Sprawa ze skargi na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z [...] lutego 2020 r., [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń
Uzasadnienie strona 17/17

IV.3.3.9. Sąd nie podzielił również zarzutów Wojewody odnoszących się do uregulowania w uchwale reklamowej zasad dotyczących tablic lub urządzeń reklamowych w formie wyświetlaczy (§ 2 pkt 33 i pkt 12 oraz § 8 Uchwały; zob. s. 39 - 40 Rozstrzygnięcia nadzorczego). Z uzasadnienia Rozstrzygnięcia nadzorczego zdaje się wynikać, że Wojewoda istotnego naruszenia prawa upatruje w istocie tym, że w definicji wyświetlacza jest mowa o technologii oraz porze wyświetlania. Zdaniem Sądu, oczywiste jest, że reklamy w formie wyświetlaczy należą do tych, które w sposób szczególnie dotkliwy ingerują w krajobraz oraz komfort mieszkańców, a przy okazji również w bezpieczeństwo w ruchu drogowym (rozpraszanie lub oślepianie uczestników ruchu). Konieczność uregulowania tej formy reklamy w uchwale krajobrazowej nie może zatem budzić jakichkolwiek wątpliwości. Trafnie podniosło również Miasto na s. 13 skargi, że kwestie dotyczące uregulowania w definicji wyświetlacza użytej technologii oraz czasu wyświetlania nie dotyczą standardów jakościowych, ale określeniu zasad i warunków dopuszczalności posługiwania się tą szczególnie uciążliwą dla mieszkańców formą reklamy. Reasumując, nieuregulowanie takich kwestii, jak pora wyświetlania reklam, czy też konkretnych technologii, z jakich musi być wykonany wyświetlacz sprawiałoby, że uchwała krajobrazowa mogłaby przestać w tej części spełniać swoją najważniejszą funkcję, tj. porządkowanie ładu reklamowego.

IV.3.3.10. Sąd nie może natomiast odnieść się merytorycznie do poruszonej w Rozstrzygnięciu nadzorczym kwestii wszczęcia w dniu [...] lutego 2020 r. przez Prezesa UOKiK postępowania wyjaśniające (sygn. akt: DOK1.401.1.2020), mającego na celu zbadanie rynku reklamy zewnętrznej w [...] oraz wpływu lokalnych regulacji prawnych na stan konkurencji na tym rynku (s. 28 Rozstrzygnięcia nadzorczego). Wojewoda nie sformułował tu bowiem zarzutu istotnego naruszenia prawa, a nadto kwestie dotyczące zachowania reguł wolnej konkurencji na rynku reklamy wykraczają poza kompetencje organu nadzoru nad samorządem terytorialnym.

IV.4. Jeżeli chodzi o skutki wyroku, to w razie jego uprawomocnienia się, Miasto winno niezwłocznie przystąpić do kontynuacji prac nad uchwałą reklamową mając na uwadze oceny prawne wyrażone w uzasadnieniu niniejszego wyroku. Odpowiednie zastosowanie na zasadzie znajdzie tu, na zasadzie analogii, art. 28 ust. 2 u.p.z.p. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli rozstrzygnięcie nadzorcze wojewody, stwierdzające nieważność uchwały w sprawie studium lub planu miejscowego, stanie się prawomocne z powodu niezłożenia przez gminę, w przewidzianym terminie, skargi do sądu administracyjnego lub jeżeli skarga zostanie przez sąd odrzucona albo oddalona, czynności, o których mowa w art. 11 i 17, ponawia się w zakresie niezbędnym do doprowadzenia do zgodności projektu studium lub planu z przepisami prawnymi. Innymi słowy, nie jest konieczne rozpoczynanie procedury uchwalenia uchwały krajobrazowej od początku, ale jedynie jej powtórzenie w niezbędnym zakresie. Aktualność zachowują tu również argumenty natury funkcjonalnej sformułowane w wyroku NSA z 22 marca 1999 r. (IV SA 1628/98, CBOSA) na gruncie poprzedniego stanu prawnego. Mianowicie, NSA uznał wówczas, że stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy o planie zagospodarowania przestrzennego oznacza wyeliminowanie z obrotu prawnego tylko tej jednej - choć najważniejszej uchwały podejmowanej w procesie planowania. W obrocie prawnym pozostaje w szczególności uchwała rady o przystąpieniu do sporządzania planu, określająca obszar objęty planem i - co więcej - zobowiązująca do podejmowania kolejnych czynności planistycznych. Te zaś, przy założeniu niezmienionego stanu faktycznego i prawnego, pozostają aktualne. Mogą być zatem uznane za niewymagające powtórzenia, a gwarancją rzetelności w tej mierze stają się uprawnienia nadzorcze wojewody. W orzecznictwie i piśmiennictwie akcentuje się przy tym, że obowiązek powtórzenia czynności jest wyjątkiem, pojawia się tylko w takiej sytuacji, w której niepowtórzenie czynności oznaczałoby zachowanie działań sprzecznych z prawem (por. np. wyrok NSA z 23 maja 2019 r., II OSK 1353/18, CBOSA oraz Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, pod red. Z. Niewiadomskiego, Legalis 2019, Nb 10 do art. 28). Mutatis mutandis, poglądy te należy odnieść do uchwały reklamowej podejmowanej w oparciu o art. 37a u.p.z.p.

IV.5. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 p.p.s.a, orzeczono jak w sentencji.

Strona 17/17