Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jakub Linkowski, Sędziowie sędzia WSA Krystyna Napiórkowska (spr.), asesor WSA Danuta Szydłowska, Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2006 r. sprawy ze skargi J. R. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] grudnia 2004 r. nr [...] w przedmiocie anulowania grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego 1. skargę oddala; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata P. T. z Kancelarii Adwokackiej przy ulicy [...] w W. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści) oraz kwotę 52,80 zł (pięćdziesiąt dwa 80/100 zł) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] grudnia 2004 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2004 r. zwrotu podania skarżącego o anulowanie mandatu karnego z dnia [...] września 2004 r. na kwotę 400 zł w związku z popełnieniem wykroczenia drogowego.
W uzasadnieniu wskazano, że J. R. złożył w dniu [...] września 2004 r. wniosek skierowany do Wojewody [...] o anulowanie mandatu karnego nałożonego za przekroczenie prędkości o 57 km na godzinę.
Minister za słuszne uznał stanowisko Wojewody [...], iż nie jest on organem właściwym do anulowania grzywny nałożonej w drodze mandatu karnego. Zgodnie bowiem z art. 101 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz. 1148 ze zm.) organem uprawnionym do oceny zasadności nałożonego mandatu i jego "anulowania" (uchylenia) jest tylko sąd właściwy do rozpoznania sprawy, na którego obszarze grzywna została nałożona. Prawomocny mandat karny podlega uchyleniu jeżeli grzywnę nałożono za czyn niebędący zabronionym jako wykroczenie.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji podniósł, że warunkiem nałożenia grzywny w drodze mandatu karnego było wyrażenie przez sprawcę zgody na przyjęcie mandatu. Na podstawie art. 98 § 1 i 3 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, mandat karny kredytowy stał się prawomocny w chwili pokwitowania jego odbioru.
Organ odwoławczy podkreślił, że Wojewoda jak również Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie mają kompetencji do oceniania zasadności nałożonego mandatu. Zainteresowany nie zgłosił w ciągu 7 dni od zdarzenia wniosku do sądu o uchylenie mandatu, jak również nie składał odwołania w trybie skargi do przełożonych funkcjonariuszy, którzy nałożyli mandat.
Ponadto organ stwierdził, że J. R. nie wnosił do Wojewody o umorzenie należności, odroczenie jej płatności, rozłożenie na raty na podstawie § 3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności, do których nie stosuje się przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 6, poz. 54).
Ponadto organ wskazał, iż należności mogą być umarzane w całości lub w części w przypadku ich całkowitej nieściągalności jeżeli rzeczywista sytuacja zobowiązanego i jego najbliższych uniemożliwia w toku prowadzonych czynności egzekucyjnych uzyskanie kwoty wyższej od kosztów dochodzenia egzekucji tej należności.
Omawiane postanowienie stało się przedmiotem skargi J. R. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący podniósł m. in., iż zaskarżone postanowienie jest dla niego krzywdzące, niezamierzone przekroczenie prędkości było spowodowane troską o zdrowie pasażera. Przyjęcie zaś mandatu karnego spowodowane było nieświadomością skarżącego co do skutków tej czynności. Skarżący wskazał również na swoją trudną sytuację materialną, podkreślając, że niewielkie świadczenie rentowe w większości przeznaczane jest na wydatki związane z leczeniem.