjnych w obrębie [...] i [...]: 1) utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję, 2) umorzył postępowanie odwoławcze w zakresie odwołania B. M..
II. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie sprawy.
II.1. Wnioskiem datowanym na dzień [...] grudnia 2018 r. spółka [...]S A. z siedzibą w [...] (dalej: "[...]" lub "inwestor") wystąpiła do Wojewody [...] o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej pn.: "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]" w ramach zadania inwestycyjnego pn. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]" na działkach ewidencyjnych w obrębie [...] i [...], gmina [...]. We wniosku podkreślono w szczególności, że przedmiotowa inwestycja stanowi cześć inwestycji wymienionej w punkcie 22 załącznika do ustawy z dnia 24 lipca 2015 r. o przygotowaniu i realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowej (j.t. Dz.U. z 2020 r., poz. 191; dalej: "specustawa przesyłowa"), tj. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]". Inwestor podkreślił, że wpięcie do istniejącej infrastruktury tzw. szyny północnej 400 KV (poprzez połączenie ze stacją [...]-[...]) zwiększy bezpieczeństwo energetyczne aglomeracji [...] poprzez jej nowe połączenie z [...], a także umożliwi wykorzystanie potencjału elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na [...].
II.2. Wskazaną wyżej decyzją Wojewoda [...] ustalił lokalizację strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej pn.: "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...] - [...] do stacji [...]" w ramach zadania inwestycyjnego pn. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]", na działkach ewidencyjnych: - nr [...],[...],[...],[...],[...]w obrębie [...] w gminie [...] - nr [...],[...],[...] w obrębie [...] w gminie [...].
II.3. Odwołania od decyzji Wojewody [...] złożyli H. H. i J. H., B. M. i P. M. oraz W. N..
II.4. Minister w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, odnosząc się do argumentów zawartych w odwołaniu W. N. (skarżącej w niniejszym postępowaniu), wskazał w szczególności, że za niezasadne należy uznać zarzuty skarżącej dotyczące wydania decyzji Wojewody [...] na podstawie specustawy przesyłowej, tj. zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 1 ust. 1 w związku z art. 2 specustawy przesyłowej oraz naruszenia procedury administracyjnej w zakresie należytego wyjaśnienia sprawy w tym zakresie (art. 7, 8, 77 i 80 k.p.a.). Celem specustawy przesyłowej jest przyspieszenie i usprawnienie postępowania w przedmiocie lokalizacji oraz realizacji inwestycji elektroenergetycznych. W uzasadnieniu projektu specustawy przesyłowej wskazano, że inwestycje w zakresie elektroenergetyki będą korzystały z priorytetowej, przyspieszonej ścieżki pozyskiwania decyzji i zezwoleń niezbędnych do realizacji tych przedsięwzięć. Pośród celów nowej regulacji wymieniono ograniczenie ilości pozwoleń niezbędnych do rozpoczęcia inwestycji oraz skrócenie czasu trwania procedur niezbędnych do uzyskania wymaganych decyzji. Zgodnie z art. 1 ust. 1 specustawy przesyłowej, przedmiotem jej regulacji są zasady i warunki przygotowania oraz realizacji strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych, a także źródła ich finansowania. Definiując strategiczną inwestycję w zakresie sieci przesyłowych w art. 1 ust. 2 pkt 4 specustawy przesyłowej wskazano, że jest nią zadanie inwestycyjne wraz z wykonywaniem niezbędnych robót budowlanych w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r., poz. 1186, z późn. zm.; dalej: "p.b."). W myśl art. 3 pkt 7 ustawy Prawo budowlane, przez roboty budowlane należy przez to rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Obiektem budowlanym, na podstawie art 3 pkt 3 i 3a ustawy Prawo budowlane jest m.in. obiekt liniowy wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Na podstawie art. 1 ust. 2 pkt 3 specustawy przesyłowej, siecią przesyłową jest sieć przesyłowa w rozumieniu ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 755; dalej: "Prawo energetyczne"). Zgodnie z art. 3 pkt 11a Prawa energetycznego, przez sieć przesyłową należy rozumieć sieć elektroenergetyczną najwyższych lub wysokich