Sprawa ze skargi na postanowienie Ministra Infrastruktury i Rozowju w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej
Uzasadnienie strona 7/7

Wprawdzie w postępowaniu toczącym się w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego zawiadomienie stron np. o wszczęciu postępowania następuje w drodze obwieszczenia, niemniej również jest to czynność związana z tokiem postępowania. Zatem okres jej przeprowadzania wlicza się do biegu 65-dniowego terminu, o którym stanowi art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 stycznia 2013 r., sygn. akt IV SA/Wa 1913/12).

Sąd podzielił zatem stanowisko przedstawione przez organ w zaskarżonym postanowieniu, że zawiadomienie stron w formie obwieszczenia o wszczęciu postępowania oraz o prawie do zapoznania się z zamierzeniem wnioskodawcy oraz zgłoszenia ewentualnych zastrzeżeń i wniosków, podobnie jak zawiadomienie doręczane drogą pocztową, nie jest czynnością o charakterze nadzwyczajnym i nie wstrzymuje biegu terminu określonego wart. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zawiadomienie dokonane na podstawie art. 53 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 49 Kpa nie wymaga od organu prowadzącego postępowanie lokalizacyjne podjęcia działań wykraczających poza typowe czynności, charakterystyczne dla tego rodzaju postępowania, które to powinny być dokonane w 65-dniowym terminie przewidzianym na wydanie rozstrzygnięcia. Jak podnosi się w doktrynie, zawiadamianie stron o czynnościach organu w drodze obwieszczenia służy usprawnieniu i przyśpieszeniu postępowania, likwiduje praktyczne trudności z właściwym ustaleniem stron (Z. Niewiadomski [red.], Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, str. 416). Skoro publikacja obwieszczenia służy poinformowaniu wszystkich zainteresowanych o toczącym się postępowaniu i jego przebiegu, to nie sposób uznać, że jest to sytuacja, która w jakikolwiek sposób uniemożliwia prowadzenie postępowania w sprawie wydania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 187/15).

Wbrew zarzutom skargi organowi, nie można także zarzucić naruszenia art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, że w niniejszej sprawie doszło do przekroczenia ustawowego terminu z przyczyn zawinionych przez organ. Jak słusznie wskazał Minister z akt niniejszej sprawy nie wynika, aby organ miał jakiekolwiek wątpliwości co do żądania inwestora i w związku z tym podejmował jakieś działania, w sytuacji bowiem, gdy w postępowaniu niezbędnym staje się wyjaśnienie żądania wnioskodawcy lub dokonanie dodatkowych ustaleń, a ich brak stanowi okoliczność uniemożliwiającą organowi prowadzenie dalszych czynności w toku postępowania, wówczas organ powinien wystosować odpowiednie wezwanie ze wskazaniem podstawy prawnej żądanych wyjaśnień, dokumentów lub innych dowodów, wyznaczając przy tym odpowiedni termin ich przedłożenia i informując jednocześnie wzywanego o skutkach niezastosowania się do treści wezwania. Dopiero podjęcie przez organ takich czynności może skutkować odliczeniem od ustawowego terminu okresu przeznaczonego na wezwanie wnioskodawcy do uzupełniania swojego podania, jako okresu opóźnienia spowodowanego z winy strony, o którym mowa wart. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W niniejszej sprawie taka sytuacja jednak nie wystąpiła.

Wbrew zarzutom skargi w przedmiotowej sprawie brak było więc podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary. Z brzmienia art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wynika bowiem, iż ustawodawca wiążąc określoną sankcję z niewydaniem przez właściwy organ decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie 65 dni, nie pozostawia organowi wyższego stopnia możliwości jakiegokolwiek wyboru i uznania kwestii wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zasadności wymierzenia, ani wysokości ewentualnej kary. Ustawodawca nie przewidział możliwości odstąpienia od wymierzenia kary, ani też nie uzależnił jej nałożenia od stanowiska wnioskodawcy, czy też stron postępowania. Wymierzenie kary jest zatem obligatoryjne.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.

Strona 7/7
Inne orzeczenia o symbolu:
6159 Inne o symbolu podstawowym 615
Inne orzeczenia z hasłem:
Kara administracyjna
Inne orzeczenia sądu:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Inne orzeczenia ze skargą na:
Minister Infrastruktury