Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wanda Zielińska - Baran (spr.), Sędziowie: Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Grzegorz Rząsa, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 9 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi M. C. na bezczynność Ministra Inwestycji i Rozwoju w przedmiocie rozpatrzenia odwołania 1. umarza postępowanie w sprawie zobowiązania Ministra Inwestycji i Rozwoju do rozpatrzenia odwołania od decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r., 2. stwierdza, że Minister Inwestycji i Rozwoju dopuścił się bezczynności w rozpatrzeniu odwołania, 3. stwierdza, że bezczynność Ministra Inwestycji i Rozwoju nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 4. zasądza od Ministra Inwestycji i Rozwoju na rzecz skarżącej M. C. kwotę 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. 5. w pozostałym zakresie oddala skargę.
W piśmie z dnia 14 listopada 2018 r. M. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Ministra Inwestycji i Rozwoju polegającą na nierozpatrzenia w ustawowym terminie odwołania od decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. o ustaleniu odszkodowania za 1/16 części w prawie własności nieruchomości położonej w [...], stanowiącej działkę nr [...] w obrębie [...].
W uzasadnieniu podała, że odwołanie od wskazanej decyzji Wojewody [...] zostało przesłane do Ministra Inwestycji i Rozwoju w dniu 27 czerwca 2018 r. i nie zostało do dnia wniesienia skargi rozpatrzone. W dniu 28 października 2018 r. skarżąca złożyła w kancelarii Ministra Inwestycji i Rozwoju wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2018 r., sporządzonym przez pełnomocnika skarżącej będącego radcą prawnym wniesiono o:
1) stwierdzenie bezczynności Ministra Inwestycji i Rozwoju w postępowaniu odwoławczym z odwołania od decyzji Wojewody [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. - zarzucając zwłaszcza naruszenie art.35 § 1, § 2, § 3 kpa, art.12 § 1, § 2 kpa, a także art. 36 § 1 i § 2 kpa,
2) zobowiązanie skarżonego organu do załatwienia sprawy,
3) stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,
4) przyznanie od skarżonego organu na rzecz skarżącej 2.000 zł tytułem sumy pieniężnej wskazanej w art. 149 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podając, że właściciele zostali pozbawieni nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym w dniu 14.07.2010 r. i nie otrzymali dotychczas odszkodowania, ani lokalu zamiennego.
5) o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.
W odpowiedzi na skargę Minister Inwestycji i Rozwoju wniósł o jej oddalenie podając, że decyzją z dnia [...] listopada 2018 r., znak: [...], uchylił w całości zaskarżoną decyzję Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. Wskazał, że z uwagi na rozbudowany i wielowątkowy charakter sprawy, rozliczną ilość akt oraz szczegółową analizę materiału dowodowego nie było możliwe zakończenie postępowania w terminie określonym w art. 35 Kpa.
Zauważył, że sprawy rozstrzygane są przez organ (co do zasady) według kolejności wpływu, a przy ograniczonych zasobach kadrowych przyspieszenie w sposób radykalny rozpatrzenia jednej ze spraw nieuchronnie prowadzi do opóźnienia pozostałych. Wskazał, że po wniesieniu przez skarżącą ponaglenia, Minister Inwestycji i Rozwoju niezwłocznie podjął czynności zmierzające do zakończenia postępowania, co uczynił decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r.
Mając na uwadze wskazany powyżej tryb rozpoznawania wpływających spraw w organie (według kolejności wpływu), a także fakt, że sprawa została już rozpoznana stosownym rozstrzygnięciem, uznał, że nie można zarzucić mu rażącego naruszenia prawa. Ponadto, w ocenie Ministra brak jest podstaw do wymierzania organowi dodatkowej sankcji w postaci grzywny na podstawie art. 149 § 2 Ppsa oraz przyznania od organu na rzecz skarżącej sumy pieniężnej zgodnie z art. 154 § 6 Ppsa, o które wnioskuje skarżąca. Te dodatkowe środki mogą być stosowane w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu, to jest wówczas, gdy brak jest okoliczności, które ten stan rzeczy mogłyby tłumaczyć, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez nałożenia tych sankcji (bądź jednej z nich) organ nadal nie będzie respektować obowiązków wynikających z Kpa i nie załatwi sprawy.