napięć, za której ruch sieciowy jest odpowiedzialny operator systemu przesyłowego. Samo pojęcie sieci, jako pojawiające się w tej definicji, trzeba rozumieć zgodnie ze znaczeniem przyjętym w art. 3 pkt 11 Prawa energetycznego, gdzie wskazano, iż sieci to instalacje połączone i współpracujące ze sobą, służące do przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, należące do przedsiębiorstwa energetycznego. Kolejne pojęcie, które się tu pojawia i posiada swoją odrębną definicję jest instalacja, jako urządzenia z układami połączeń między nimi (art. 3 pkt 10 Prawa energetycznego). Urządzeniami są natomiast urządzenia techniczne stosowane w procesach energetycznych (art. 3 pkt 9 Prawa energetycznego). Procesy energetyczne są rozumiane jako techniczne procesy w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania paliw lub energii (art. 3 pkt 7 Prawa energetycznego). Przywołane definicje posługują się szerokimi pojęciami, które wskazują na całokształt instalacji (urządzeń - art. 3 pkt. 10, 9 i 7 Prawa energetycznego), które charakteryzują się faktem połączenia i współpracy (art. 3 pkt 11 Prawa energetycznego) oraz celem, jakim jest przesył energii elektrycznej najwyższych i wysokich napięć (art. 3 pkt 11a Prawa energetycznego). Mając na uwadze wyżej przytoczony stan prawny, wskazać należy, że zgodnie ze specustawą przesyłową, na jej podstawie może być realizowane zadanie inwestycyjne oraz budowa, odbudowa, rozbudowa, nadbudowa, przebudowa, montaż, remont lub rozbiórki obiektu budowlanego, o ile te roboty budowlane zostaną uznane za niezbędne dla zadania inwestycyjnego. Oceniając, czy na podstawie specustawy przesyłowej mogą być realizowane roboty i obiekty budowlane wprost niewymienione w załączniku do tej ustawy, należy więc mieć na uwadze, czy bez wykonania tych robót budowlanych lub obiektów budowlanych możliwe jest normalne funkcjonowanie linii wymienionych wprost w załączniku do specustawy przesyłowej. Zgodnie z art. 2 specustawy przesyłowej w związku z pkt 22 załącznika do tej ustawy, stanowiącym wykaz strategicznych inwestycji w zakresie sieci przesyłowych, w trybie przewidzianym w specustawie przesyłowej możliwe jest przygotowanie i realizacja strategicznej inwestycji w zakresie sieci pn. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]". W ocenie Ministra, przedsięwzięcia określone w załączniku do specustawy przesyłowej nie mogą być intepretowane zawężająco, jako konkretne, szczegółowo określone inwestycje, lecz powinny być rozumiane jako trasy połączeń sieciowych w ramach rozbudowy i modernizacji kluczowych elementów Krajowego Systemu Energetycznego (KSE). W specustawie przesyłowej i załączniku do niej wskazano wyłącznie trasy połączeń sieciowych, które w ramach rozbudowy i modernizacji KSE mają zostać zrealizowane z wykorzystaniem regulacji prawnych wprowadzonych specustawą przesyłową, natomiast nie zostały określone konkretne przedsięwzięcia w zakresie budowy sieci przesyłowych. Nie ulega natomiast wątpliwości, że w ramach inwestycji wskazanych w ww. załączniku do specustawy przesyłowej możliwe jest realizowanie również innych obiektów budowlanych bezpośrednio powiązanych z realizacją inwestycji tam wymienionych. Trudno bowiem, aby ustawodawca wskazywał każdą konkretną inwestycję niezbędną do realizacji w ramach budowy strategicznej sieci przesyłowej, w tym inwestycje konieczne do uruchomienia, oddania do użytkowania i faktycznej eksploatacji odcinka sieci na wskazanej w specustawie przesyłowej trasie, w tym np. stacji elektroenergetycznej stanowiących zakończenie napowietrznych linii elektroenergetycznych, bez realizacji której linia energetyczna nie może funkcjonować, gdyż przyłączenie do sieci przesyłowej może nastąpić wyłącznie za pośrednictwem stacji elektroenergetycznej. Z logiki i zasad doświadczenia życiowego wynika, iż ustawa, regulując przebieg danej sieci, nie może uwzględniać szczegółowych rozwiązań technicznych, których zastosowania realizacja danej sieci wymaga. Tym bardziej, że art. 1 ust. 2 pkt 4 specustawy przesyłowej definiuje pojęcie "strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej" jako zadanie inwestycyjne wraz z wykonywaniem niezbędnych robót