Stosownie zaś do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych wad w prowadzonym postępowaniu (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Dokonana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie kontrola objętego skargą postanowienia tego rodzaju wad, uzasadniających uwzględnienie skargi, nie wykazała.
Przedmiotem skargi jest postanowienie odmawiające wydania zaświadczenia. Mając na uwadze przedmiot sprawy należy przypomnieć, że zaświadczenie jest przewidzianym w przepisach prawnych potwierdzeniem przez właściwy organ pewnego stanu rzeczy, a więc urzędowym potwierdzeniem w formie pisemnej obiektywnie istniejącego (aktualnie lub w przeszłości) stanu rzeczy (faktycznego lub prawnego) dokonanym przez organ administracji publicznej na żądanie zainteresowanej osoby, której interes oparty jest na prawie (Z. Kmiecik, Charakter prawny zaświadczenia a możliwość ustalania i weryfikacji jego treści, PiP 2004, nr 10, s. 58). Zaświadczenie jest aktem potwierdzającym istnienie uprawnień lub obowiązków określonych uprzednio indywidualnym aktem prawnym. Zaświadczenia nie są aktami administracyjnymi, lecz czynnościami faktycznymi, ponieważ nie są oświadczeniami woli, a oświadczeniami wiedzy. Istota zaświadczenia sprowadza się więc do tego, że nie rozstrzyga ono o żadnych prawach lub obowiązkach, nie może również tworzyć nowej sytuacji prawnej.
Rozpoznawana sprawa w przedmiocie wydania zaświadczenia dotyczy przypadku objętego dyspozycją art. 217 § 1 pkt 2 k.p.a., gdyż odnosi się do sytuacji ubiegania się przez skarżącego o zaświadczenie ze względu na jego interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego. Jakkolwiek bowiem skarżący wystąpił o wydanie zaświadczenia w oparciu o art. 125a ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), to jednak przepis ten nie nakłada obowiązku posiadania zaświadczenia wskazanych w nim faktów, a jedynie wskazuje podmiot zobowiązany do wydania zaświadczenia, w razie gdy pracownik będzie chciał lub miał potrzebę je uzyskać. Przepis ten stanowi bowiem: "Płatnik składek jest zobowiązany do wystawienia zaświadczenia o wysokości przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, wypłaconego za okresy, za które przychód ten przysługuje, a także o wysokości wypłaconych wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy, świadczeń i zasiłków oraz innych należności, o których mowa w art. 15 ust. 3"
Z brzmienia ww. przepisu wynika, że stanowi on o obowiązku płatnika do wydania zaświadczenia, nie nakłada zaś obowiązku posiadania zaświadczenia przez pracownika. Przepis ten nie wymaga zatem potwierdzenia danych faktów zaświadczeniem, ale wskazuje podmiot zobowiązany do jego wydania. Tym samym rozpoznana sprawa nie może dotyczyć kwestii objętej przepisem art. 217 § 1 pkt 1 k.p.a., tj. ubiegania się o wydanie zaświadczenia ze względu na to, że urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego wymaga przepis prawa.