Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Andrzej Matan (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2014 r. sprawy ze skargi P. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy S. w przedmiocie bezczynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej 1) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2) w pozostałym zakresie umarza postępowanie; 3) zasądza od Burmistrza Miasta i Gminy S. na rzecz skarżącego kwotę: 100 złotych (słownie: sto złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W skardze z dnia 14 sierpnia 2014 r. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach P. K. reprezentowany przez pełnomocnika radcę prawnego T. K. wniósł o zobowiązanie Burmistrza Miasta i Gminy S. do udostępnienia informacji publicznej wnioskowanej przez skarżącego i uznanie, że na dzień wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności.
W motywach uzasadnienia skarżący wskazał, że w dniu 7 lipca 2014 r. przesłał pocztą elektroniczną do Burmistrza Miasta i Gminy S. wniosek, w którym zwrócił się z pytaniem czy od 2012 r. do chwili obecnej Gmina zawierała umowy dotyczące obsługi prawnej z kancelariami. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na postawione pytanie wniósł o udostępnienie treści umowy. Do dnia złożenia skargi organ nie udostępnił żądanej informacji, ani nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, czym naruszył 14 dniowy termin zakreślony w art. 13 tej ustawy.
W dalszej części skargi skarżący przedstawił argumentację mającą na celu wykazać, że wnioskowana przez niego informacja ma charakter informacji publicznej. Zakresem tego terminu objęte są także umowy cywilnoprawne zawierane przez organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, gdy dotyczą spraw publicznych. Zapytanie dotyczyło umowy, jaką zawarto z jednostką samorządu terytorialnego stanowiącego jednostkę sektora finansów publicznych, a wynikające z umowy zobowiązanie realizowane być miało przy zaangażowaniu środków publicznych Gminy. Skarżący zauważył, że ograniczenie dostępu do takiego rodzaju informacji mogłoby nastąpić tylko wówczas, gdy stanowiłoby to naruszenie tajemnicy przedsiębiorcy.
Do wniosku załączono kopię wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 7 lipca 2014 r. skierowanego do Gminy S.
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta i Gminy S wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość. Wskazał, że ze względu na dużą ilość wniosków o udzielenie informacji publicznej oraz okres urlopowy odpowiedź na wniosek P K została przesłana w dniu 19 sierpnia 2014 r.
W piśmie z dnia 2 września 2014 r. skarżący wniósł o umorzenie postępowania, zasadzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego i uznanie, że na dzień wniesienia skargi do Sądu organ pozostawał w bezczynności. P. K.potwierdził jednocześnie, że żądaną informację otrzymał po wniesieniu skargi na bezczynność organu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012r. poz. 270), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a) P.p.s.a. Oznacza to, że w sprawach, w których wydawane są decyzje oraz postanowienia, jak też w sprawach, w których wydawane są inne akty z zakresu administracji publicznej albo podejmowane czynności materialnotechniczne - możliwe jest zaskarżenie braku właściwego działania organu administracji. Uwzględnienie skargi w tym przypadku, w myśl art. 149 p.p.s.a., nakazuje sądowi administracyjnemu zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, a nadto rozstrzygnięcia kwestii, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu i wynikających z nich uprawnieniach i obowiązkach.