budowlanych w rozumieniu ustawy Prawo budowlane (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lutego 2018 r., IV SA/Wa 2780/17, CBOSA). O sposobie realizacji danego połączenia sieciowego oraz elementów koniecznych do jego zrealizowania, przyłączenia do KSE i rozpoczęcia eksploatacji - traktowanego jako całość - decyduje inwestor. To inwestor podejmuje decyzję, czy realizować całość inwestycji w ramach jednego zadania, czy tez rozdzielić poszczególne elementy na kilka samodzielnych zadań inwestycyjnych. W myśl bowiem art. 5 ust. 2 specustawy przesyłowej, wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej może odnosić się do całości lub części tej inwestycji. Powyższymi regulacjami prawnymi, inwestorowi dano możliwość występowania z wnioskami, które nie dotyczą całości inwestycji, a jej poszczególnych, wybranych przez inwestora etapów. Dokonanie przez inwestora podziału i wystąpienie z więcej niż jednym wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowych, nie wiąże się z utratą związku pomiędzy odrębnie przygotowywanymi lub realizowanymi częściami strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowych. Zakończenie jednego z etapów inwestycji nie eliminuje możliwości wystąpienia z wnioskiem o decyzję o ustaleniu lokalizacji strategiczną inwestycji w zakresie sieci przesyłowych lub o pozwoleniu na budowę w odniesieniu do innego z etapów tej inwestycji. Co więcej, nie jest istotna nazwa zadania inwestycyjnego, ale jego zakres. Zadanie inwestycyjne, jako wyodrębniona część przedsięwzięcia uregulowanego w specustawie przesyłowej może być realizowane z wykorzystaniem procedur i uregulowań zawartych w specustawie przesyłowej. Chociaż formalnie nazwa przedsięwzięcia może być inna niż treść załącznika do specustawy przesyłowej. Kluczowe jest powiązanie techniczne danych inwestycji. Z akt sprawy, w tym obszernych wyjaśnień przedstawionych przez inwestora, które oparte są na rzeczowych argumentach i nie noszą cech dowolności, wynika, że budowa wprowadzenia linii [...] - [...] do stacji [...], pozostaje w ścisłym związku z inwestycją wymienioną w specustawie przesyłowej, tj. budową linii 400 kV [...]-[...] (poz. 22 ww. załącznika do specustawy przesyłowej), tj. bez jej wybudowania trasa połączenia sieciowego wymienionego w rzeczonym załączniku do specustawy przesyłowej, nie może funkcjonować, zgodnie z przyjętymi założeniami. W istocie, zatem przedmiotowa linia stanowi część (element) inwestycji wymienionej w załączniku do specustawy przesyłowej, tj. budowy linii 400 kV [...]-[...], ponieważ składa się na trasę połączenia sieciowego, którą ta linia tworzy. Wymogi połączenia i współpracy, jako charakteryzujące sieć przesyłową, zgodnie z Prawem energetycznym, przesądzają o uznaniu, że stacja [...] jest również częścią strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej. Jak bowiem wyjaśnił inwestor - podmiot wyspecjalizowany w przedmiotowej dziedzinie i posiadający odpowiednią wiedzę fachową - brak realizacji wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...]do stacji [...] skutkować będzie tym, że stacja [...] nie będzie powiązana z żadnym dodatkowym elementem sieci przesyłowej, a tym samym niemożliwe będzie przesyłanie energii elektrycznej linią 400 kV [...]-[...] (wymienioną w poz. 22 ww. załącznika do specustawy przesyłowej). Linia 400 kV [...] - [...] musi więc zostać, z wykorzystaniem węzła [...], połączona z istniejąca infrastrukturą elektroenergetyczną, czemu służyć ma budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]. Węzeł [...] musi być wpięty do istniejącej infrastruktury elektroenergetycznej, tzw. szyny północnej 400 kV, poprzez połączenie z jej najbliższym odcinkiem - linią 400 kV relacji [...]-[...]. Dopiero to połączenie umożliwi wykorzystanie potencjału polskiej energetyki odnawialnej poprzez właściwe wyprowadzenie mocy z elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na [...] oraz zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego aglomeracji [...] poprzez jej nowe połączenie (niezależne zasilanie) z [...]