Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anita Wielopolska Sędziowie Sędzia WSA Kaja Angerman (spr.) Sędzia SO del. Aleksandra Westra po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 marca 2019 r. sprawy ze skargi B.H. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2018 r [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień kombatanckich oddala skargę.
Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z [...] września 2018 Nr [...] odmówił przyznania uprawnień kombatanckich wobec wnioskodawcy B. H.
Decyzja była wynikiem następujących ustaleń faktycznych i oceny prawnej;
B. H. zwrócił się do Szefa Urzędu z wnioskiem o przyznanie uprawnień kombatanckich przewidzianych w ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego. Wnioskodawca wskazał, że w [...] przebywał w [...] w [...] (1941-1943). Wnioskodawca miał tam przebywać z ojcem i matką pod [...] nazwiskiem "[...]". Od 1943 r. wnioskodawca był ukrywany w sierocińcu w [...], skąd po [...] zabrała go matka. W 1948 r. Wnioskodawca przebywał z matką już w [...].
Organ wyjaśnił, że wniosek o przyznanie uprawnień kombatanckich nie zawierał dowodów, które mogłyby wskazywać, że strona była ofiarą represji w [...]. Celem potwierdzenia podnoszonych przez wnioskodawcę okoliczności, działając na podstawie art. 7 kpa organ przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe, w ramach którego zwrócił się do [...], [...] dysponującego także bazą danych [...], Archiwum Państwowego w [...], Archiwum Państwowego w [...] oraz Archiwum [...] w [...]. Dokonano także sprawdzenia w bazach [...] oraz [...]. Kwerendy archiwalne przeprowadzone przez w/w. instytucje przyniosły jednak wynik negatywny, nie odnaleziono dowodów potwierdzających podniesione przez stronę represje.
Wnioskodawca, poza swoim oświadczeniem, nie dostarczył dowodów na okoliczność pobytu we wskazanych w ustawie miejscach represji. Z kolei w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] listopada 2014 r., wydanej przez ministra spraw wewnętrznych wskazano, że B. H. "w latach 1942-1945 mieszkał w [...] z rodzicami, ukrywając się jako [...], pod nazwiskiem rodowym matki - [...] ".
W związku z powyższym Szef Urzędu stwierdził, że w oparciu o dokumenty dostarczone przez stronę oraz informacje uzyskane przez organ w toku wyczerpującego postępowania dowodowego, nie udowodniono faktu podlegania represjom przewidzianym w ustawie.
B. H. wniósł skargę na decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając decyzji naruszenie:
1) art. 4 ust. 1 pkt 3 lit b ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity Dz.U. z 2016, poz. 1255) poprzez uznanie, iż skarżący nie był ofiarą represji,
2) art. 7, 76 § 1, 77, 80 i 107 § 3 k.p.a. z powodu braku w pełni zebrania materiału dowodowego, pobieżnej a nie wszechstronnej oceny materiału dowodowego, którym dysponował organ administracji oraz lakonicznego uzasadnienia decyzji.
Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie stronie skarżącej kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że zaskarżona decyzja zawiera na tyle lakoniczne uzasadnienie, że nie nadaje się do poddania go merytorycznej kontroli. Organ administracji ograniczył się do stwierdzenia, iż "wnioskodawca, poza swoim oświadczeniem" nie dostarczył dowodów na okoliczność pobytu we wskazanych w ustawie miejscach represji'. Zarazem nie odniósł się w sposób szczegółowy do dokumentów pozyskanych w trakcie prowadzonego z urzędu postępowania dowodowego.