. Należy zwrócić uwagę na ryzyka, na jakie będzie narażony KSE w braku odpowiedniej rozbudowy sieci przesyłowej na północy kraju przy ewentualnym jednoczesnym wystąpieniu awarii systemowej w tym rejonie. W szczególności - jak wyjaśnił inwestor - istnieje ryzyko tzw. "blackoutu" dla obszaru [...]. Największe zagrożenie dotyczy możliwości przeciążenia ciągu 400 kV [...]-[...]-[...]-[...] oraz linii 220 kV [...]-[...]. Zagrożenia te występują szczególnie w okresie letnim przy wysokich, powyżej 25°C, temperaturach otoczenia oraz przy wymianie mocy z systemem szwedzkim, szczególnie przy eksporcie pełnej mocy w wysokości 600 MW. W celu zapobieżenia tym zagrożeniom, inwestor wskazał, iż z jednej strony ogranicza pracę kabla [...]-[...], z drugiej zaś strony zmienia warunki odbioru mocy z krajowych elektrowni, co zwiększa koszty funkcjonowania KSE. Nie ulega zatem wątpliwości, że wprowadzenie linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...] jest konieczne do prawidłowego funkcjonowania linii 400 kV [...]-[...], wymienionej w załączniku do specustawy przesyłowej. Wynika z tego, iż linia 400 kV [...]-[...] oraz wprowadzenie linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...] stanowią elementy ściśle ze sobą powiązane, a funkcjonowanie linii 400 kV [...]-[...] ma sens jedynie w przypadku realizacji wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]. Minister podzielił wyjaśnienia inwestora, że brak realizacji wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...] skutkować będzie tym, że stacja [...] nie będzie powiązana z żadnym dodatkowym elementem sieci przesyłowej, a tym samym niemożliwe będzie przesyłanie energii elektrycznej linią 400 kV [...]-[...]. W tym miejscu zauważyć również należy, iż przy piśmie z dnia [...] maja 2019 r., znak: [...], inwestor przedłożył stanowisko Pełnomocnika Rządu do spraw Strategicznej Infrastruktury Energetycznej z dnia [...] maja 2019 r. potwierdzające, iż zadanie inwestycyjne pn. "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]", objęte zakresem zaskarżonej decyzji Wojewody [...], może być przygotowywane i realizowane na podstawie przepisów specustawy przesyłowej. Wyjaśnić przy tym należy, iż rację ma skarżąca, że stanowisko Pełnomocnika Rządu do spraw Strategicznej Infrastruktury Energetycznej nie stanowi źródła prawa, zgodnie z zamkniętym katalogiem źródeł prawa zawartym w rozdziale III Konstytucji RP. Jednakże może ono stanowić cenne źródło w zakresie kierunków wykładni norm prawa dla organu administracji przy rozpatrywaniu sprawy. Oznacza to, że stanowisko Pełnomocnika Rządu do spraw Strategicznej Infrastruktury Energetycznej stanowi jeden ze środków dowodowych i jako taki podlega swobodnej ocenie co do posiadanej przez niego mocy dowodowej. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, organ przy ustalaniu stanu faktycznego na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie jest skrępowany żadnymi przepisami co do wartości poszczególnych rodzajów dowodów i może swobodnie, zgodnie z własną oceną wyników postępowania dowodowego w danej sprawie, ustalić stan faktyczny, ocenę dowodów organ zobowiązany jest oprzeć na przekonujących podstawach i dać temu wyraz w uzasadnieniu. Zatem przedstawione przez inwestora przy piśmie z dnia [...] maja 2019 r., znak: [...], stanowisko Pełnomocnika Rządu do spraw Strategicznej Infrastruktury Energetycznej potwierdzające, iż zadanie inwestycyjne pn. "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]", objęte zakresem zaskarżonej decyzji Wojewody [...], może być przygotowywane i realizowane na podstawie przepisów specustawy przesyłowej, jest dla organu administracji jedynie materiałem, który może mu pomóc w rozstrzygnięciu. W związku z tym, zawarte w ww. stanowisku stwierdzenia odnośnie dopuszczalności realizacji omawianej inwestycji w oparciu o przepisy specustawy przesyłowej, podlegają ocenie jak każdy dowód w sprawie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, na podstawie art. 80 k.p.a. Takowej oceny organ w niniejszej sprawie uczynił, a wyniki tej oceny przedstawił w niniejszej decyzji. Mając na uwadze powyższe przyjąć należy, że niewykonanie zadania inwestycyjnego pn. "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]" uniemożliwi przesył energii elektrycznej linią 400 kV [...]-[...] oraz spełnianie przez linię 400 kV [...]-[...] podstawowej funkcji. Z tych względów - w ocenie Ministra zadanie inwestycyjne pn. "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]", należy traktować jako nierozerwalnie związaną część określonego w załączniku do specustawy przesyłowej przedsięwzięcia pn. "Budowa linii 400 kV [...]-[...]". Nie ulega bowiem wątpliwości, iż połączenie sieciowe wskazane w załączniku do specustawy przesyłowej pod numerem 22, zostałoby pozbawione swej istotnej funkcji, gdyby wyłączyć z niego wprowadzenie linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]. W związku z tym zadanie inwestycyjne pn. "Budowa wprowadzenia linii 400 kV [...]-[...] do stacji [...]" - w ocenie Ministra - może być przygotowywane i realizowane na podstawie przepisów specustawy przesyłowej. Konsekwencją tego faktu jest przyjęcie, że odcinek stanowiący wprowadzenie linii 400 kV [...]-[...] mieści się w ramach strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej, a co za tym idzie, rzeczone zadanie inwestycyjne może korzystać z priorytetowej, przyspieszonej ścieżki pozyskiwania decyzji i zezwoleń niezbędnych do realizacji tego przedsięwzięcia. Tym samym decyzja Wojewody [...] jest w pełni zasadna i wbrew stanowisku skarżącej, nie stanowi próby obejścia prawa, a ustalenie, na ich nieruchomości, rzeczonej strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej, w trybie przepisów specustawy przesyłowej, było prawidłowe. W kontekście powyższych uwag, brak jest tym samym podstaw do uznania, że w sprawie doszło do podnoszonego przez W. N. naruszenia art. art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. Ustosunkowując się do zarzutu polegającego na sprzeczności osnowy zaskarżonej decyzji Wojewody [...] z jej treścią oraz niewyjaśnieniu rzeczywistego charakteru i rodzaju planowanego przedsięwzięcia na nieruchomości skarżącej, wskazać trzeba, iż zarzut ten jest niezrozumiały, a tym samym nie jest możliwe odniesienie się do niego. Niemniej jednak wskazać trzeba, iż z materiału dowodowego sprawy wynika wprost, że zamierzenie inwestycyjne objęte zaskarżoną decyzją polega na połączeniu stacji [...] ze stacjami [...] oraz [...] poprzez dwutorową linię 400 kV. Ponadto w ramach ww. zamierzenia zaplanowano trzeci tor (220 kV), który pozostaje w ścisłym, funkcjonalnym związku z realizacją omawianej inwestycji. Odnosząc się do naruszenia art. 8 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 8 ust. 1 pkt 8 w zw. z art. 22 ust. 1 specustawy przesyłowej, wskazać należy, iż termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń, wynikający z art. 8 ust. 1 pkt 9 specustawy przesyłowej dotyczy wyłącznie nieruchomości, co do których decyzja o ustaleniu lokalizacji strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej ma wywołać skutek określony w art. 19 ust. 3-5 tej ustawy, a takie nieruchomości nie są objęte zakresem rzeczonej inwestycji, co zresztą zostało wyjaśnione na stronie 9-10 niniejszej decyzji. Stanowisko to jest zgodne z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok NSA 21 listopada 2017 r., II OSK 1956/17, CBOSA). Z akt sprawy wynika, iż decyzja Wojewody [...] w stosunku do działek objętych wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowych, w tym do działki nr [...] z obrębu [...],[...], gmina [...], stanowiącej własność Pani W. N., ma wywołać skutek o którym mowa w art. 22 ust. 1 specustawy przesyłowej, a więc skutek w postaci ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości w celu zapewnienia prawa do wejścia na teren nieruchomości dla prowadzenia budowy strategicznej inwestycji w zakresie sieci przesyłowej, a także prac związanych z budową, przebudową, utrzymaniem, eksploatacją, konserwacją, remontami oraz usuwaniem awarii ciągów, przewodów i urządzeń. Brak jest przy tym nieruchomości w stosunku do których zaskarżona decyzja ma wywołać skutki, o których mowa w art. 19 ust. 3-5 specustawy przesyłowej. Wobec tego, z uwagi na okoliczności faktyczne i prawne niniejszej sprawy organ I instancji nie miał obowiązku wskazać terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń, stosownie do treści art. 8 ust. 1 pkt 9 specustawy przesyłowej.